V.I.C. (Villagers of Ioannina City) live @ Νικήσιανη Καβάλας (29/7/14)

31 Ιουλίου, 2014 26

Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που θέλουμε να κάνουμε κάτι τόσο απεγνωσμένα πολύ, αλλά επειδή βαριόμαστε ή γιατί δεν βρίσκουμε παρέα, ή για άλλους χαζούς λόγους χάνουμε την ευκαιρία να περάσουμε όμορφα. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό μου για την ευκαιρία που μας δίνονταν να θαυμάσουμε από κοντά τους Vic, ήμουν έτοιμος να παρατήσω το πλάνο, ώσπου ο αρχισυντάκτης μας με πήρε τηλέφωνο, και μέσα σε μισή ώρα ήμασταν έτοιμοι! Φωτογραφικές, κάμερες, αντικουνουπικά, τσιγάρα αναπτήρες, και βουρ στο αμάξι για Νικήσιανη!!! Γιούπι!!!!

Στη σαραντάλεπτη διαδρομή για το όμορφο χωριό αυτό της Καβάλας, συζητούσαμε πόσο ιδιαίτεροι και ευρηματικοί είναι αυτοί οι τύποι από τα Γιάννενα, και πόσο ξαφνικά «ξεπετάχτηκαν» και πως τους αγκάλιασε το κοινό, πράγμα που δίνει ελπίδα πως δεν είναι όλοι οι ακροατές σε αυτή τη χώρα «φρούτα» που θα έδιναν αν είχαν (και κάποιοι δίνουν) 1000 ευρώ για να ακούσουν πρώτο τραπέζι πίστα…. τον κάθε σκυλά να βιάζει το πεντάγραμμο με λύσσα!

Γλυκιά βραδιά, και πρώτη εντύπωση από το γήπεδο πολύ σουρεαλιστική. Ο κόσμος μαζεύται σιγά σιγά, την ώρα που στο υπέροχο γηπεδάκι του χωριού, ψήνονται σουβλάκια, καταναλώνονται μπύρες, ένα ελικοπτεράκι τραβάει το event με κάμερα από ψηλά, και το πρώτο support band της βραδιάς παίζει κάτι που ξενίζει τους περισσότερους που έχουν έρθει να ακούσουν μία Ethnic Post Prog μπάντα. Ένα πολύ δυνατό αναρχοθρασοπάνκ που στα απαίδευτα σε τέτοια ακούσματα αυτιά μου(μας), ακούγεται σαν κάτι σίγουρα άκυρο με τη φάση, που κούρασε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Όμως επειδή δεν είμαι και ο καταλληλότερος σε αυτά τα είδη, καλύτερα να ακούσετε τους Hillibily Revenge από τη Δράμα, και να κρίνετε εσείς. Έκαστος στο είδος του! Τη σκυτάλη παίρνουν οι Morphinject από τη Ξάνθη οι οποίοι αν και ολοκληρώνουν το «φάουλ» του διοργανωτή στην επιλογή του να βάλει τόσο σκληρή μουσική πριν τους VIC, οφείλω να ομολογήσω ότι παρόλο ότι κούρασαν το κοινό που δεν ακούει Thrash, ζέσταναν το κοινό με την τρομερή παρουσία του τραγουδιστή, και τη κατάλληλη φωνή του για το είδος. Δουλεμένη μπάντα που στο Αμέρικα θα είχε μέλλον…

Κατά τις 11 η ώρα τη σκηνή καταλαμβάνουν οι 5 μουσικοί από τα Ιωάννινα και το γλέντι ξεκινάει. Εκπληκτικά ταξιδιάρικες post εισαγωγές, όγκος στο μπάσο που γκρουβάρει και δένει απόλυτα με τα τύμπανα που συχνά φέρνουν σε Tool και Opeth εποχής Damnation. O Αλέξης στη φωνή τραγουδάει πολύ σωστά τα Ηπειρώτικα σαν να τα έχει ζήσει στο πετσί του. Ματώνει μία μαύρη Epiphone les paul deluxe με drop d κούρδισμα, με αποτέλεσμα τα 4 12ιντσα ηχεία της καμπίνας του να μας κατακλύζουν με τόνους όμορφων μελωδιών και συγχορδιών. Το χαρακτηριστικό της μπάντας, το κλαρίνο, είναι ένα όργανο που πάντα το αγαπούσα. Το «τιμούσε» και ο παππούς μου εξάλλου… Από χθες το αγάπησα ακόμη περισσότερο! Ακόμη και στα αυτιά ενός έμπειρου μουσικού, κάνει φοβερή εντύπωση πόσο πολύ ταιριάζει, προς έκπληξη των περισσοτέρων και τέρψη όλων μας, με τους prog ρυθμούς, με το Hammond που έπαιζε στα πλήκτρα από πίσω δίνοντας ένα φοβερό τόνο νοσταλγίας στη βουκολική διάθεση της βραδιάς. Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν ότι όταν το κλαρίνο ξεκουράζονταν, ο τυπάς έπαιζε τσαμπούνα, ένα άλλο ξύλινο πνευστό, και έκανε φοβερά φωνητικά. Εξάλλου τα ηπειρώτικα που η μπάντα διασκευάζει είναι πολυφωνικά. Αυτό βγήκε μέχρι ενός σημείου και με τη βοήθεια στα φωνητικά του πληκτρά. Κορυφαίες στιγμές του λάιβ το “Jiannim” που είναι το «Γιάννη μου το μαντήλι σου» από τη δική τους άποψη, το «Κρασί» που είναι εξαιρετικά εθιστικό και κολλητικό καθώς εδώ και 2 μήνες δεν περνάει μέρα να μην το σιγοτραγουδήσω, και το encore ρεμπέτικο “τούτοι οι μπάτσοι” που πραγματικά τα έσπασε!!! Ο κόσμος τραγούδησε, συγκινήθηκε καθώς οι ήχοι και οι ρυθμοί της Ηπείρου άγγιξαν αυτά τα κρυμμένα μόρια του DNA του Έλληνα που λανθασμένα νομίζει ότι δεν έχει πια, (αχ αυτό το αρχέγονο ένστικτο…) χόρεψε, ήπιε. Το γήπεδο πήρε ζωή, το γρασίδι φιλοξένησε στα σπλάχνα του μία ομορφιά αφήνοντας τη στρογγυλή θεά παρκαρισμένη δίπλα στο πωλητήριο μπύρας (είπαμε η βραδιά ήταν σουρεάλ). Τα ζευγάρια αγκαλιαστήκαν, οι ξενιτεμένοι ήρθαν γλυκά στο νου μας (“τα έρημα τα ξένα”) οι έφηβοι ζαλιστήκαν από το κρασί και τη ρακί, οι μουσικοί θαυμάσανε το νέο καμάρι της σκηνής της χώρας μας και ονειρεύτηκαν το ίδιο και δια ημάς… εν τέλει, το κοινό δεν τους άφηνε να κατέβουν από τη σκηνή και η μπάντα φάνηκε ότι ήταν σε φόρμα και περνούσε υπέροχα.

Στη σύντομη και εγκάρδια κουβέντα μας μετά το λάιβ με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα, Αλέξη Καραμέτη, χάρηκα ακόμη περισσότερο όταν είδα ότι τα παιδιά είναι προσγειωμένα, παθιασμένα με αυτό που κάνουν και ως σήμερα περνάνε καλά και έχουν και εμπορική επιτυχία στο πολύ πολύ δύσκολο εγχείρημα που λέγεται «περιοδεία» στη παρηκμασμένη ηθικά και μουσικά χώρα μας. Τους ευχήθηκα μέσα από τη καρδιά μου καλή επιτυχία και εις το επανιδείν, έβγαλα τη τελευταία φωτογραφία της βραδιάς, τον Νικο με τον Αλέξη, αγοράσαμε cd και βινύλιο, μας έκαναν δώρο μία μπλούζα και ξαναμπήκαμε στο αμάξι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, τη ψυχούλα μας οπλισμένη θετική ενέργεια και τα όνειρά μας ανανεωμένα…αυτό δεν είναι το νόημα της μουσικής τελικά; Η αγωγή της ψυχής…

Κείμενο & φωτογραφίες: Δ. Ι.

Βίντεο: Νίκος Γραμμάτος