Ανταπόκριση, κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο: Νίκος Γραμμάτος
Είχα κάποια χρόνια να απολαύσω τον Γιάννη Αγγελάκα με την μπάντα του στην πόλη μου, οπότε ήταν μια ευκαιρία που δεν θα έχανα, αφού ήθελα να δω ζωντανά και τους 100ºC.
Στην αρχή της συναυλίας είχα στο μυαλό μου την ατάκα που είπε πρόσφατα ο Παντελής Ροδοστόγλου για την έλλειψη μπάσου της μπάντας και είχα την προσοχή μου στον ήχο που άκουγα. Σίγουρα ένα μπάσο θα έδινε καλύτερο γκρουβ στην μπάντα και ένας μουσικός που θα ακούει εκείνη την ώρα καταλαβαίνει ότι κάτι λείπει, όμως πιστεύω ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τίποτα και πραγματικά δεν ενδιαφέρεται καθόλου αν υπάρχει η όχι το μπάσο. Εξάλλου αυτό τον ρόλο τον καλύπτει ο πληκτράς και ο ήχος γεμίζει αρκετά με τα πνευστά.
Πάμε παρακάτω.
Στην εμφάνιση αυτή ακούσαμε μερικά καινούρια τραγούδια από τον νέο δίσκο του Αγγελάκα που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Δεν είδα πουθενά όμως να υπάρχει διαθέσιμος για αγορά ο δίσκος ή το cd, η τουλάχιστον δεν έπεσε στην αντίληψη μου (δεν νομίζω ότι είμαι τόσο τυφλός όμως, θα έπρεπε να ήταν σε εμφανή σημείο αν υπήρχαν εκεί). Εγώ που δεν τον έχω αγοράσει πιστεύω θα τα ακουμπούσα τα λεφτά μου για να έχω την μουσική σε φυσική μορφή, όπως πιστεύω θα έκανε και άλλος κόσμος. Επίσης θα μπορούσαν να διαθέτουν και μπλουζάκια του Γιάννη ή της μπάντας. Μα καλά κάποιος δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά; Η εταιρία που έκανε την έκδοση πετάει αετό ή μένει μόνο στα ενημερωτικά email που μας στέλνει; Ο ίδιος ο Γιάννης δεν το έχει σκεφτεί αυτό; Χρήματα είναι παιδιά που τα χάνετε. Στην Τεχνόπολη υπήρχαν όλα αυτά; Ας μας ενημερώσει κάποιος. Εκτός αν εκεί υπήρχαν και η μικρή Καβάλα τους είναι αδιάφορη. Μεγάλο φάουλ αν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Τα νέα τραγούδια που άκουσα στη συναυλία με αφήνουν χλιαρό έως αδιάφορο (τον δίσκο δεν τον έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο ψηφιακά, μόνο 2-3 τραγούδια), υπάρχουν κάποια καλά στοιχεία, αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ και να ανατριχιάσω με ατάκες-στίχους του στιλ «Ακόμα περπατάωωω» ή «Έχω κέφια, θα σας πω και άλλα τέτοια». Τραγούδια όπως το «Ακούω τον ουρανό να γελάει» και το «Οι άνθρωποι που ζούνε σαν νεκροί» είναι περισσότερο του γούστου μου και πραγματικά τα απόλαυσα, αυτά μάλιστα.
Πάμε τώρα στην στιγμή που ακούστηκαν παλιά τραγούδια.
Κάποια τραγούδια παλαιότερα του Γιάννη, όπως το «Σαράβαλο» ή το «Επισκέπτες» παίχτηκαν πολύ καλά και ήχησαν σούπερ στα αυτιά μου, αλλά υπήρχαν και κάποια άλλα, όπως το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» που παίχτηκε πιο γρήγορα με τον Αγγελάκα να ραπάρει ουσιαστικά και να υπάρχει μια αίσθηση του στιλ «πάμε να το παίξουμε γρήγορα να τελειώνουμε». Αποτυχημένη διασκευή με λίγα λόγια.
Πάμε τώρα και στην στιγμή που όλος ο κόσμος περιμένει από τον Γιάννη Αγγελάκα και πραγματικά γίνεται σαματάς. Την στιγμή που η μπάντα παίζει ή τουλάχιστον προσπαθεί να παίξει Τρύπες, με στιγμές που καταφέρει να αγγίξει τις αποδόσεις τον κομματιών και άλλες που είναι πολύ μακριά (κάνοντας ακόμα και λάθη), και εμείς που έχουμε δει τις Τρύπες ζωντανά να λέμε για 123.948 φορά: «Κάνε επανένωση τις Τρύπες». Αφού ο κόσμος αυτά θέλει να ακούσει ρε Γιάννη και πολλοί πιστεύω μόνο για αυτό πηγαίνουν στις συναυλίες. Δώσε μας λίγες ακόμα Τρύπες, μην μας αφήνεις σαν σκυλιά πεινασμένα.
Σε γενικές γραμμές περάσαμε καλά, όπως και ο κόσμος αφού πήραμε την δόση μας, έστω και ιμιτασιόν, από Τρύπες και απολαύσαμε έναν ζωντανό θρύλο της εγχώριας ροκ που ακόμα περπατάει και το παλεύει, και αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Όλα τα παραπάνω είναι για εμάς τους απαιτητικούς που διψάμε για ακόμα καλύτερα live και ξέρουμε ότι μπορούμε να το έχουμε από τον Γιάννη, αρκεί να το πάρει απόφαση. Θα μπορούσες Γιάννη να καλείς τα παλιά μέλη για guest εμφανίσεις μέχρι να έρθει η στιγμή να σας απολαύσουμε ξανά όλους μαζί. Αμήν και πότε!
Περισσότερα βίντεο από την συναυλία στο κανάλι της Ελληνικής Rock Σκηνής στο YouTube.