Μερικά λόγια για να βάλουμε στην θέση τους κάποια πράγματα στην σκηνή

Γράφει ο Νίκος Γραμμάτος

Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση και η κατήφεια που υπάρχει στην κοινωνία της χώρας μας τα τελευταία δέκα χρόνια, αν και νομίζω πως η γκρίνια αυτή που έχει ο έλληνας την είχε ανέκαθεν. Του άρεσε πάντα να γκρινιάζει, να κλαίγεται ή να κλαίει. Επίσης μια ατάκα που μας έχει κολλήσει σαν ρετσινιά είναι η εξής: «Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα».

Μουσική και κέρδος

Καλώς ή κακώς η μουσική έχει και βιομηχανία, εδώ και δεκάδες χρόνια. Πράγμα που δεν μπορούν εύκολα να αντιληφθούν οι απλοί ακροατές, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι μουσικοί που πιάνουν ένα όργανο, πηγαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν μια δουλειά. Όπως λοιπόν ο μουσικός πληρώνει το στούντιο ηχογραφήσεων, έτσι και μια δισκογραφική εταιρεία, ένα έντυπο περιοδικό ή ένα ηλεκτρονικό, έχει κάποια λειτουργικά έξοδα. Από την άλλη ποιος είπε ότι είναι κακό να πληρώνεται κάποιος από τις ώρες που αφιερώνει για να γράψει μουσική;  Ο ηχολήπτης πληρώνεται, ο μάνατζερ πληρώνεται, ο διαφημιστής πληρώνεται, η δισκογραφική επίσης μπορεί να πληρωθεί για να αναλάβει να τρέξει μια δουλειά που υπό άλλες συνθήκες δεν θα την κυκλοφορούσε, αλλά δέχτηκε να συνεργαστεί με τον καλλιτέχνη – συγκρότημα, ώστε να τρέξουν από κοινού έναν δίσκο. Το ρίσκο το παίρνει η εταιρεία αλλά και η μπάντα. Η μεν μπάντα θα πρέπει να κόψει τον κώλο της, να δουλέψει, να τρέξει σε διάφορα μέρη που θα παρουσιάσει την δουλειά της. Στα μέρη αυτά θα έρθει σε χρηματική συναλλαγή με το εκάστοτε μαγαζί, σκηνή ή κάποιους ανθρώπους που διοργάνωσαν ένα φεστιβάλ. Στο φεστιβάλ αυτό πληρώνετε εισητήριο σωστά; Σκεφτήκατε τι έξοδα έχει κάτι τέτοιο και πόσοι άνθρωποι τρέχουν ώστε να μπορείτε εσείς να απολαύσετε κάποιες ώρες μουσικής μαγείας;

Όλοι αυτοί φίλε αναγνώστη δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Το κάνουν ο καθένας για έναν κοινό λόγο: το κέρδος… που αυτό θα τους βοηθήσει στην εξέλιξη αλλά και την επιβίωσή τους. Από εκεί και πέρα υπάρχουν φεστιβάλ ή διοργανώσεις που γίνονται για κάποιον καλό σκοπό. Όπου πάλι κάποιος χρηματοδοτεί αυτή την κίνηση, ή υπάρχει κατάθεση χρημάτων, ρούχων, τροφίμων, για συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Θυμάστε την 2ημερη συναυλία στην Τεχνόπολη για τον συγχωρεμένο Θάνο Ανεστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα; Θυμάστε να έχετε βρεθεί σε κάποια συναυλία αλληλεγγύης; Αν δεν έχει τύχη να παρεβρεθείτε σε κάτι τέτοιο, σας προτείνω την επόμενη φορά που κάτι θα πέσει υπόψιν σας, να παρεβρεθείτε και να στηρίξετε. Να παρατηρήσετε τότε όλοι τον κόσμο που τρέχει για κάτι τέτοιο. Εκεί οι περισσότεροι το κάνουν για την ψυχή τους αλλά και για κάποιες άλλες ψυχές. Αν πάτε σε κάποιο άλλο φεστιβάλ, κάντε το ίδιο και παρατηρήστε τον κόσμο που τρέχει για τα φώτα, την σκηνή, τον ήχο. Αυτοί το κάνουν για το χρήμα… και πολύ καλά κάνουν φυσικά.

Πάμε τώρα στο θέμα που ήθελα να καυτηριάσω και που ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο.

Το Rockap.gr έχει κλείσει αισίως 18 χρόνια ζωής, από την πρώτη ημέρα που είδε το φως της δημοσιότητας στο ίντερνετ. Πάνε αισίως 11 χρόνια από την ημέρα που πατήσαμε restart και βάλαμε μπρος την σελίδα σε καθημερινή πολλές φορές βάση. Σκεφτείτε πόσες ώρες έχουμε κάψει από την ζωή μας για ένα site και μια ιδέα, που κατάφερε με σκληρή δουλειά να καθιερωθεί στον κόσμο. Ακροατές και μουσικούς. Αυτά τα 18 χρόνια ή 11 αν θέλετε, νιώθουμε ότι προσφέραμε πολλά στην σκηνή της χώρας, είτε ονομάζεται Ελληνική Rock Σκηνή, είτε Metal Σκηνή, είτε Pop, Αγγλόφωνη, Ελληνόφωνη, είτε όποια άλλη ταμπέλα σας αρέσει. Εμπνεύσαμε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο με εμάς, άλλοι με επιτυχία άλλοι όχι. Λίγοι όμως κατάφεραν να αντέξουν στον χρόνο. Εμείς βρισκόμασταν και βρισκόμαστε εδώ για κάθε μουσικό ή συγκρότημα που μας χτυπούσε ή του χτυπούσαμε την πόρτα για να προβάλλουμε δωρεάν πάντα την δουλειά του. Η ανταμοιβή μας ήταν πάντα οι μουσικές που παίρναμε ως δώρο από τα ίδια τα συγκροτήματα. Γιατί με τις εταιρείες δεν θέλαμε να έχουμε σχέση, προτιμούσαμε να γνωρίζουμε προσωπικά την κάθε μπάντα… και γνωρίσαμε εκατοντάδες, για να μην πούμε χιλιάδες και σας τρομάξει λίγο το νούμερο. Με κάποιους γίναμε φίλοι, κάναμε παρέα, ήπιαμε μπύρες μαζί, ακούσαμε μουσικές. Με κάποιους άλλους χαθήκαμε με τα χρόνια, πράγμα λογικό, αφού κάποιοι αποχώρησαν από την σκηνή, επειδή έδωσαν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα ή απλά επειδή βαρέθηκαν τα φώτα και την ένταση. Είδαμε την σκηνή να σαπίζει, τις δισκογραφικές να κλείνουν, τα μαγαζιά να αλλάζουν γούστα ή όνομα, τους ανθρώπους να διαλύουν μπάντες, άλλοι για την προσωπική τους υστεροφημία και την θρέψη του ναρκισσισμού τους και άλλοι επειδή δεν την έβγαζαν άλλο πέρα, για πολλούς λόγους. Κάποιοι το μετάνιωσαν, επέστρεψαν πίσω μετά από πολλά χρόνια, είτε με το αρχικό όχημα, είτε με άλλα project. Όλοι αυτοί ήταν και είναι κομμάτι της σκηνής μας. Δεν με ενδιαφέρει αν λέγεται rock, κροκ, metal, stoner, έντεχνη ή όπως αλλιώς την βρίσκετε να την ονομάζετε. Η μουσική είναι μια, οι νότες 7, και από εκεί και πέρα υπάρχει το προσωπικό γούστο του καθενός, που μπορεί στις έξι το απόγευμα να ακούει hard rock και στις 11 το βράδυ να βάζει να ακούσει Παντελίδη… ή να πηγαίνει σε μια ροκ συναυλία στις 9 και στις 12 να σκάει μύτη στα μπουζούκια με την ίδια παρέα. Ε και; Τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν πέρασαν καλά και στους μεν και στους δε; Για άλλο λόγο πήγαν στην ροκ συναυλία και για άλλο λόγο στα μπουζούκια.

Αν θυμάστε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος πριν από πολλά χρόνια, είχε αναφέρει κάτι πολύ εύστοχο για αυτό το θέμα. Η κοινή τομή θα έρθει όταν ο μπουζουξής δεν θα ενοχλείται από την ηλεκτρική κιθάρα και αντίστροφα. Πιάσατε το νόημα;

Προσωπικά πιστεύω ότι η γενιά μου, που μεγάλωσε στα 90s και άκουσε πολύ μουσική από κάθε είδος, έχει ξεπεράσει αυτά τα κολλήματα που έχουν ακόμα οι άνω των 40 ετών άνθρωποι. Όχι όλοι βέβαια, γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο.

Υπάρχει κόσμος που με κατηγόρησε, μετά το άρθρο μου για τον Αγγελάκα, ότι τα κάνω αυτά για να διαλύσω την σκηνή ή για την προσωπική μου προβολή. Τα έχω ακούσει και στο παρελθόν αυτά, από ανθρώπους που δεν με γνώριζαν προσωπικά ή δεν είχαν διαβάσει το βιογραφικό και την πορεία μου. Αν ήθελα να διαλύσω την σκηνή ή να πάρω προβολή, πιστέψτε με θα το έκανα κάθε μέρα και θα είχα βγάλει τα άπλυτα όλων στην φόρα. Γιατί όπως γνωρίζετε η δύναμη του λόγου σε συνδυασμό με την δύναμη του διαδικτύου και της πληροφορίας, μπορεί να έχει τρομερά αποτελέσματα.

Έχω γνωρίσει στα 18 αυτά χρόνια, προσωπικά, τους περισσότερους μουσικούς – συγκροτήματα και εμπλεκόμενους σε αυτό που λέμε Ελληνικό Ροκ. Παλαιότερα από την θέση του ραδιοφωνικού παραγωγού (1998-2012) και από το 2007-2008 από την θέση διαφόρων free press, περιοδικών και web site.

Έχω ένα κόλλημα, ή θέμα, ή βίτσιο, όπως θέλετε πες το. Μου την δίνουν οι αχάριστοι άνθρωποι, οι κακοί, οι ψεύτες και αυτοί που φοράνε μάσκες και προδίδουν φιλίες με σκοπό το προσωπικό κέρδος ή προβολή. Όταν λοιπόν νιώθω ότι αδικούμαι εγώ προσωπικά ή έχουν αδικηθεί άνθρωποι που δεν φταίνε σε τίποτα, βγαίνω και μιλάω ή γράφω αλήθειες.. τις δικές μου αλήθειες όπως τις έχω βιώσει. Πράγματα που δεν μπορείτε να τα ξέρετε, αφού δεν τα έχετε ζήσει. Ανάθεμα κι όλας αν στα 18 αυτά χρόνια που παρακολουθώ την σκηνή, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι αληθινός και ποιος βρωμάει ψαρίλα. Όλοι σε βάθος χρόνου κρινόμαστε, με έργα. Τα λόγια πολλές φορές παρερμηνεύονται ή μπορεί να γίνουν και λάθη. Ποιος δεν έχει κάνει λάθη που τα έχει μετανιώσει μετά; Ποιος είναι τέλειος; Ποιος είναι Θεός; Κανείς! Είμαστε όλοι ζωντανοί οργανισμοί που δημιουργούμε ο καθένας με την δική του δύναμη και τρόπο. Είτε αυτό έχει αποδοχή και αρέσει, είτε δεν αρέσει. Και μπορεί να μην αρέσει για πολλούς λόγους στον καθένα. Λόγους που δεν μπορώ να τους καταλάβω και δεν θέλω, αφού ΔΕΝ μπορώ να μπω στο κεφάλι του καθενός και φυσικά δεν μπορώ να κάτσω να συνομιλήσω με τον κάθε ένα που έχει κάποιο κόλλημα με κάτι που είπα, κάτι που έγραψα ή κάτι που έκανα. Όποιος το έχει καταφέρει αυτό, ας μου πει τον τρόπο.

Σαν υπεύθυνος και δημιουργός του rockap, παίρνω προβολή που πολλές φορές με τρομάζει ή δεν μου αρέσει κι όλας. Γιατί ουδέποτε, δεν δημιούργησα το site για την προσωπική μου προβολή. Ούτε έκανα ραδιόφωνο για να γίνω φίρμα. Ούτε έγραψα μουσική για να μοστράρω την φάτσα μου. Όλα τα έκανα επειδή την βρίσκω μέσα σε όλα αυτά, με γεμίζουν και με κάνουν να νιώθω όμορφα. Όταν πάψουν να με γεμίζουν, θα πατήσω ένα κλικ και θα κλείσω το site, θα σταματήσω να γράφω μουσική και θα ασχοληθώ με άλλα πράγματα.

Αυτή η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα, ας μην χαρούν άδικα κάποιοι που δεν γουστάρουν το ροκ, το rockap, την μπάντα μου ή εμένα προσωπικά. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και ΔΕΝ ΘΕΛΩ να αρέσω σε όλους, γουστάρω και την βρίσκω να μην αρέσω σε κόσμο, ακόμα και αυτούς που γράφουν χυδαία και βρώμικα σχόλια για το εμένα προσωπικά, τους γουστάρω, γελάω πολύ μαζί τους και με ψυχαγωγούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω ακόμα πιο δυναμικά και πως τα καλά λόγια, που είναι πάντα περισσότερα, δεν χαϊδεύουν τα αυτιά μου, απλά με κάνουν να χαμογελάω ευχάριστα που βρίσκω ανθρώπους που με νιώθουν. Μέχρι εκεί. Ούτε καλάμια έχω ανέβει (δεν χρειάζομαι το ύψος, σε αντίθεση με κάτι κοντές ντίβες), ούτε έχω το ψώνιο να ανέβω ποτέ. Αν είχα τέτοιο ψώνιο θα με βλέπατε σαν μαϊντανό σε κάθε μουσικό ριάλιτι. Δεν με έχετε δει, ούτε πρόκειται. Αν με δείτε στην τηλεόραση θα είναι για να παρουσιάσω την δουλειά μου, να μιλήσω για αυτήν. Ναι εκεί θα πήγαινα όπου με καλούσαν, όπως απαντάω σε κάθε έναν που ενδιαφέρεται να μου πάρει μια συνέντευξη και να μιλήσω για το έργο μου, για τα “παιδιά” μου, το Rockap.gr και τις Cameres.

Εν κατακλείδι, λυπάμαι για όσους έδωσα βήμα, τους στήριξα με κάθε τρόπο και δύναμη, και αυτοί αντί για ευχαριστώ πέταξαν λάσπη. Αλλά τους ευχαριστώ γιατί έριξαν τις μάσκες αργά ή γρήγορα και κατάλαβα με ποιους έχω να κάνω και ποιους πρέπει να έχω στην μαύρη λίστα.

Ευχαριστώ όμως μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους εσάς που αγαπάτε με όλη σας την καρδιά το Rockap, την μουσική, και έχετε σωστή κρίση. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει έξυπνος κόσμος εκεί έξω, που αντιλαμβάνεται ποιος είναι αληθινός και ποιος όχι. Ελπίζω την ίδια κρίση να έχετε και όταν φτάνετε στην κάλπη για να ψηφίσετε τους εκπροσώπους μας, μήπως κάποτε δούμε πιο όμορφες ημέρες, γιατί αρκετά βασανιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Όσο είμαστε ζωντανοί όμως, ελπίζουμε, αντέχουμε και κάνουμε όνειρα. Τα όνειρά μας, ΔΕΝ θα μας τα στερήσουν. Η μουσική θα συνεχίσει να ακούγεται ΔΥΝΑΤΑ.

Ανεβάστε την ένταση!

[alert type=white ]Ο Νίκος Γραμμάτος είναι ο ιδρυτής και αρχισυντάκτης του Rockap.gr, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο από το 1998 μέχρι το 2012. Είναι ηλεκτρονικός εκδότης και ο τραγουδιστής – τραγουδοποιός του συγκροτήματος CAMERES.

[/alert]