Στα χέρια μου έχω το καινούριο άλμπουμ των The Mighty N, το 2ο όπως πληροφορούμαι και στην αναζήτηση πληροφοριών για τη μπάντα ανακαλύπτω ήδη ενδιαφέρουσες επιρροές. Επιρροές που πάνε από κλασικό ροκ και μέταλ, έως τζαζίστες και φυσικά εναλλακτικής ρόκ. Το συγκρότημα αυτοχαρακτηρίζεται ως alternative (είναι σίγουρα) και progressive ροκ (ίσως με την ευρύ έννοια του όρου). Τα μέλη είναι η mastermind της μπάντας, Νατάσσα Τσίρου που κρατάει τα κυρίως φωνητικά και κάποια πλήκτρα, κιθάρες οι Κωσταντίνος Καψιμάλης και Χρήστος Ηλιόπουλος, μπάσο ο Γιώργος Γαζής, και τύμπανα ο Αλέξανδρος Γαβράς.
Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση στο άλμπουμ αυτό που πρόκειται να ανοίξει τα φτερά του προς τον κόσμο της δισκογραφίας σε λίγες μέρες, είναι το artwork. Είναι πολύ προσεγμένο, καταπληκτικό θα έλεγα! Βέβαια βλέπω κάποιες χτυπητές επιρροές σε αυτό, πράγμα όχι κακό, εκτός αν είναι σύμπτωση. Η αισθητική του θυμίζει πολύ τους έλληνες Schooldrivers και όπως θα δούμε στη συνέχεια αυτό βγαίνει και στη μουσική τους. Δεν ξέρω αν οι 2 μπάντες γνωρίζονται προσωπικά αλλά μοιάζουν παρά πολύ σε ήχο, αισθητική και χαρακτήρα. Περιμένω κοινό live σας…
Η παραγωγή είναι κορυφαία, φυσικά. Πλέον δεν βγαίνουν “κατσαπλιάδηκες’’ παραγωγές από ελληνικά σχήματα, και αυτό είναι λογικό αφού το κόστος παραγωγής έχει πέσει και όσες τέτοιες βγήκαν (κυρίως στο πατροπαράδοτο, πολύπαθο, 90style ελληνόφωνο ροκ) πήγαν άκλαφτες….
Στα της μουσικής τώρα…. Θα τολμήσω να δω (για πρώτη φορά μετά από χρόνια) τα κομμάτια ένα ένα και όχι όλο το άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό μου έβγαλε η μουσική τους, μια ενδελεχή ματιά σε κάθε κομμάτι.
Έτσι ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά με το Booletproof, που μας βάζει με ένα πολύ ωραίο κιθαριστικό ρίφ στο νόημα. Εχει prog στοιχεία και χαρακτηρίζεται από ένα jazzy ρεφρεν. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι ο ήχος μοιάζει με τους προαναφερθείς και με τους ΘΕΟΥΣ Mars Vota…
2o κομμάτι το επίσης κιθαριστικό Kill your enemy. Είναι ραδιοφωνικό κομμάτι, με σωστό ρυθμό και διάρκεια. Οι κιθάρες μάλλον είναι γραμμένες (τουλάχιστον στην εισαγωγή) με fuzz και όχι distortion, πράγμα που μαζί με το phaser, δίνει ένα τέλη 60 ήχο. Πολύ καλά ριφ, ένταση δύναμη και λίγο από Zeppelin στη 2η κιθάρα και είμαστε κομπλέ! Εδώ να πω πως δεν ξέρω αν τα τύμπανα γράφτηκαν με trigger sampling αλλά ο ήχος τους και ειδικά το ταμπούρο ακούγεται πολύ John Bohnam (respect) πράγμα που ξενίζει λίγο αν είσαι φαν αλλά γουστάρεις στη συνέχεια. Γενικά ο δίσκος έχει αυτό το White Stripes wana remake την ολη 70s φάση, πράγμα που είναι πολύ της μόδας εδώ και 10 χρόνια και ανεβαίνει συνεχώς.
3ο κομμάτι το No mans land και πλέον η φωνή ξέρεις τι σου θυμίζει τόσο πολύ….τη Marian Faithfull! Έτσι λοιπόν έχουμε άλλο ένα γρήγορο δυνατό κομμάτι στο ίδιο στυλ με ωραία ρυθμικά μπάσο τύμπανα. Ψιλοκοιλιά και επανάληψη αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της στο άλμπουμ κάπου εδώ…
Συνεχίζουμε με το Gone και είναι η στιγμή να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Εδώ έχουμε ένα ατμοσφαιρικό μπλούζ κομμάτι με πλήκτρα αλα No quarter (πολύ Zeppelin λεμε!) . Στη συνέχεια οι κιθάρες θυμίζουν λίγο την ατμοσφαιρική χρυσή εποχή των Anathema, και κάπου εκεί που θες το κομμάτι να τελειώσει και να σου αφήσει αυτή την υπέροχη αίσθηση, αρχίζουν οι πειραματισμοί. Γίνεται ένα μπέρδεμα από πολλές αλλαγές (ξαναλέω για ένα κομμάτι που ξεκίνησε σαν ατμοσφαιρικό μπλουζ) που τελικά κουράζει σε 6 λεπτά. Συνθετικά πολύ ωραίο όμως και με υπέροχη φωνή. Απλά το κομμάτι έπρεπε να τελειώνει στο 4ο λεπτό και το υπόλοιπο να είναι ένα άλλο κομμάτι.
Το Shell έχει άλλο ένα ωραίο εισαγωγικό κιθαριστικό ριφ και όλο το κομμάτι σε συνδυασμό με τα υπέροχα φωνητικά θυμίζει λίγο τους Elisium Fields, μπάντα ψιλοάγνωστη στο ελληνικό κοινό αλλά γαμηστερή….θυμιθείτε με και αναζητείστε τους πρωτους δίσκους της (κλασικός “πρωτοδισκάκιας” ο συντάκης….)
Το Ground Zero έχει καταπληκτικό ρυθμικό. Ακούμε πολύ ωραία μπασογραμμή και τύμπανα να συνδυάζονται όμορφα. Κομμάτι μικρό, ρυθμικό, εμπορικό και εν τέλει από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Στο Devil’s Advocate η συνταγή επαναλαμβάνεται! Ωραίο ρυθμικό ριφ και μπάσο που ξεχωρίζει. Τα prog σημεία με το πιάνο δίνουν πόντους στο κομμάτι και στο άλμπουμ γενικότερα.
How I end the show και εκτός από ωραίο τίτλο έχει και άλλα να δώσει…Για μένα το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Ξεκινάει με μία καταπληκτική εισαγωγή με slide ακουστική κιθάρα σε στυλ Rory Gallagher (θου φυλακην κυριε κτλπ….) Μετά ακολουθεί ένα Α Ρ Χ Ι Δ Α Τ Ο ριφ που βγάζει κακία, ιδρωτίλα, αντρίλα και καφρίλα…όμως ο λόγος που θεωρώ αυτό το κομμάτι το καλύτερο του άλμπουμ είναι γιατί δεν μένει σε υπερβολές. Παίζει αυτό ακριβώς που πρέπει. Νότα παραπάνω ή λιγότερο όσο για να γουστάρεις σε όλη τη διάρκεια ενός 5λεπτου κομματιού (ουκ ολίγο). Η φωνή για όσκαρ….θυμίζει λίγο Joan Jett… Επίσης ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ακούμε ένα σολο στη κιθάρα! Και σκέφτομαι κυνικά: Sometimes all it takes to outro a song is a good solo guitar……
Little misses and a Gent: Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα Old School blues song που ξεκινάει με αντρικά φωνητικά και μετά γίνεται ντουέτο. Ωραίο κλείσιμο του άλμπουμ και τροφή για σκέψη για ίσως πιο συχνά ντουέτα σε αυτό το σχήμα.
Γενικά αυτό που μένει από το άλμπουμ είναι ότι έχει ας πούμε “Θεματικές ενότητες”. Μου άρεσε που κράτησε το διαφορετικό για το τέλος και έχει τα πιο κλασικά alternative κομματάκια στην αρχή του δίσκου. Το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει από τη μέση και μετά. Ακούω εμπορικό ήχο, και το όλο στυλ πάει προς τα κει. Άρα, οι υπερβολές δεν χρειάζονται, και οι πολλές αλλαγές και ο υπερβολικός ζήλος. Οι μπλουζ και οι κλασικοροκάδικες επιρροές τους πάνε πολύ περισσότερο από το prog αλλά και το εμπορικό alternative. Ίσως αυτές οι συμβουλές να τους φανούν χρήσιμες στην επιλογή των κομματιών του 3ου άλμπουμ. Το σίγουρο είναι πως αν και προσωπικά δεν θα τους επιλέξω για τη δισκοθήκη μου σε αντίθεση με πολλά άλλα σχήματα που γνωρίζω από τις σελίδες του rockap, είναι μία δουλειά πολύ σοβαρή που τη προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των ονομάτων που εγώ παρουσίασα ως επιρροές τους και όχι σε αυτά που εκείνοι αναγράφουν. Προσωπικά δεν μου έκαναν το κλίκ, δεν με συγκίνησαν, δεν μου σήκωσαν τη τρίχα κάγκελο, αλλά όλο αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Η αντικειμενική αλήθεια λέει πως είναι πολύ καλοί παίχτες με σωστή κατεύθυνση και αν δουλέψουν πάνω στο στόχο τους σίγουρα θα κάνουν ένα όνομα στην ελληνική σκηνή. Για πιο έξω δύσκολα, εκεί έχει μεγαλα ψάρια….
Ιωάννης Δεγέκης
Links:
https://www.themightyn.bandcamp.com
http://youtube.com/themightyn33
https://www.facebook.com/themightyn.artist/