Η γάτα που ξαπλώνει στην άσπρη βελέτζα και γουργουρίζει με τα προτεταγμένα νύχια της δεν ανοίγει το στόμα της, ακούει, βλέπει και μετά ξυπνάει. Η γάτα ακούει. Η γάτα βλέπει. Η γάτα ξυπνάει. Πλησιάζει, ακουμπάει τ’ αφτί της στο ηχείο. “…your love is a flower on my throat…”. Καταπίνει και αφήνει τον ακατέργαστο ανθό να εισέλθει στον οισοφάγο της.
Μετά, σηκώνει το μαλλί της, rock ‘n’ roll, post-punk, post-psychedelic, και αφήνει τις πατημασιές της στα 13 περάσματα απ’ το στενό των The Callas και του 2ου ομώνυμου δίσκου τους. Είναι “…dirty, …hungry”, αλλά η εξυπνάδα της σπάει το κρανίο μας. Η γάτα που κυλιέται στο εξώφυλλο του album των Λάκη και Άρη Ιωνά, κατά κόσμο The Callas, μας δηλώνει ότι οι καλλιτέχνες μιλούν με ήχο, μουσική, στίχο, και την απλότητα της αυτάρεσκης μελωδικότητας που επισυνάπτει τη δεκαετία του ’90 στο ταμπλό της.
Η indie αύρα περιχέει το πορτρέτο ενός μουσικού αντικομφορμισμού, αιτία του ρομαντισμού που πασπαλίζει το LP. Αυτή η ίδια αύρα ελπίζει να κατακλύσει τη γεύση μας, αφού γνωρίζει ότι είναι σε θέση να μας ξυπνήσει το ενδιαφέρον. Οι The Callas, με τη συνοδεία στα φωνητικά των The Callasettes, δεν μετράνε τ’ άστρα ωσάν μικροί πρίγκιπες, μα τις μελωδίες, τις νότες, τις φωνές τους. Ενσωματώνουν τις Puppini Sisters στους Velvet Underground, και τους Beatles στους Jesus and Mary Chain, με τους παροχυσμούς των Cramps και των Television Personalities να ολοκληρώνουν τον κύκλο του έμμετρου αυτοσχεδιασμού.
Έτσι, ο παροξυσμός πασσαλείφεται με “Lipstick”, και το στέμμα της “viper queen” πέφτει στο θηρίο του παιχνιδιού της. Αφήνει το “Kill Kiss Piss”, και την ομότητα ενός γαμησιού, ή ξερατού, ή κατουρητού, και του υπέροχου στίχου “quiet screams and little ah’s / between my legs she comes”. Φυσικά “you have to worry”, όταν περπατάς μόνος τη νύχτα, αφού και τα τάρταρα, στα οποία πέφτουμε κατά καιρούς, πνίγονται στο σκοτάδι και πνίγουν κι εσένα μαζί. Πάντως το “Tsunami Dance” καταφέρνει να εξατμίσει, το κύμα πανικού, με τον πάνκικο εξατμιστήρα του, σ’ έναν αγώνα μέτρησης της μουσικής ταυτότητας.
Η επίδραση, ωστόσο, της σκηνής της Βρετανίας, με τα ψέγματα της Αμερικής λειτουργεί σε συνεννόηση, και βασίζεται στην πατέντα της διαφορετικότητας. Χτυπά εκεί που πονάμε, στην ατέρμονη ανάγκη μας για μουσική και σπρώχνει, ωσάν σφυρί, το καρφί της, στους “ροζ”, κοινωνικούς συλλογισμούς μας. Μα το λένε οι άνθρωποι, “fuck your god”!
Είναι σίγουρο ότι στην κιτς αισθητική μας, οι The Callas αναμοχλεύουν, αναπροσδιορίζουν και οικτίρουν την φύση του ανθρώπου. Ίσως γιατί τελικά το κλίμα του δίσκου δίνει την εντύπωση ότι βασίζεται στην καλλιτεχνική ειρωνεία. Σαν να μιλάει γι’ αυτήν μέσα απ’ τις σχέσεις, το “κορίτσι”, το “αγόρι”, τον “εαυτό”. Μήπως αυτό είναι που μας αρέσει;
Απάντηση: θέλουμε να το ακούμε, να το ακούμε, να το ακούμε. Θέλουμε να το χορεύουμε, να το χορεύουμε, να το χορεύουμε. Κι αν είμαστε κιτς, είναι γιατί έχουμε μέσα μας την φύση αυτή, συγκινούμαστε, αγαπάμε, ξεχωρίζουμε, προτιμάμε. Και οι The Callas καταφέρνουν μέσα απ’ το LP τους να πριονίσουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, να εναλλάσσουν τη διάθεσή μας, να επαναφέρουν τα φωτόνια στις θέσεις της ατμόσφαιρας με την μελλόντικα και το πιάνο.
Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο! Ας τους αφήσουμε λοιπόν σ’ αυτή την προσπάθεια επανασύνθεσης του μύθου της μουσικής, ως μορφή τέχνης που καλύπτει με ήχους την έκφραση των ανθρώπινων, ψυχικών κόσμων.
Το αξίζουν, αφού χρησιμοποιούν τις κιθάρες, όχι για να παράγουν θόρυβο για το θόρυβο, ούτε και το ηχητικό πλαίσιο του στεγνού εντυπωσιασμού, αλλά για να παρουσιάσουν την εικαστική τους παρέμβαση. Προσωπικά έχω ήδη επιβιβαστεί στο λεωφορείο μαζί τους. “There is a seat, there is a seat for you, I wanna, ride, I wanna ride with you”! Θα περάσετε μέσα;
Επίσημη Σελίδα
www.myspace.com/thecallas
έρη Καραλή