The Last Drive live @ Gagarin 16 Mαΐου 2009

21 Μαΐου, 2009 1

Το ραντεβού μας για Μάιο είναι πλέον φιξαρισμένο. Ξέρουμε ότι γύρω στα μέσα θα τους ξανασυναντήσουμε, όπως συμβαίνει τα τελαυταία 2 χρόνια, τρία με τον φετινό. Και το μέρος της συνάντησης επίσης γνώριμο, Gagarin Club, Λιοσίων 205.

Το Σάββατο ήμασταν πολλοί στον αριθμό, στο ίδιο μέρος, για τον ίδιο λόγο. The Last Drive, second live day. Μόνο που η φετινή χρονιά σίγουρα δεν έμοιαζε με τις προηγούμενες. Ο καινούργιος δίσκος ύστερα από 15 χρόνια ήταν έτοιμος και μας περίμενε στην είσοδο του club για ακουστικό φαγοπότι, “Heavy Liquid”, δε νομίζετε για μία βραδιά;

Η νύχτα του Σαββάτου αποτέλεσε και με βούλα αφιέρωση στο Trash Rockabilly! Τα φώτα έπεσαν λίγο μετά τις 22:00 και στη σκηνή ακούστηκαν οι πρώτες rock ‘n’ roll συγχορδίες που έπαιζαν στην κιθάρα ο Babi Bone, στο μπάσο ο Nick Ketz και στα τύμπανα ο S. Pyros. D, γνωστοί ως Rockin’ Bones. Με ήδη αρκετές μουσικές στην πλάτη τους, έναν ολοκληρωμένο δίσκο, αλλά και χειροποίητες τσοπεριές δεν θα μπορούσαν να μην μας κάνουν τουλάχιστον να χτυπάμε ρυθμικά το ποδάρι μας.

Φτάσαμε δε σ’ ένα σημείο που δεν θέλαμε να κατέβουν απ’ την σκηνή. Καταπληκτικοί, “on fire”, με την “psycho mama” που γκρίνιαζε για αγάπη σε διασκευή, “cry for love” (Iggy Pop), και μας υπενθύμιζε τον Fuzzy μέσω ενός “hard way to learn”. Τους λατρέψαμε ακόμα μία φορά γιατί να το κρύψουμε άλλωστε! Ίσως μαζί με τους Ducky Boyz ήταν τα καλύτερα support των Last Drive από την επανένωση, αυτά που δημιούργησαν ένταση μέσα στην ένταση, αυτά που έκαναν την αρχή να ζητάει τη συνέχεια.

Όταν ανέβηκαν οι Last Drive στη σκηνή, άρχισαν οι πίσω να μας στριμώχνουν μια ανάσα από το stage, να γεμίζω δίπλα μου, μπραστά μου και πίσω μου κεφάλια και να προσπαθώ να κρατήσω καλά τη θέση. Ξέρετε πως είναι αυτά, με ένα φύσημα θα βρισκόμουν όπισθεν να ψάχνω κιάλια και σκαλωσιά. Νομίζω το “Οverloaded” ήρθε τη στιγμή που όντως “έσκαγε” το κάτω απ’ το stage πεδίο από υπεργέμιση! Κάποιος που καθόταν μπροστά μού είπε ότι την Παρασκευή είχε πιο πολύ κόσμο, αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν τείνω να πιστέψω ότι οί της Παρασκευής θα βγήκαν παστοί από εκεί μέσα.

Η αρχή ξεχύλισε rock ‘n’ roll γκαραζιές και συγκίνηση, αφού όπως μας είπε ο Καλοφωλιάς, εκείνη την ημέρα βρισκόταν ανάμεσά μας ένας από τους πρώτους κιθαρίστες τους, ο Πάνος Κασιάρης. Παρατήρησα αλλαγές στις κιθάρες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ίσως έδιναν πιο πολλά γκάζια στο mood και σίγουρα είχαν άλλο χρώμα. Ο Καρανικόλας είχε πλήρως απελευθερωθεί από τους όποιους ενδοιασμούς τον βασάνιζαν στο παρελθόν όσον αφορά στη σχέση του με τον κόσμο, ενώ Καλοφωλιάς και Μιχαλάτος έπαιζαν πάντα στο ίδιο αγαπημένο μοτίβο.

Αυτήν τη φορά ήμασταν εκεί για να ακούσουμε το καινούργιο “Heavy Liquid” και τα “Pantherman”, “Magdalene”, το οποίο έχουμε λατρέψει από πέρυσι, “Mountains”, “Alabama Blues”, αν και μας έλειψαν κάποια παλιά κομμάτια, “Blood From A Stone”, “Drop”, “Devil May Care”, “Holy War”. Η συνέχεια βέβαια επιφύλασσε κινδύνους και για τους μεν on stage και για τους δε off stage.

Μια λάθος τονικότητα, πολύ ποτό (Θάνε τί πίνεις και δε μας δίνεις;), μικροπροβλήματα με τo καλώδιο της κιθάρας Καρανικόλα στη διάρκεια του live που επηρέασαν τον ήχο δημιούργησαν ένα κλίμα “κοιλιάς”, το οποίο μπορώ να πω παρέμεινε στον αέρα της συναυλίας μέχρι το τέλος. Δεν ξέρω αν συντέλεσε σ’ αυτήν την αίσθηση η μπουνιά που έφαγα στο σαγόνι και το κάψιμο διαρκείας στον παράμεσό μου, πάντως υπήρχε αμηχανία, αν και ο ήχος σε σχέση με πέρυσι είχε το δικό του όγκο, τη δική του δυναμική, ένα εξαιρετικό feeling.

Με το “Human Fly” θέλησαν να αποχαιρετήσουν τον τραγουδιστή των Cramps, Lux Interior, που έφυγε απ’ τη ζωή στις 4 του Φλεβάρη 2009, ενώ είχαν καλέσει και τον Κασιάρη να παίξει μαζί τους ξανά. Βέβαια ποτέ δεν τον είδαμε on stage, οι Last Drive χάθηκαν στα παρασκήνια, τα φώτα άναψαν, εμείς δεν κουνούσαμε ρούπι, χειροκροτούσαμε, τους θέλαμε πίσω. Τελικά τα φώτα έσβησαν και επέστρεψαν για ένα “Blue Moon” με το οποίο μας αποχαιρέτησαν. Ο Καλοφωλιάς μάλιστα είπε “για να δούμε, άξιζε η αναμονή;” Εγώ λέω ότι παρα-άξιζε!