Μια κριτική εμετός για τον δίσκο «Εν Λευκώ» του Παύλου Σιδηρόπουλου και των Απροσάρμοστων

Σε αυτό το άρθρο από το «Χρονοντούλαπο» λέω να κάνω κάτι διαφορετικό, να ανασύρω μια εμετική δισκοκριτική για τον δίσκο «Εν λευκώ» που είχαν κυκλοφορήσει το 1982 ο Παύλος Σιδηρόπουλος & οι Απροσάρμοστοι.

Ο Κώστας Λυμπερόπουλος γράφει στο περιοδικό ΗΧΟΣ:

Φαινομενικά η σκουπιδοαισθητική (Trash Aesthetics) – εκείνη η καλλιτεχνική δηλαδή έκφραση της οποίας οι εκφάνσεις είναι σε άμεση σχέση με θέματα ταμπού όπως η βία, το σεξ ή τα ναρκωτικά – είναι ένα ξέφραγο αμπέλι. Ενα ευρύτατο φάσμα στους κόλπους του οποίου έχει θέση κάθε καρυδιάς καρύδι. Απ’ τον Μπουκόφσκι ως την Ξαβιέρα Χολάντερ και τους διηγηματογράφους των Swedish Erotica … από τον Paul Motissey μέχρι τον δικό μας Γκουσγκούνη… Υπάρχει όμως κι εδώ αυτή η ανεξίτηλη διαχωριστική γραμμή που διαφοροποιεί τον δημιουργό απ’ τον ατάλαντο, τον ειλικρινή καλλιτέχνη από τον ευκαιριακό ωφελιμιστή, την διάνοια από τον κρετίνο: είναι το χάρισμα του να χειρίζεσαι θέματα δυναμίτες μ’ ένα τέτοιο τρόπο που δείχνοντάς τα αμείλικτα κι αποτρόπαια στη γύμνια τους να τα καθιστάς ελκυστικά χωρίς να τα ωραιοποιείς, να τους δίνεις χάρη χωρίς να τα αποδυναμώνεις, να τα δίνεις έτσι που να είναι τρομερά χωρίς να είναι ταυτόχρονα κι επικίνδυνα.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Απροσάρμοστοι δεν φαίνονται να διαθέτουν αυτό το χάρισμα: Το “ΕΝ ΛΕΥΚΩ” τους δεν δείχνει σαν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Το μόνο που καταφέρνει είναι να αιτιολογήσει το όνομά τους: Απροσάρμοστοι. Οχι κοινωνικά, κάθε άλλο: Τα παιδιά με τον άλφα ή βήτα τρόπο τη… “βρίσκουν” μέσα στην όλη φτιάξη που λέγεται κοινωνία, έχουν και γκόμενες έστω και βιτσιόζες ή “αντεργκράουντ με στρας” και πάνε κάθε καλοκαίρι διακοπές όπως όλοι – ή περίπου – οι προσαρμοσμένοι.

Αλλού είναι απροσάρμοστοι. Μουσικά π.χ. έχουν σταματήσει γύρω στην εποχή του “Rock n’ Roll Animal” του Lou Reed. Στιχουργικά – κι εδώ είναι που μπαίνει η σκουπιδοαισθητική στο χορό – βρίσκονται στις ίδιες πάνω κάτω περιοχές στις οποίες έκοβε βόλτες η σκέψη του Reed την ίδια εκείνη εποχή, κύρια με το “Satellite of love” το “Heroine” – αναμορφωμένο και παρφουμαρισμένο με μπόλικο ηλεκτρισμό και χεβιμεταλικά solos – και το “Vicious”. Στο σύνολό τους φαντάζουν ολοκληρωτικά ανίκανοι να συντονιστούν/προσαρμοστούν στην σημερινή πραγματικότητα. Ετσι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στροφή του δίσκου δεχόμαστε κατάμουτρα ένα ελεεινό άκουσμα που μόνο rock n’ roll δεν είναι: μια μουσική που δεν δείχνει να θέλει τίποτα, μια μουσική ανίκανη να υπερασπίσει ή να διεκδικήσει το παραμικρό, ένα κακότεχνο, ατσούμπαλο, επώδυνο και ανηλεές γκάπα γκούπα που θυμίζει άμαξα της Wells-Fargo καθώς δέχεται επίθεση των Κομάντσι του Μονόφθαλμου Αετού στο Far West. Αλλού ικετεύεις για έλεος κι αλλού είσαι έτοιμος να υπογράψεις ότι κάποιος έσβυσε τα φώτα του studio την ώρα που οι “απροσάρμοστοι” έπαιζαν και αυτοί οι ταλαίπωροι δεν μπορούσαν να βρουν το δρόμο προς την πόρτα.

Οσο για τους στίχους, επί μισή και πλέον ώρα τα παιδιά μας μιλούν συνέχεια: α. για γυναίκες μ’ ένα στυλ που θυμίζει ξεζουμισμένο αρχικά, “φτυσμένο” στη συνέχεια, δικαιομένο (έχει καμιά σημασία;) τελικά macho που σαρκάζει σε μπανάλ τόνους τύπου “στα λεγα- εγώ – μα – δε – με – άκουγες – φα – ‘την – τώρα – για – να – μάθεις” και άλλα τέτοια. β. για τις χάρες της “ασπρούλας” δίδας Η, μ’ έναν τόσο φτηνό, ανεύθυνο όσο και επικίνδυνο τρόπο, ικανό να κάνει τέτοιο κακό στους μικρότερους, όσο ίσως τα φωτορομάντσα στις ταλαίπωρες κι εγκαταλειμμένες απ’ όλους και όλα μαθητευόμενες κομμωτριούλες, κοπτοραπτούδες, μοδιστρόνια και τα σχετικά. Είναι ντροπή. Τόσο όσο είναι ουτοπία το να πιστεύεις, ότι ζώντας μ’ έναν άλφα τρόπο, αυτό σε κάνει αυτόματα και αυθεντικό ροκενρολίστα. Προσωπικά προς τον Παύλο: “I can see you ‘ve got the blues in your alligator shoes”.

Κώστας Λυμπερόπουλος, περιοδικό Ήχος, τεύχος 115, Οκτώβριος 1982

Ας πάρουμε λοιπόν όλοι τώρα από μια σφουγγαρίστρα για να μαζέψουμε την χολή που είχε βγάλει ο συντάκτης. Δεν ήταν ο μόνος τότε που έκραζε τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Δεν θα μπω στην λογική να καταλάβω γιατί όλες αυτές οι πικρόχολες λέξεις, αλλά θα πω ότι, εφόσον ένα περιοδικό έχει μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα, γιατί πρέπει να κάτσει να ασχοληθεί με κάτι έξω από τα νερά του; Το ίδιο ισχύει για τον εκάστοτε συντάκτη μουσικογραφιά. Μην νομίζετε ότι το 1982 διαφέρει και πολύ από το σήμερα, γιατί έχουμε διαβάσει ανάλογες περιπτώσεις φτυαριών σε ελληνικά συγκροτήματα… και μην ξεχνάτε το πρόσφατο παράδειγμα με το κράξιμο στον Πορτοκάλογλου με αφορμή τους στίχους από ένα νέο του τραγούδι.

Καλό είναι να εκφράζουμε την γνώμη μας και τις απόψεις μας, γι αυτό έχουμε ελευθερία του λόγου (θέλω να πιστεύω), αλλά καλό είναι να υπάρχει λίγος σεβασμός στην δουλειά και την ψυχούλα του άλλου, τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ και αυτή την «γραμμή» ακολουθούμε στο Rockap από την πρώτη ημέρα που βγήκαμε στον αέρα του διαδικτύου.

Διαβάστε περισσότερες αναφορές και πληροφορίες για τον δίσκο αυτό, στην σελίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου που έχει φτιάξει η αδερφή του Μελίνα.

Εδώ: http://pavlos-sidiropoulos.gr/enleuko

Νίκος Γραμμάτος