Κι αν το ελληνικό rock δεν έχει πεθάνει, τότε εκπέμπει SOS

Γράφει ο Νίκος Γραμμάτος

Στην ερώτηση αν το ελληνικό rock έχει πεθάνει, πράγμα που το ακούμε πολλά χρόνια τώρα, θα απαντήσει κάποιος ότι έχει συμβεί αυτό από τις αρχές των 00s που άρχισαν να το διαλύουν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Ενδελέχεια και τα Διάφανα Κρίνα αργότερα.

Η αλήθεια είναι ότι τότε τελείωσε η χρυσή έκρηξη του ελληνόφωνου rock, όταν κυρίως οι δισκογραφικές το ξεζούμισαν και μετά το πέταξαν στα σκουπίδια. Τότε ήταν που το διαδίκτυο άρχισε να κυριαρχεί σαν μέσο ενημέρωσης – ακρόασης της μουσικής και το αγαπημένο ραδιόφωνο άρχισε να σκονίζει, όπως σκονίστηκαν οι δίσκοι βινυλίου και τα cd στα δισκοπωλεία.

Εμείς εδώ στο Rockap ζήσαμε μια ανάλογη έκρηξη μουσικής από το 2008 και για μια δεκαετία σχεδόν. Γνωρίσαμε αμέτρητες μπάντες και ακούσαμε πολλές καινούριες μουσικές. Πολλά συγκροτήματα από όλα αυτά θα άξιζαν μια καλύτερη τύχη και αναγνώριση αν ζούσαν στην χρυσή δεκαετία των 90s, αυτό είναι σίγουρο. Όμως οι εποχές ήταν εντελώς διαφορετικές και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που βιώσαμε, και συνεχίζουμε να βιώνουμε, λεφτά για παραγωγή μουσικής δεν υπήρχαν και όσοι κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο, ήταν πραγματικά ήρωες, αφού μάτωσε η τσέπη τους για όλο αυτό.

Έχουμε περάσει σε μια νέα δεκαετία, υποτίθεται ότι η οικονομική κρίση έχει περάσει, αλλά εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον, το δικό μας ροκ δείχνει να έχει πεθάνει. Οι νέες κυκλοφορίες βγαίνουν με το σταγονόμετρο, ο κόσμος δείχνει να μην ενδιαφέρεται, πόσο μάλλον οι πιτσιρικάδες που το έχουν ρίξει στο χιπ χοπ και την τραπ, στην επαρχία ψάχνεις να βρεις έναν χώρο που να κάνει αξιοπρεπή lives ή ένα μπαράκι που να παίζει ροκιές. Στην Θεσσαλονίκη φαίνεται πως επίσης το ροκ δεν πάει και πολύ καλά και στην Αθήνα προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό οι Magic De Spell, τα Υπόγεια Ρεύματα, κάνοντας συνήθως όλοι μαζί συναυλίες, ενώνοντας τις δυνάμεις τους. Καμία καινούρια μπάντα δεν κάνει μαζί τους εμφάνιση, οπότε ουσιαστικά υπάρχει μια νοσταλγία του παλιού ελληνικού ροκ.  

Ο Γιάννης Αγγελάκας κάνει τους δικούς του πειραματισμούς στην μουσική, που αφήνουν αδιάφορο κυρίως τον κόσμο, ο οποίος πηγαίνει στις συναυλίες του για να ακούσει τραγούδια από τις Τρύπες (άντε και μερικά από την προσωπική του πορεία) και ο Παύλος Παυλίδης σε μια παρόμοια φάση, αλλά τουλάχιστον μουσικά βαδίζει στα γνωστά βήματα, οπότε δεν έχει απογοητεύσει και τόσο πολύ τον κόσμο. Ο Σαλβαδόρ και τα Μωρά στη Φωτιά προσπαθούν να κρατήσουν επίσης ζεστή την φλόγα της ροκ, αφού συνεχίζουν να δημιουργούν και να ροκάρουν.

Τι γίνεται όμως με τα νέα συγκροτήματα; Αυτά τα τελευταία δυο χρόνια δεν έχουμε ακούσει κάτι καινούριο που να μας συναρπάσει και οι νέες κυκλοφορίες είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μιλάμε για ολοκληρωμένες δουλειές και όχι για μεμονωμένα singles. Κι αν εμείς στο Rockap νιώθουμε μουδιασμένοι και σκουριασμένοι από την κατάσταση αυτή, κάντε μια βόλτα και από άλλα web sites που κάνουν αναφορές στην ελληνική σκηνή και θα δείτε ότι ο ένας έχει πάνω από χρόνο να παρουσιάσει κάτι εγχώριο και ο άλλος έχει ελάχιστες παρουσιάσεις.

Να ζήσουμε να το θυμόμαστε λοιπόν ή θα δούμε πάλι καλύτερες ημέρες για την αγαπημένη μας μουσική;

Και για να κλείσω σιγά σιγά, επειδή τα τελευταία χρόνια πέρα από όλα αυτά που αναφέρω, έχουμε δει να φεύγουν από την ζωή άνθρωποι του χώρου που πρόσφεραν πολλά ο καθένας με τον τρόπο του, άρχισα να βλέπω λίγο διαφορετικά το όλο θέμα. Ας αφήσουμε την μουσική να έχει τον πρώτο λόγο και ας κοιτάξουμε να αφήνουμε πίσω τις όποιες διαφορές μπορεί να έχει ο ένας με τον άλλο. Δημιουργία χρειάζεται ο χώρος και με την αγάπη για την μουσική και την ένωση των δυνάμεων θα καταφέρει πάλι να ανθίσει όμορφα πράγματα.

Θα χαρώ να λάβω απόψεις ή και κείμενά σας για το θέμα αυτό. Ας προβληματιστούμε και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. Αλλιώς να ζήσουμε να το θυμόμαστε!