Μια ιστορία των Απροσάρμοστων

“Άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι την χάρη”.

Γράφει την ιστορία ο Κυριάκος Δαρίβας

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ…

Ήτανε λέει μια φορά ένα όνειρο … αυτό που είδα!

..όπου ένα γκρουπ που λέγεται “Απροσάρμοστοι” ξεκιναει να πάει ένα μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι για να παίξει στο νησί Κεφαλονιά.. εκεί τους υποδέχεται ο επί χρόνια φίλος τους ο Μάκης και τους φιλοξενεί στο σπίτι του.. όλα όμορφα και καλά, εκτός ίσως από τον βροχερό καιρό ο οπαίος ουδόλως όμως επηρέασε την προσέλευση του κόσμου που γέμισε το μαγαζί με την επωνυμία BODEGA… το σαπορτ άνοιξε το λαιβ και ήρθε η σειρά των «Απροσάρμοστοι» ….. αυτοί έπαιξαν δεν έπαιξαν 6 τραγούδια όταν ξαφνικά ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού πηγαίνοντας προς την πόρτα του μαγαζιού μου κάνει το νόημα του μαχαιριού στον λαιμό… “κόψτε το” … εκ πείρας, αλλά το κυριοτερον εκ πληροφοριών για επικείμενη επίσκεψη των οργάνων της τάξης, το βλέμμα μου πλανήθηκε στον χώρο εξωθεν όπου και διέκρινα δυο περιπολικά, στο ένα εκ των οποίων επιβιβασθη ο Γιώργος (ιδιοκτήτης) και όλοι ομου τράβηξαν προς άγνωστη κατεύθυνση… απορία και αμηχανία …ο Οδυσσέας έκανε μια ενημέρωση “το λαιβ θα σταματήσει λογω ανωτέρας βίας” … τηλέφωνα, συνεννοήσεις και μετά από ένα τέταρτο εμφανίζεται όχημα της ασφάλειας από το οποίο κατεβαίνει βλαχομαγκας αστυνομικός διευθυντής και εισέρχεται στο μαγαζί φωνασκώντας στην υπεύθυνη.. “γιατί δεν έχουν φύγει τα όργανα???” … δείχνοντας τα …. ( εγώ θ απαντούσα ότι τους τοπα αλλά με γράφουν στ αρχιδια τους )…συνεχίζων απειλεί … “μάζεψε τα γιατί θα πάρω μέσα και σένα και τους μουσικούς” …ευγενέστατος όμως… δεν έβρισε!

Τα φώτα της σκηνής έσβησαν, τα όργανα μαζεύτηκαν και ο Γιώργος επέστρεψε γλυτώνοντας την με ένα επικείμενο δικαστήριο… η ιστορία έχει ως εξής… ο χωριατόμαγκας αστυνομικός διευθυντής είναι κράτος εν κρατει στο Αργοστόλι όπου και έλαβε χώρα το όνειρο που είδα… αράζει και μπεκροπινει σε συγκεκριμένο μαγαζί, το οποίο άκουσον άκουσον, τελείως συμπτωματικά είναι και αυτό που κάνει καταγγελίες επί σειρά ετών στο BODEGA ειδικά, πάλι τελείως τυχαία, όταν φέρνει ροκ σχήμα από Αθήνα και όλος ο κόσμος πάει εκεί… η καταγγελία για την ιστορία αφορά πάντα σχεδόν ηχορύπανση… όπως επίσης για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το μαγαζί που κάνει την καταγγελία είναι καφέ μπαρ και απέχει 200 μέτρα από το καταγγελλόμενο … όλα τα σπίτια που μεσολαβούν από το ένα μαγαζί στο άλλο δεν έχουν κανένα πρόβλημα και έχει αυτό… απόλυτα λογικό

Μέσα στο μαγαζί είναι και τρεις ασφαλίτες πελάτες, μας τους έχουν δείξει από πριν, με τους οποίους στο μεταξύ έχει πιάσει κουβέντα ο οδυσσακος και τους αναπτύσσει θεωρίες περί δικαίου… (τους λυπήθηκα τους κακόμοιρους είναι αλήθεια)… απόδειξη είναι ότι κάποια στιγμή του λένε … “να σε κεράσουμε ένα ποτάκι τώρα? “…και εκεί ειπώθηκε η ατάκα της βραδιάς από το στόμα του Οδυσσέα…”απο τα κερασμένα?”…ως γνωστόν οι τύποι δεν πλήρωναν ποτέ αλλά δεν το ξερανε ότι το ξέραμε…. χοχοχο

Από την συνέχεια της βραδιάς θα κρατήσω την διαδικασία της αποχώρηση μας… φορτωμένοι με τα όργανα και με την βροχή να πέφτει ορυμαγδών προχωράμε προς το αμάξι..εγώ, ο Αλέκος ,ο Μάκης και πιο πίσω έρχεται, έτσι νόμιζε, ο Οδυσσέας … το επόμενο που ακούω, για δεν ακούω και καλά, είναι τον Μάκη η τον Αλέκο ,μες την βροχή άντε να καταλάβω ποιος μίλησε, να λέει ” τι έγινε ρε?” η κάτι τέτοιο και ταυτόχρονα να πηγαίνουν πίσω προς το μαγαζί…. γυρνώντας διακρίνω μια άμορφη μάζα από άνθρωπο και κιθάρες μαζί… λέω δεν μπορεί ο Οδυσσέας θα’ ναι…. ΚΑΙ ΗΤΑΝΕ….τρεχουμε όλοι μαζί στον ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο κιθαρίστα μας για να παράσχουμε βοήθεια… τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι αποκαλυπτικά… μέσα σε καταρρακτώδη βροχή ο Μάκης τραβαει να σώσει την κιθάρα που είναι όμως μπλεγμένη στο Οδυσσέα, ο Αλέκος προσπαθεί να τον τραβήξει από το χέρι να σηκωθεί, είναι όμως το χέρι που έχει τσακιστεί πέφτοντας και αυτό υποχρεώνει τον Οδυσσέα να κραυγάσει… ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑ…η κάτι τέτοιο ,μεστην βροχή δεν ακούω και καλά και εγώ προσπαθώντας να τον βοηθήσω να σταθεί του πατάω τα δάχτυλα του άλλου χεριού… στην φάση αυτή ο Οδυσσέας γυρναει και κοιταει την αρβύλα μου πάνω στα δάχτυλα του αλλά δεν της δίνει και πολύ σημασία παρά μόνο ένα μικρό αχ και γυρναει από την άλλη μεριά που ο πόνος ητο μεγαλύτερος… μπήκαμε μέσα στο αμάξι και φύγαμε…. όσο και να κρατήθηκα δεν μου πηρέ πάνω από ένα λεπτό να λυσσάξω από τα γέλια… λέρωσα το βαρκάκι μου από τα τσισα αλλά τ αξιζε…μεχρι να πάμε σπίτι αλλά και το επόμενο πρωί είχαμε αλλάξει πολλά βρακάκια από τα γέλια

Περάσαμε ωραία ( ? ) στην Κεφαλονιά.