Ζούμε το τέλος της ελληνικής μουσικής;

Στην επίσημη λίστα του Spotify με τα 50 ελληνικά τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο το 2024, σχεδόν όλα είναι τραπ, ενώ ούτε ένα δεν έχει παραδοσιακά, λαϊκά στοιχεία.

Γράφει ο Κίμων Φραγκάκης.

Πείτε με αφελή ή απλώς ηλικιωμένο, αλλά είχα την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο όπου η παραδοσιακή της μουσική παραμένει ζωντανή. Χωρίς να εξετάζω αν είναι καλής ποιότητας το λαϊκό μας τραγούδι, χαιρόμουν που οι πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες έκαναν επιτυχία με τον ήχο του μπουζουκιού και ο λαός διασκέδαζε χορεύοντας ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλι. Πόσο πίσω είχα μείνει!

Βλέποντας σήμερα την επίσημη λίστα του Spotify με τα 50 ελληνικά τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο το 2024, διαπίστωσα ότι, όχι τα περισσότερα, αλλά σχεδόν όλα τα κομμάτια, είναι τραπ. Μπείτε να δείτε κι εσείς αν δεν με πιστεύετε. Υπάρχουν, χωρίς υπερβολή, μόλις 3-4 κομμάτια στα 50 που είναι λίγο διαφορετικά. Όπως το Ζάρι της Μαρίνας Σάττι ή το Είσαι Ταξίδι της Μαρίνας Σπανού, τα οποία επίσης δεν έχουν σχέση με τους παραδοσιακούς ήχους του λαϊκού, ρεμπέτικου, δημοτικού, νησιώτικου κ.ο.κ. Ο κόσμος σήμερα ακούει Snik, Toquel, Light και Tranno: Πουτάνες, ντίλερ, κίλερ, με κλαψομουνέ παραμόρφωση μέσω autotune -τον ξέρουμε όλοι τον ήχο και τον στίχο, δεν χρειάζεται να επεκταθώ.

Η λίστα του Spotify με τα κομμάτια που ακούστηκαν περισσότερο στην Ελλάδα το 2024.

Θα μου πεις, το Spotify το ακούνε νέοι, όχι ο γέρος που τη βρίσκει με κλαρίνα. Ακριβώς. Το ακούνε οι νέοι, και γι αυτό όταν πεθάνουν όσοι προτιμούν την παραδοσιακή μουσική, αυτή θα εξαφανιστεί. Άλλωστε υπάρχουν και οι ροκάδες, και οι φανατικοί της κλασικής μουσικής και οι τζαζίστες και τόσοι ακόμα. Τι μένει για τον παραδοσιακό ήχο όταν και οι ίδιοι οι λαϊκοί τραγουδιστές στις πίστες βάζουν μπιτ και λάτιν ενορχηστρώσεις για να κάνουν σουξέ; Προφανώς ο καθένας ακούει ό,τι θέλει και δεν μπορούμε να κάνουμε κουμάντο στα γούστα του κόσμου. Κι εγώ ακούω κυρίως ξένη ροκ μουσική. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι σήμερα είναι άλλες οι συνθήκες, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, για να δημιουργηθούν έργα όπως το Άξιον Εστί (Θεοδωράκης – Ελύτης – Μπιθικώτσης) o Δρόμος (Πλέσσας – Παπαδόπουλος – Πουλόπουλος κ.α.) ή το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου. Όμως και ο Ρέμος ή η Βίσση, για να αναφέρω μονάχα δύο πολύ εμπορικούς καλλιτέχνες, έχουν πει πολλά, άνω του μετρίου τραγούδια, στων οποίων το DNA υπάρχει σαφώς και ο παραδοσιακός ήχος. Τί άλλαξε τα τελευταία λίγα χρόνια και οι νέοι καλλιτέχνες -και οι ακροατές τους- εγκαταλείπουν μαζικά κάθε ελληνικό στοιχείο στη μουσική;

Θα είναι αμαρτία να εξαφανιστεί το μόνο παραδοσιακό είδος λαϊκής τέχνης που είχε επιβιώσει για τόσες γενιές, και είχε εκφράσει τα όνειρα και τους καημούς ενός έθνους.

Μακάρι αυτή η παρακμή να φέρει αντίδραση: Για παράδειγμα, φέτος βούλιαξαν τα πανηγύρια στα νησιά από hip νέους που ήθελαν, έστω για χαβαλέ, να διασκεδάσουν παραδοσιακά. Να κοινωνήσουν σε κάτι συλλογικό, με ταυτότητα. Θα είναι αμαρτία να εξαφανιστεί το μόνο παραδοσιακό -έστω μπασταρδεμένο- είδος λαϊκής τέχνης που είχε επιβιώσει για τόσες γενιές, και είχε εκφράσει τα όνειρα και τους καημούς ενός έθνους. Θα είναι ασυγχώρητο να αφήσουμε να σβηστεί το soundtrack της συλλογικής μας μνήμης ως Έλληνες.

Πηγή : Andro.gr