laissez faire – No Land For Escape

Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση έχουν χρόνια καρφωθεί στα μνημονικά δαιμόνια όχι μόνο της φιλοσοφίας και της φιλολογίας, αλλά και της πολιτικής με άξονα δράσης την μουσική. Αν και ο Βολταίρος μας μετέτρεψε κάποτε από σταυλισμένα κοκόρια σε επαναστάτες με αιτία, μας άφησε και την ευχή του, να τρέμουν οι αιώνες, “laissez faire, laissez passer”. Κι αν θαρρείτε πως θα διαβάσετε κάποιο μανιφέστο με κρανιο-εγκεφαλική προέκταση πλανιέστε πλάνην οικτρά.

Μπορεί τα γεγονότα των ημερών μας να επιτάσσουν τέτοια κείμενα, αλλά οι Θεσσαλονικείς Αλέξης Μιλκίδης (φωνή, πλήκτρα), Ελένη Καζατζή (φωνητικά), Γιάννης Σταυρίδης (κιθάρες), Νίκος Χρυσόπουλος (κιθάρες), Πάνος Λαμογιάννης (τύμπανα) και Κώστας Λαμογιάννης (μπάσο), ή κατά κόσμον laissez faire, επέλεξαν να μιλήσουν με τις νότες.

Οι laissez faire έχουν στυλ, ατμόσφαιρα, υπογραφή και σφραγίδα στο debut album τους, με τίτλο “No Land for Escape”. Ηλεκτρισμός, λυρισμός, σκοταδισμός κι ένα πέπλο μυστηρίου σκύβει πάνω στο ερωτικό μουσικό film noire που ναι έχει ρίζα και γαλουχία Ελληνική. Οι τριγυρίστρες μελωδίες και οι αχολογείς ήχοι ψαλιδίζουν με το πάσο τους το νευρικό μας σύστημα και μας αποδίδουν στα χέρια της απόλαυσης.

Post, post, post, post κάτι. Αγγλόφωνο, darkίζον, new wave-ίζον, εναλλακτικό, ερωτεύσιμο από την πρώτη στιγμή φωνάζει να το αγαπήσουμε. Τα ανδρικά και γυναικεία φωνητικά σέρνονται πάνω στις μελωδίες μ’ έναν τρόπο που δημιουργεί ένα μείγμα από περασμένες δεκαετίες και νέες χιλιετίες. “Eletrify”, “Make me glow”, “No path”, “Pulling me down”, “Angels”, πιο να πρωτοξεχωρίσεις και η λίστα συνεχίζει μιας και 9 είναι στο σύνολό τους τα διαπιστευτήρια μιας δουλειάς με ψυχή και σώμα.

Αν με κάτι θα πρέπει να μορφάσουν τα μούτρα μας αφού ακούσουμε το “No Land for Escape”, είναι η παραγωγή του. Όχι για άλλο λόγο, απλά γιατί θα μπορούσε να γίνει πιο καθαρή, ώστε να αποκτήσουν περισσότερο δικό τους όγκο όλα τα όργανα και οι φωνές. Προσωπικά πάντως, καθόλου δεν με πτοεί αυτό, ίσα ίσα που εκλύει το ακατέργαστο και «το απ’ αλλού φερμένο», όπως έγραψε ο Ελύτης στο Μονόγραμμα, που συγκινεί και διογκώνει τα συναισθήματα, που ξεχυλίζουν με το άκουσμά του.

Με λίγα λόγια, οι laissez faire ετοίμασαν μια δουλειά που εξάπτει τη θέληση για περισσότερη μουσική και δημιουργεί κλίμα ευφορίας όσων ασχολούνται με το είδος. Είναι αυτό που λέμε «δεν μπορώ να βγάλω το cd από το cd-player». Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Όσοι δεν το έχετε ακούσει ή προμηθευτεί, σπεύσατε επειγόντως!