Θέλω να σας τους συστήσω και δεν ξέρω πραγματικά από πού να αρχίσω! Θα μπορούσα να ξεκινήσω να σας λέω για την συντροφιά που μου έχουν κρατήσει με τα live τους τα φοιτητικά μου καλοκαίρια , από το 2009 ολότελα. Για την άνω ποταμών ενέργεια και την τρομερή όρεξη επί σκηνής. Για τις φοβερές συνθέσεις τους αλλά και τις τρομακτικές διασκευές τους βλέπε: (Beat it-Michael Jackson σε Μπύρες-The Vrastaz). Δε θα αρχίσω τελικά απ’ αυτά αλλά από την πιο χαρούμενη έκπληξη που μου έκαναν, την κυκλοφορία του πρώτο τους EP “Πάμε να φύγουμε”.
Εν αρχή πρέπει σας πω για να σας βάλω στο κλίμα ότι έχουν σημαντικές επιρροές ενός ευρέως φάσματος της reggae ,pop,rock αλλά επειδή, συνάμα είναι και πολύ ρομαντικοί τύποι “να’ ούμε”, επηρεάζονται πολύ και από το ηλιοβασίλεμα, το άσπρο των νησιών, τον έρωτα και τα τοιαύτα. Ντάξει κανείς δεν είναι τέλειος θα μου πείτε… αλλά τα παιδιά την αγγίζουν με αυτήν τους την προσπάθεια.
Το δισκάκι ξεκινά με το “Είναι το ίδιο” μια alternative στηλίτευση της καταστάσεως που επικρατεί την σήμερον ημέρα, μέσα στη ρουφιάνα την κενωνία, παρουσιάζοντας μας τον τρόπο ώστε να μην επιδρά πάνω τους. Σημειώνεται η ευγενής συμμετοχή του Άκη Ρας στα φωνητικά ξελαφρώνοντας λίγο τον Αντώνη στα σημεία.
Δεύτερο στη σειρά έρχεται το reggae style “Πάμε σε ένα νησί”.
Βαρέθηκαν ρε παιδί μου, δεν αντέχουν άλλο και θέλουν να τα παρατήσουν όλα. Να αφήσουν εμάς να συνεχίσουμε να παραμυθιαζόμαστε και αυτοί να την περνάνε φίνα με τον δικό τους τρόπο.
Η συνέχεια έπεται με τα “Ζάρια”. Όχι εκείνα τα κοκάλινα, τα ρεμπέτικα αλλά αυτά που έφερε για μας η ζωή. Που μπορεί να μην ήρθαν καλά για μερικούς αλλά η προτροπή τους, να μην τα παρατήσουμε όπου υπάρχουν δυσκολίες ,μας δείχνουν ότι υπερισχύει.
“Πίθηκες” λοιπόν με συμμετοχή της Μάρως Μαρκέλλου .Όχι δεν μιλούν για αυτά τα χαριτωμένα θηλαστικά του ζωολογικού, αλλά σκιαγραφούν εκείνη τη φάρα των και καλά και γόηδων, συνοδευόμενων από αμαξάκι μόρτικο με φιμέ και φουσκωτό χεράκι που υψώνεται άναρχα σε πίστες και clubάκια. Χαρακτηριστικό τους η κτηνώδης δύναμη σε συνδυασμό με την ογκώδη άγνοια. Φάρα η οποία ,έχει μια μοναδική ικανότητα να ρίχνει τις γυναίκες με τα τερτίπια της, χωρίς πολλά- πολλά!
Σαν όμορφο επίλογο άφησαν το “Εvery day” ένα κομμάτι Αγγλιστί, γιατί γουστάρουνε να απλώσουνε και δίχτυα στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό κοινό μπας και ξυπνήσουν και αυτοί κομματάκι. Είναι ένα τραγουδάκι που “πατάει γερά”. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν και εφ όσον ο αείμνηστος Bob ήταν μαζί μας, πιστεύω ότι θα ήθελε πολύ να το ακούσει μιας και θα του κόλλαγε ,“όχι τσιγάρο” αρκετά! Κάτι σε φάση redemption song που λέμε.
Γενική εικόνα : έχουμε μπροστά μας μια κυκλοφορία και μια μπάντα που σπανίζει στην σημερινή Ελληνική σκηνή του είδους. Τα παιδιά έχουν κάνει μια καταπληκτική δουλειά απ’ την κορφή ως τα νύχια “που θα σκεφτόταν και ένας ποδολάγνος”. Ωπ κάπου εδώ ξέφυγαν μερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του γράφοντος αλλά τέλος πάντων.
Που λέτε είναι άρτιοι μουσικά ,συνθετικά (πάντρεμα φυσαρμόνικας, κρουστών και μελόντικας σε διάφορα σημεία) αλλά και στιχουργικά. Σε όλη την προσπάθεια έχει βάλει και το λιθαράκι της η “καθαρή” και προσεγμένη σε σημείο υποχονδριακής παράκρουσης παραγωγή κτλ, που’ γίναν από τον Σπύρο.
Με δυό λόγια ,άντε και λίγο παραπάνω: Είναι μια must have καλοκαιρινή κυκλοφορία μιας και σε λίγο καιρό θα λέμε ότι οι Vrastaz θα γίνουν η συνήθεια που έγινε λατρεία και θα μπορείτε να πουλήσετε και το δισκάκι στην μαύρη αγορά πολύ ακριβά .Δύο σε ένα που λέει και το Wash and go (Βρε για σας δουλεύουν όλοι και το έχετε καταλάβει!)
Απολαύστε ανεύθυνα λοιπόν. Α και κάτι τελευταίο μη φύγετε, ξέρω τον κιθαρίστα …..ναι βέβαια, με χαιρετάει και στο δρόμο!
Αλέξανδρος Καγκαράς
Μερικά διάφορα αλλά διόλου αδιάφορα:
Official Pages : https://www.facebook.com/thevrastaz?fref=ts
https://soundcloud.com/vrastaz