Rock Outing Series No13: Κίτρινα Φώτα

Της Μάρθας Γιαννακίδου & του Νίκου Κολίτση (Rock Αποδράσεις ‘zine)

Τα Κίτρινα Φώτα ανάβουν τη δάδα Νο13 στο Rock Outing Series του Rock Αποδράσεις ‘zine, μ’ ένα concept συνέντευξης 50 ερωτήσεων, με φόντο το ηφαίστειο του νησιού της Σαντορίνης, απ’ όπου και προέρχονται!

Τα Κίτρινα Φώτα «τρεμοπαίζουν» και «σβήνουν» με μελωδικές ιστορίες κι ακουστικές μπαλάντες για μοναδικές στιγμές που μπορεί να υπήρξαν στην πραγματικότητα ή σε «όνειρα σαν κι αυτά που κάναμε παιδιά, όνειρα ήρθαν στα μάτια μου μπροστά» («Όνειρα»). Άλλωστε, «χιλιάδες βλέμματα στο δρόμο σε κοιτούν, χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό σε κυνηγούν, χιλιάδες πράγματα που είπες και τα πήρε η βροχή, χιλιάδες όνειρα χαμένα δε χωράν σε μια ευχή…» («Καλημέρα»).

Γι’ αυτό και η Μάρθα Γιαννακίδου «λέει “αν θες να πέσω στο κενό έλα και σπρώξε”» («Δε χωράει άλλος πια») κι εμείς της απαντάμε «Σώπα γλυκιά μου κι έλα εδώ, σώπα και άκου τις καρδιές να χτυπούν δυνατά, σώπα γλυκιά μου κι έλα εδώ, σώπα και έλα για μια βόλτα στ’ αστέρια ξανά («Έλα εδώ»)… Γιατί «όλα ψάχνουν ένα κίτρινο φως του ήλιου, της αυγής, κίτρινα φώτα πια με στόλισαν, άραγε θα ξαναρθείς;» («Κίτρινα Φώτα»)

Τα Κίτρινα Φώτα (Θωμάς Πάνου – Μουσική, Στίχοι, Φωνή, Φωνητικά, Ηλεκτρικές Κιθάρες/ Γιάννης Μπλάθρας – Ενορχήστρωση, Προγραμματισμός, Φωνητικά/ Λάμπρος Σιγάλας – Στίχοι/ Χάρης Καραμολέγκος – Ηχοληψία, Μίξη, Φωνητικά, Ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες/Ευρυδίκη Γεωργοπούλου – Απαγγελίες, ελεύθερη διασκευή στίχων στο Κίτρινα Φώτα pt. II/ ΑΝ 205 Σιγάλας (ΑΝ 205-Επιμέλεια έκδοσης βινυλίου) κυκλοφόρησαν το ομότιτλο debut album τους σε ψηφιακή μορφή τον Φλεβάρη του 2021. Η δουλειά κυκλοφορεί και σε βινύλιο σε 300 αριθμημένα αντίτυπα στις 21.11.2021 και θα μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί έρχόμενος σε επικοινωνία με απευθείας μήνυμα στην επίσημη σελίδα του γκρουπ στο Facebook (Kitrina Fota) ή μέσω email στη διεύθυνση kitrinafotaofficial@gmail.com.

Ποιο ήταν το αγαπημένο rock/metal συγκρότημα της εφηβικής σου ηλικίας;

Λάμπρος: Ενδελέχεια!

ΑΝ 205: AC/DC, Metallica

Θωμάς: Metallica – Guns ‘n’ Roses

Ποιο ήταν το πιο ροκ εμφανισιακό ή ενδυματολογικό στοιχείο στην εφηβική, σχολική και μεταλυκειακή σου ζωή και ποιο είναι σήμερα;

Λάμπρος: Oι μπλούζες με τις στάμπες από τα ροκ συγκροτήματα τότε και τώρα ένα μακρύ μαύρο παλτό (για την ώρα μόνο τον χειμώνα, τουλάχιστον), τα μαλλιά που ακόμα κρατάνε και τα ασπρόμαυρα «σταράκια».

ΑΝ 205: Tζιν μπουφάν σκισμένο, με λογότυπα, καρφιά και κονκάρδες. Τ-shirt Rolling Stones & Metallica.

Θωμάς: Μαύρο φλάι μπουφάν με κονκάρδες κυρίως. Τα υπόλοιπα άλλαζαν ανάλογα με την ηλικία. Σήμερα ομολογώ πως είμαι σε καλύτερο ενδυματολογικό επίπεδο απ’ ότι στην εφηβεία. Έτσι νομίζω τουλάχιστον (γέλια).

Ο ήρωας των παιδικών σου χρόνων κι ο αντίστοιχος… σημερινός;

Λάμπρος: Στα παιδικά μου μάτια, ήρωας φάνταζε και ο Ζορό, ήρωας φάνταζε και ο Ιταλός ποδοσφαριστής Del Piero. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως οι πραγματικοί ήρωες δεν έχουν κάπα, δεν είναι απρόσιτοι και τις περισσότερες φορές ζουν ανάμεσά μας.

ΑΝ 205: Che Chevara – Chandi

Θωμάς: Το σκέφτομαι ώρα και δε βρίσκω κάποιον που θα μπορούσα να του δώσω έναν τόσο σημαντικό τίτλο, άρα, μάλλον, δεν είχα. Όσον αφορά στο σήμερα, ήρωας είναι οποιοσδήποτε άνθρωπος προσπαθεί να κάνει τη ζωή του πιο ουμανιστική, αλληλέγγυα και φωτεινή λίγο παραπάνω κάθε μέρα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ομοιότητα και η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον τραγουδιστή και στα υπόλοιπα μέλη ενός συγκροτήματος σε μια συναυλία; Ποιο εμπεριέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και γιατί;

Λάμπρος: Όσον αφορά στις διαφορές, σίγουρα η πιο συνηθισμένη έχει να κάνει με την αναγνώριση του κοινού και παράλληλα την έκθεση-αλληλεπίδραση με αυτό. Τώρα για τις ομοιότητες -τουλάχιστον επί σκηνής-, ας μιλήσει ο Θωμάς, ως καθ’ ύλην αρμόδιος.

ΑΝ 205: H ομοιότητα είναι ότι όλοι μπορούν να χάσουν νότες ή να φαλτσάρουν. Η διαφορά είναι ότι στον τραγουδιστή ακούγεται πολύ, επειδή είναι μπροστά, γι’ αυτό και λέγεται frontman.

Θωμάς: Μια μπάντα οφείλει και χρειάζεται να λειτουργεί σαν σύνολο για να παραχθεί το τελικό αποτέλεσμα. Οπότε δε νομίζω πως κάποιος κάνει πιο δύσκολη δουλειά απ’ τον άλλον. Πήγες να δεις ένα συγκρότημα, όχι έναν σόλο καλλιτέχνη, με τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν.

Θα δεχόσουν να συμμετάσχεις ως ηθοποιός σ’ ένα video clip ακραίου death/black metal συγκροτήματος;

Λάμπρος: Αν δε χρειαζόταν να καταπιώ τίποτα σπαθιά, άνετα! Έχω πάρει μέρος σε χειρότερα projects.

ΑΝ 205: Όχι

Θωμάς: Πρώτα είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε στο τι είναι ακραίο, αλλά αν ήταν έξω απ’ την αισθητική μου όχι.

Αν μπορούσες να παίξεις ένα μουσικό όργανο σ’ ένα rock/metal συγκρότημα της αρεσκείας ή των ονείρων σου, ποιο θα ήταν αυτό και σε ποια μπάντα, ελληνική ή/και ξένη;

Λάμπρος: Ας γινόταν να έπαιζα στην ίδια σκηνή με τον Σιδηρόπουλο ή τις Τρύπες κι ας έπαιζα και… πολύπριζο!

ΑΝ 205: Drums στα Διάφανα Κρίνα.

Θωμάς: Οποιοδήποτε στους Pink Floyd.

Ο πιο εθιστικός και χιλιοτραγουδισμένος (από σένα) στίχος rock/metal τραγουδιού;

Λάμπρος: Κατά καιρούς, όπως είναι φυσικό, ένα στιχάκι διαδέχεται κάποιο άλλο, ανάλογα και με τον εκάστοτε ψυχισμό μου! Τώρα, όσο κι αν αισθάνομαι πως ότι πω θα αδικήσει κάποιον άλλο στίχο, θα σημείωνα πως κάποτε είχα κολλήσει σε μια ατέλειωτη λούπα του: «Eίναι καιρός να μου πεις, τι γυρεύουμε εμείς, μέσα στη νύχτα των άλλων».

ΑΝ 205: «Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές…» / “Did they get you to trade your heroes for ghosts?”

Θωμάς: Είναι πολλοί, ανάλογα τη διάθεση.

Aν δεν είχε εφευρεθεί η μουσική, με τι θα μπορούσες να την αντικαταστήσεις;

Λάμπρος: Όσο κι αν πιστεύω πως η επίδραση της μουσικής δεν αντικαθίσταται, θεωρώ πως η ποίηση είναι μια μορφή τέχνης που θα μπορούσε να καλύψει ένα τέτοιο κενό. Άλλωστε, ο καθένας μας, διαβάζοντας ένα έμμετρο ποίημα, ασυνείδητα, τις περισσότερες φορές, το «ντύνει» με τη δική του εσωτερική μουσική.

ΑΝ 205: Θα είχα εφεύρει εγώ τη μουσική!

Θωμάς: Αν δεν υπήρχε η μουσική, την είχαμε κάτσει…

Ποιο rock/metal ελληνικό ή/και ξένο τραγούδι έχεις ποστάρει περισσότερες φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Λάμπρος: Έχω την αίσθηση πως τη μερίδα του λέοντος έχουν τα Διάφανα Κρίνα. Ίσως -δεν έκατσα να μετρήσω κιόλας-, το τραγούδι «Ζωή σαν τη δικιά μου», που του έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια, να είναι εκείνο που έχω ποστάρει περισσότερο.

ΑΝ 205: «Μέρες Αργίας», Διάφανα Κρίνα.

Θωμάς: Δεν έχω συγκεκριμένο.

Το πιο αγαπημένο rock/metal bar-club που έχεις πάει και θα συνιστούσες σε κάποιον που έχει τις… «μαύρες» του ή για… bachelor party;

Λάμπρος: Αν υπήρχε ακόμη το «Jasmin» στη Μιχαλακοπούλου στην Αθήνα, η απάντηση θα ήταν αβίαστη! Τώρα θα έστελνα κάποιον, ίσως, στο «Excalibur», που νομίζω πως είναι ακόμα ανοιχτό!

ΑΝ 205: Οmbre & Rebound στην Αθήνα.

Θωμάς: Το Jasmin στη Μιχαλακοπούλου ήταν για χρόνια στέκι, αλλά έχει κλείσει πια. Για bachelor υπάρχουν πολλά μέρη, με όχι απαραίτητα ροκ μουσική αλλά σίγουρα με πολύ… ροκ καταστάσεις (γέλια).

Το πιο μεθυστικό ροκ ποτό ή cocktail που έχεις δοκιμάσει

Λάμπρος: Μεθυστικές ήταν όλες οι μπύρες στις συναυλίες των «Διάφανα Κρίνα», μεθυστικό ήταν, επίσης κι ένα Glenmorangie 18 ετών, που κάποτε ήπιαμε σπίτι μου, ακούγοντας βινύλια κι αλλάζοντας τον κόσμο. Τι κάνει, αλήθεια, ένα ποτό ροκ;

ΑΝ 205: Μπύρα

Θωμάς: Είχα κάποτε την τύχη να δοκιμάσω ένα από τα πρώτα κονιάκ που παράχθηκαν ποτέ από το εργοστάσιο «Μεταξά».

Το πιο στερεοτυπικά τετριμμένο αλλά αντιπροσωπευτικό rock motto και η πιο κολλητική ροκ ατάκα από βιβλίο, θεατρική παράσταση ή ταινία

Λάμπρος: Το πιο αντιπροσωπευτικό rock motto είναι το «Rock never dies», ενώ η πιο κολλητική ροκ ατάκα ήταν, για μένα τουλάχιστον, το «Μη δίνεις σημασία», απ’ την ταινία «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

ΑΝ 205: Sex, drugs & rock ‘n’ roll…

Θωμάς: “It’s a long way to the top, if you wanna rock ‘n’ roll”, γενικά σαν στάση ζωής κι όχι μόνο σαν ροκ στίχος. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι:‘’Sky is the limit’’. Από ταινίες είναι πολλές οι ατάκες, κυρίως, από ταινίες του Νικολαΐδη.

Video clip rock/metal συγκροτήματος που έχεις ζηλέψει και θα ήθελες να έχεις πρωταγωνιστήσει

Λάμπρος: Αν και δεν είμαι λάτρης των βίντεο κλιπ κι επομένως δεν έχω γκάμα βίντεο κλιπ για να συγκρίνω, θα πω ότι κάποτε είχα φάει ένα… σκάλωμα με το βίντεο κλιπ του «Amerika» απ’ τους «Rammstein».

ΑΝ 205: “The Unforgiven”, Metallica.

Θωμάς: Λάτρεψα τη χημεία της μπάντας και αυτού που ήθελαν να εκφράσουν και του σκηνοθέτη στο ‘’Daydreaming’’ των Radiohead.

Η rock/metal συναυλία που δε θα ξεχάσεις ποτέ μέχρι σήμερα στην Ελλάδα ή/και στο εξωτερικό…

Λάμπρος: Οι συναυλίες των «Διάφανα Κρίνα», ανεξαρτήτως χώρου, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο από κάθε άποψη.

ΑΝ 205: Pink Floyd, Live in Athens, 1989.

Θωμάς: Οι Rolling Stones στο Παρίσι το 2017 ήταν σίγουρα μία από αυτές που λες tick στο bucket list μου.

Με ποιο τραγούδι σε νανούριζαν βρέφος (σ.σ. ή τουλάχιστον σου λένε ότι σε νανούριζαν) και με ποιο θα νανούριζες εσύ το μωρό σου (σ.σ. όταν και αν…);

Λάμπρος: Μικρό παίζει να με νανούριζαν και με Τερλέγκα. Τον γιο μου, πάντως, τον νανούριζα με τραγούδια που ξεκινούσαν από το «Παπάκι» του Άσιμου και κατέληγαν στο «Ιmagine» του John Lennon.

ΑΝ 205: Elvis Presley – “Are You Lonesome Tonight?” / The Cure – “Lullaby”.

Θωμάς: Μάλλον οι ανάγκες μου ήταν διαφορετικές τότε, οπότε δε θυμάμαι. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος, σίγουρα το ‘’Καληνύχτα αστέρι’’, του Διονύση Τσακνή, θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νανούρισμά του.

Ποιον rock/metal καλλιτέχνη θα ήθελες να δεις για ένα 24ωρο αόρατος (-η);

Λάμπρος: Πάντα αναρωτιόμουν πώς περνάει τη μέρα του ένας καλλιτέχνης σαν τον Γιάννη Αγγελάκα ή τον Δημήτρη Μητσοτάκη. Θα ήθελα μια μέρα, λοιπόν, να έβλεπα πώς γράφουν, πώς χαλαρώνουν ή πώς δουλεύουν τους στίχους και τη μουσική.

ΑΝ 205: Mick Jagger

Θωμάς: Keith Richards. Αναμφισβήτητα! Θεωρώ πως θα είχε τρομερό ενδιαφέρον η «απομυθοποίηση» μιας από τις ισχυρότερες ροκ περσόνες στη διάρκεια μιας τυχαίας μέρας.

Αν ήσουν manager rock/metal συγκροτημάτων, ποια μπάντα θα προσπαθούσες να φέρεις στην Ελλάδα;

Λάμπρος: Iron Maiden!

ΑΝ 205: Scorpions (hahaha) not – Red Hot Chili Peppers, αλλά με πρόλαβε άλλος, οπότε Bruce Springsteen.

Θωμάς: Ξανά τους Pink Floyd με την αυθεντική τους σύνθεση, στη μετά Syd Barrett εποχή.

Ποιο rock/metal τραγούδι θα ήθελες να είχες τραγουδήσει και ποιο αντίστοιχα να είχες γράψει;

Λάμπρος: Δε μισώ κάποιο τραγούδι για να το τραγουδήσω! Ωστόσο, θα ήθελα πολύ να είχα γράψει το «Ζωή σαν τη δικιά μου» από τα Διάφανα Κρίνα ή το «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» του Παύλου Παυλίδη κι όχι μόνο…

ΑΝ 205: Metallica – “The Unforgiven” / Pink Floyd – “Shine on you crazy Diamond”.

Θωμάς: Είναι σίγουρα πολλά αυτά που ο καθένας μας θα ήθελε να έχει τραγουδήσει, αλλά θα ήθελα να είχα γράψει το «Είμαι γυφτάκι» του Τζίμη Πανούση. Για μένα είναι, ίσως, η πιο εύστοχη απεικόνιση του way of living του Νεοέλληνα στις «χρυσές» εποχές, πριν σκάσει η φούσκα. Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας ακόμα και τώρα συνεχίζει να λειτουργεί και να μεγαλώνει τα παιδιά του με αυτόν τον τρόπο. Πραγματικά λυπηρό…

Ποια μουσική πλατφόρμα επιλέγεις συχνότερα για τις μουσικές σου επιλογές και αναζητήσεις και γιατί;

Λάμπρος: Τελευταία φτιάχνω κι ακούω λίστες στο Spotify, όμως, για νέες «ανακαλύψεις», χρησιμοποιώ, συνήθως, το Youtube, καθώς το ελληνικό ροκ δεν είναι κι εύκολο να το αναζητήσεις σε καινούργιες πλατφόρμες.

ΑΝ 205: Rockap, για το γλείψιμο… (σ.σ. θα εκτιμηθεί δεόντως…) Έχει προτάσεις, συνεντεύξεις, υλικό, downloads κι άλλα πολλά… (ακολουθώ πάντως κι άλλα, όπως το Υπόγειο…)

Θωμάς: Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, κατά βάση, επιλέγω το Spotify.

Cd, mp3 ή κάτι άλλο;

Λάμπρος: Mp3 παντού και σπίτι, ανάλογα τα κέφια. Παίζει αρκετά και βινύλιο.

ΑΝ 205: Βινύλιο φανατικά.

Θωμάς: Σκρατς… σκρατς… σκρουτς…

Aν ήσουν μουσικός on tour, σε ποιες χώρες και πόλεις θα ήθελες οπωσδήποτε να περιοδεύσεις με την μπάντα σου;

Λάμπρος: Ταξίδι να ‘ναι κι ας είναι να παίξουμε και στην Παταγονία.

ΑΝ 205: ΗΠΑ Σαν Φρανσίσκο / Νέα Ορλεάνη / Λος Άντζελες, Αυστραλία Μελβούρνη / Σίδνεϊ / Καμπέρα , Ιαπωνία Τόκιο / Ναγκασάκι.

Θωμάς: Σε όλη τη Λατινική Αμερική.

Moυσική εκπομπή στο ραδιόφωνο που άκουγες ή συνεχίζεις ν’ ακούς…

Λάμπρος: Δυστυχώς οφείλω να επισημάνω πως το ελληνικό ροκ αυτόνομα δεν υπάρχει, πλέον, πουθενά στα ερτζιανά. Παρά μόνο σαν ένθετο. Τα τελευταία χρόνια ακούω, όποτε προλάβω, την εκπομπή «Τα Πάνο, κάτω» με τον Παναγιώτη Ρήλλο στον Sport Fm, ενώ παλιότερα η βελόνα του ραδιοφώνου ήταν μόνιμα κολλημένη στον «Atlantis 105,2».

ΑΝ 205: Γιάννη Πετρίδη (από μικρός).

Θωμάς: Του Κωνσταντίνου Τζούμα στον En Lefko 87,7.

Αν ήσουν μουσικός παραγωγός, ποιον ροκ καλλιτέχνη ή συγκρότημα θα καλούσες στην πρώτη σου εκπομπή;

Λάμπρος: Είτε τον Γιάννη Αγγελάκα είτε τα Μωρά στη Φωτιά! Και θα τους αφήναμε να μιλάνε για την άνοδο, την πτώση και την επιστροφή της ελληνικής ροκ σκηνής με τις ώρες!

ΑΝ 205: Έχω καλέσει Γιάννη Αγγελάκα. Θα ήθελα να έχω καλέσει τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Θωμάς: Τον Θοδωρή Μανίκα, με μεγάλη χαρά.

Αν είχες μουσική εκπομπή στο ραδιόφωνο, πώς θα την ονόμαζες;

Λάμπρος: Όποτε σκέφτηκα να κάνω μουσική εκπομπή στο ραδιόφωνο, «Rockανίζοντας τις νότες», είχα σκεφτεί να την ονομάσω.

ΑΝ 205: Έχω πάνω από τριάντα χρόνια και λέγεται «Βράχος είναι και κυλά».

Θωμάς: Είχα πολλές στο παρελθόν με διάφορους τίτλους. Από τους αγαπημένους μου ήταν το «Απόγευμα Σαββάτου στο κέντρο της πόλης» και η μακροβιότερη είχε τίτλο «Μέρα είναι θα περάσει».

Ποιο τραγούδι, rock/metal μπαλάντα, θ’ αφιέρωνες στον (-η) συνοδό σου, στο πρώτο ραντεβού και ποιο θα χόρευες ευχαρίστως μαζί του (-ης);

Λάμπρος: Τη «Μαριλού» του Ράκια και στα καπάκια το «Ό,τι θες εσύ» από Ξύλινα Σπαθιά, για να μη μείνει καθιστός -χωρίς να χορέψει- ούτε ο σερβιτόρος του μαγαζιού.

ΑΝ 205: “Purple Rain”, Prince. Ήταν και τραγούδι του γάμου μου.

Θωμάς: Μάλλον οι ανάγκες μου ήταν διαφορετικές τότε, οπότε δε θυμάμαι. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος, σίγουρα το «Αστεράκι», του Διονύση Τσακνή, θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νανούρισμά του.

Έχεις πικάπ στο σπίτι σου; Aν ναι, είσαι μήπως συλλέκτης δίσκων; Αν όχι, θ’ αγόραζες έναν δίσκο, αν ήταν η μοναδική μορφή στην οποία κυκλοφορούσε κι ήταν από τους αγαπημένους σου;

Λάμπρος: Προσπαθώ να φτιάξω μία μικρή συλλογή με βινύλια αφιερωμένη στο ελληνικό ροκ! Xαίρομαι πάρα πολύ που επιστρέφει το βινύλιο κι επανεκδίδονται μάλιστα και δίσκοι που, μέχρι πρόσφατα, ήταν δυσεύρετοι. Ωστόσο, δύο ζωές να ζούσα, τη συλλογή του δικού μας Γιάννη, του ΑΝ205, αμφιβάλλω αν θα κατάφερνα να την πλησιάσω!

ΑΝ 205: Έχω έξι πικάπ και μερικές χιλιάδες βινύλια και συνεχίζω να αγοράζω!

Θωμάς: Ναι, ναι και ναι.

Το καλύτερο rock/metal ελληνικό και ξένο συγκρότημα όλων των εποχών

Λάμπρος: Μουσικά και στιχουργικά δεν ξέρω αν θα βρεθεί κάποτε συγκρότημα που να πλησιάσει τα Διάφανα Κρίνα.
ΑΝ 205: Pink Floyd / Tρύπες

Θωμάς: Δύσκολο… Πολύ!

Η πιο αδικημένη ελληνική ή/και ξένη rock/metal μπάντα ή καλλιτέχνης

Λάμπρος: Θα έλεγα πως στην ελληνική ροκ σκηνή η πιο αδικημένη μπάντα είναι τα Γυμνά Καλώδια. Αν αυτή η μπάντα υπήρχε την εποχή της άνθισης του ελληνικού ροκ, θα μιλούσαμε τελείως διαφορετικά για το συγκρότημα σήμερα.

ΑΝ 205: Εν Πλω

Θωμάς: Τα «Ίχνη του Ανέμου». Πραγματικά θα ήταν μια μπάντα που θα έγραφε τη δική της ιστορία στην ελληνική ροκ σκηνή. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά ήταν τρομακτικά φανταστική! Από τα λίγα συγκροτήματα εκείνης της «χρυσής» εποχής της αρπαχτής των δισκογραφικών, που είχαν τον δικό τους ήχο, τον δικό τους στίχο κι είχαν κάτι διαφορετικό να πουν. Αυτοί ήξεραν καλύτερα πάντως και δε μας πέφτει λόγος, αλλά κρίμα που δε μας έδωσαν κι άλλα πράγματα…

O επιδραστικότερος Έλληνας και ξένος ροκ καλλιτέχνης

Λάμπρος: Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει την επίδραση που είχε ο Παύλος Σιδηρόπουλος στην ελληνική ροκ σκηνή.

ΑΝ 205: Παύλος Σιδηρόπουλος / Βob Dylan

Θωμάς: Σίγουρα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με την «αυτοθυσία» του, έβγαλε την ελληνική ροκ σκηνή από την αφάνεια στην επιφάνεια και οι Metallica που με το “Black Album” έβαλαν το metal-hard rock στα ραδιόφωνα και στα σπίτια στο πλατύ κοινό. Τρομερή δουλειά από τον Bob Rock εκεί! Τρομερή και η διορατικότητα όλων όσοι δούλεψαν στο “backstage” της παραγωγής του συγκεκριμένου άλμπουμ. Αποδείχθηκαν τρομερά τσακάλια της μουσικής βιομηχανίας, ως προς την επιρροή που είχε τελικά στο ευρύ κοινό.

Mερικές από τις ισχυρότερες εκρήξεις της παγκόσμιας μουσικής, πάντως, ήταν o Bob Dylan, οι Rolling Stones, οι Black Sabbath, οι Sex Pistols, οι Nirvana, οι Radiohead… Γενικά όσοι, είτε δημιούργησαν νέες σκηνές και στυλ είτε προχώρησαν τις ήδη υπάρχουσες και τις έκαναν γνωστές στο ευρύ κοινό.

Η πιο μαγευτική φωνή που έχεις ακούσει στη ζωή σου (όχι απαραίτητα από τη μουσική)

Λάμπρος: Η φωνή της Tarja των Nightwish είναι από εκείνες που γράφουν μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.

ΑΝ 205: Nick Cave

Θωμάς: Εκείνης, εκείνο το πρωί…

Ο πιο ροκ Έλληνας ηθοποιός και ο πιο ροκ σκηνοθέτης στην Ελλάδα και το εξωτερικό (σε θέατρο και κινηματογράφο)

Λάμπρος: Δύσκολο ν’ απαντήσεις μια τέτοια ερώτηση. Δεν κατατάσσονται στους ροκ ηθοποιούς ο Μπουλάς, ο Μουρίκης, ο Πουλικάκος ή ο Τζούμας; Και πόσοι άλλοι που τώρα ξεχνάω. Πάντως, όταν μιλάμε για ροκ και σκηνοθεσία, νομίζω πως τα χείλη σχηματίζουν μόνα τους το όνομα του Νίκου Νικολαΐδη.

ΑΝ 205: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος & Κωνσταντίνος Τζούμας, Νίκος Ζερβός, Quentin Tarantino

Θωμάς: O Νίκος Καλογερόπουλος, ειδικά για τον διπλό ρόλο στο “Camping”! Τρομερός! Δεν ξέρω αν έχει αποτελέσει παράδειγμα στις δραματικές σχολές, αλλά αν όχι, θα έπρεπε να διδάσκεται! Είναι τραγικό να γίνονται post βίντεο του «Μάϊμου», με λεζάντες «πολύ γέλιο-δείτε το». Είναι σαν να ακούς φανατικά Πανούση και Ημισκούμπρια και να μην έχεις πάρει χαμπάρι «τι θέλει να πει ο ποιητής»! Οι Γιώργος Βουλτζάτης και ο Βαγγέλης Μουρίκης, όμως, είναι στην κορυφή της λίστας.

Θα φανεί, ίσως, πολύ περίεργο, αλλά, επίσης, θεωρώ τον Κώστα Τσάκωνα έναν από τους πιο «ροκ» ηθοποιούς που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Ξέρεις καμιά φορά χρειάζεται να «διαβάζεις» και το από πίσω αυτού που βλέπεις.

Σκηνοθέτης ο Νικολαϊδης, με κάποιους από τους μεταγενέστερους να είναι άξιοι συνεχιστές και να πηγαίνουν το πράγμα ένα βήμα παραπέρα. Λατρεύω τις ταινίες του Ρένου Χαραλαμπίδη και θαυμάζω την εξέλιξη του Γιάννη Οικονομίδη. Αυτό που αγαπώ και στους τρεις είναι η κατά 90% ίδια ομάδα ηθοποιών που έχουν στις ταινίες τους, ειδικά οι μεταγενέστεροι. Είναι κάτι που το κάνω κι εγώ στη δική μου δουλειά. Όταν η ομάδα σου γίνεται οι δικοί σου άνθρωποι, μετατρέπεστε όλοι μαζί από ένα μπουλούκι ενός «περιπλανώμενου θιάσου» σε υπολογίσιμη δύναμη που αποπνέει εμπειρία και σεβασμό. Μεγάλο πράγμα η ομάδα!

Ποιο πρόσφατο τραγούδι από τις «Τάσεις» στο Youtube, ντράπηκες που «έπιασες» τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδά και να πατάει το repeat;

Λάμπρος: Δεν παρακολουθώ τις τάσεις του Youtube και δύσκολα θα έφτανε κάποιο τραγούδι τόσο παράταιρο με τα γούστα μου στ’ αυτιά μου –το οποίο θα το σιγοτραγουδούσα κιόλας-. Αν και στο μεταξύ δε βρίσκω λόγο να ντρέπεται κάποιος για τη μουσική που ακούει.

ΑΝ 205: Måneskin – Zitti E Buoni

Θωμάς: Πολλά, αλλά γιατί να ντραπώ, δεν κατάλαβα;

Ποιον φίλο (-η) σου θ’ ανέβαζες, αν μπορούσες, στο stage ενός φεστιβάλ συγκροτημάτων, για να του (-ης) ευχηθείς για τα γενέθλιά του (-ης), χωρίς να τον (την) έχεις προειδοποιήσει;

Λάμπρος: Χωρίς σκέψη θα απαντούσα τον Αγαμέμνονα. Ωστόσο, σ’ αυτή την περίπτωση, το δύσκολο θα ήταν μετά να βρω τρόπο να τον κατεβάσω από το stage.

ΑΝ 205: Τον Θωμά Πάνου!

Θωμάς: Έναν φίλο μου που θα είχε γενέθλια εκείνη τη μέρα;

Σκοτώνει η πειρατεία τη μουσική; Nαι ή όχι και γιατί;

Λάμπρος: Δε βιοπορίζομαι απ’ τη μουσική κι επομένως η απάντησή μου θα είναι περισσότερο ως ακροατής. Θεωρώ πως η μουσική δε σκοτώνεται απ’ την πειρατεία, γιατί έχω την αίσθηση πως τα συγκροτήματα περισσότερο όφελος έχουν από τις συναυλίες, πάρα απ’ την πώληση δίσκων. Μάλιστα, ένας δίσκος που είναι καλός και αξίζει, ακόμα κι αν κάποιος βρει τρόπο να τον αποκτήσει πειρατικά, αργά ή γρήγορα θα θελήσει να τον προσθέσει στην προσωπική του συλλογή, είτε ως cd είτε ως βινύλιο. Ωστόσο, πιστεύω ότι τη μουσική περισσότερο τη σκοτώνει η ίδια η μουσική βιομηχανία, που δεν αφήνει τον χώρο ελεύθερο ν’ ανθίσει κάθε νέος μουσικός. Παραμένει κολλημένη στους ίδιους και τους ίδιους, στα «δικά τους παιδιά» και στις ίδιες μόνιμες playlists που, πλέον, η κατάσταση αγγίζει τα όρια της γραφικότητας. Μια ανεξάρτητη συχνότητα, μια ιστοσελίδα, ένας χώρος και μικρόφωνα ανοιχτά για όλες και όλους, είναι αυτά που χρειάζεται για να μην πεθάνει η μουσική κι όχι ένα κυνήγι «μαγισσών» και… πειρατών.

ΑΝ 205: Πλέον μπορείς να αγοράσεις πολύ φθηνά μουσική, που η πειρατεία δεν είναι «ελκυστική».

Θωμάς: Πάντα υπήρχε πειρατεία και όλοι έχουμε υπάρξει πειρατές.
«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Θεωρώ, πάντως, πως τα τελευταία χρόνια ο καλλιτέχνης μπορεί να προστατεύσει περισσότερο τα δικαιώματα και τα κέρδη του απ’ ότι την πρώτη δεκαετία του Millennium. Εκεί ήταν όλοι εκτεθειμένοι στην ασυδοσία του download, χωρίς να μπορούν να ελέγξουν το πράγμα καθόλου. Ήταν τεράστια η ζημιά, όχι μόνο για τα κέρδη των εταιρειών, που λες so what? αλλά για όλη τη βιομηχανία. Από τη γραμματέα σε μια δισκογραφική, μέχρι τους ηχολήπτες, τους γραφίστες… Επηρεάστηκαν πάνω από 10 – 15 επαγγέλματα.

Ταινία που θα ήθελες να έχεις γράψει το soundtrack;

Λάμπρος: Χωρίς περιστροφές… «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

ΑΝ 205: Fight Club, 1999 / Apocalypse Now, 1979.

Θωμάς: Η «Πολίτικη Κουζίνα» θεωρώ πως θα είχε τρομερό ενδιαφέρον, γιατί σου δίνει την «άπλα» να παίξεις και με την ανατολίτικη και με την ευρωπαϊκή μουσική, με τη λαϊκή αλλά και με τη δυτική μουσική. Έχει χώρο και ο αμανές και το βαλς.

Καλλιτέχνης ή συγκρότημα που θ’ άξιζε να περιμένεις στη σειρά για ένα εισιτήριο συναυλίας;

Λάμπρος: Περιμένουμε στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα μπαρ, στο μετρό και θα κάτσουμε να κάνουμε επιλογή σε ποια ουρά συγκροτήματος θα περιμένουμε; Κάθε γκρουπ αξίζει να περιμένεις στην ουρά για να το παρακολουθήσεις!

ΑΝ 205: Bruce Springsteen

Θωμάς: Θα στεκόμουν στη σειρά με την ίδια χαρά και προσμονή για να ξαναγοράσω ένα εισιτήριο για να δω τα «Διάφανα Κρίνα», με την αυθεντική τους σύνθεση.

Το πιο ροκ ελληνικό νησί σήμερα και μετά από δέκα χρόνια

Λάμπρος: Θα ήθελα πολύ να πω η Σαντορίνη, αλλά θα γελούσαν και οι πέτρες του ηφαιστείου. Ροκ είναι η Ικαρία, ροκ είναι η Ανάφη, ροκ είναι οποιοδήποτε νησί μπορείς να προχωράς στην παραλία με μια κιθάρα στο χέρι και να μη σε κοιτάνε σαν άνθρωπο που έχασε τον δρόμο του. Όσο για δέκα χρόνια μετά, θα ευχηθώ τότε να μπορώ να πω η Σαντορίνη!

ΑΝ 205: Γαύδος, Ικαρία.

Θωμάς: Αυτό που δεν πήγαμε ακόμη.

Θεατρική παράσταση περασμένων ετών, που θα ήθελες να παίξεις;

Λάμπρος: Να παίξω σε καμία! Να δω, όμως, πολλές… Σίγουρα, πάντως, πρώτο θα διάλεγα το «Δεσποινίς Τζούλια», σε σκηνοθεσία Έφης Οικονόμου, που πάντα το είχα απωθημένο να το δω!

ΑΝ 205: “Alexander the Great”, Rock Opera, του Κωνσταντίνου Αθυρίδη.

Θωμάς: Δε μου έρχεται κάτι.

Η πιο ροκ τηλεοπτική σειρά ever στην ελληνική τηλεόραση

Λάμπρος: Ο «Δούρειος Ίππος» και το «Είμαστε στον αέρα», θεωρώ πως δικαιωματικά μοιράζονται την πρώτη θέση των πιο ροκ τηλεοπτικών σειρών ever στην ελληνική τηλεόραση.

ΑΝ 205: «Είμαστε στον αέρα» / ΜASH (Αμερικάνικη)

Θωμάς: Οι Αυθαίρετοι, δαγκωτό.

Ποιον τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό αστέρα έχεις ονειρευτεί τουλάχιστον μία φορά ότι τον (την) έχεις φιλήσει;

Λάμπρος: Την Emilia Clarke από το “Game Of Thrones”, την Liv Tyler από το “Lord of the Rings”, την Ιωάννα Παππά απ’ τον «Χαμένο», την Kate Beckinsale από το “Underworld”, την Keira Knightley από το “Star Wars”, τη Μικρούλα Τζένη απ’ τη Λειβαδιά… Ωχ! Μία είπαμε, ε;

ΑΝ 205: Αντζελίνα Τζολί, τις περισσότερες φορές. Οι υπόλοιπες είχαν λιγότερες «εμφανίσεις».

Θωμάς: Αλήθεια τώρα;

«Ο έρωτας είναι θέμα φυσικής, ο γάμος χημείας». Σχολίασε

Λάμπρος: Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα κατακλυσμιαίο. Αδιόρατο, απρόσμενο, απροσδόκητα δυνατό, το οποίο καταργεί κάθε λογική σκέψη και κάθε νόμο της… φυσικής. Ο γάμος απ’ την άλλη ή η συγκατοίκηση, καλύτερα, με τον άνθρωπό σου, ναι μεν χρειάζεται χημεία, κοινά θέλω και κοινή οπτική των πραγμάτων, αλλά σε βάθος χρόνου έχει ανάγκη από αμοιβαίες υποχωρήσεις κι ευελιξία, αφού μεγαλώνοντας αλλάζουμε κι εμείς και οι συνήθειές μας. Εμπιστοσύνη κι αγάπη… Με αυτά τα θεμέλια μόνο χτίζονται οι μακροχρόνιοι δεσμοί που αντέχουν στον χρόνο.

ΑΝ 205: Ήμουν μετεξεταστέος και στα δύο μαθήματα στο σχολείο… Στη ζωή, για την ώρα, είμαι πάνω από τη βάση…

Θωμάς: Ο έρωτας είναι η φυσική συνέχεια του αρχικού ενθουσιασμού. Ο γάμος είναι θέμα συνεργασίας, συνεννόησης και αλληλοκατανόησης. Είναι και μαστίγιο και καρότο. Θέμα ισορροπιών. ‘’Το make it work’’, που λένε και στο χωριό μου. Αν δεν παίζουν αυτά, πάνε και οι αγάπες και οι έρωτες και τα λουλούδια.

«Τα ναρκωτικά είναι ένα στοίχημα με το μυαλό σου». Σχολίασε

Λάμπρος: Εξαρχής θέλω να τονίσω πως σε ό,τι αφορά στα «σκληρά» ναρκωτικά, θα όφειλε η πολιτεία, αφού δεν μπορεί να τα εξαφανίσει, τουλάχιστον να κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτες τις ποινές στους διακινητές και τους εμπόρους!
Στο μεταξύ, δυστυχώς, όλοι, πλέον, βλέπουμε πως η εποχή μας είναι γεμάτη από εξαρτήσεις κάθε τύπου! Κινητά τηλέφωνα, κοινωνικά δίκτυα, βιντεοπαιχνίδια και διαδίκτυο, πλέον, μοιράζονται ισάξια το βάθρο με το αλκοόλ, τον τζόγο, το κάπνισμα και τα ναρκωτικά!

Θα μπορούσε κάποιος να τα διαχωρίσει, όμως, έχω την πεποίθηση πως καθετί που προκαλεί εθισμό, καταστρέφει το μυαλό, το σώμα, την υπόσταση και τη δημιουργικότητα του ατόμου, είναι αναγκαίο να αποφεύγεται ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, έστω να μετριάζεται! Οι απαγορεύσεις, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ποτέ δεν έχουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν και γι’ αυτό χρειάζεται να ρίχνουμε βάρος στην ενημέρωση, την ορθή καθοδήγηση, την πρόληψη και την υποστήριξη από τις μικρές κιόλας ηλικίες. Αν δεν σπείρουμε, δεν πρόκειται να θερίσουμε καρπούς ποτέ!

ΑΝ 205: Χαμένο στοίχημα, από χέρι…

Θωμάς: Όπως κάθε μορφή εθισμού.

Born to be wild… συνέχισε τη φράση με δικά σου λόγια

Λάμπρος: Born to be wild, nothing happened and then i died, που λέει κι ο φίλος μου ο Άρης.

ΑΝ 205: and die free…

Θωμάς: Yeah, mama it’s all right, ξέρω γω…

Dj, για πρώτη φορά, από σπόντα, σε rock club της Αθήνας. Mε ποιο τραγούδι ανοίγεις το set σου και με ποιο το κλείνεις;

Λάμπρος: Θα άνοιγα το set με τους «Καταρράκτες» του Μπάμπη Στεφανίδη και θα το έκλεινα με το αγαπημένο μου κομμάτι… τις «Μικρές χαρές» από τους Ενδελέχεια.

ΑΝ 205: Pink Floyd – “The Wall” & Doors – “This is the end”.

Θωμάς: Για την έναρξη δεν μπορώ να πω, αλλά κάθε φορά το τελείωμα είναι το ίδιο, με το “Wonderful world” του Luis Armstrong.

Η rock/metal μουσική είναι «μουσική του διαβόλου»… Σχολίασε

Λάμπρος: Όποιος έχει αμφιβολίες, ας δει το “Pick of destiny” με τον Jack Black.

ΑΝ 205: “666, The Number of the Beast”.

Θωμάς: Eνώ όλα τ’ άλλα του Θεού…

Ταινία μικρού μήκους που σ’ εντυπωσίασε;

Λάμπρος: Το «Όλα για όλα», του Μαρίνου Σκλαβουνάκη, είναι η τελευταία μικρού μήκους ταινία που παρακολούθησα κι ειλικρινά μου άρεσε πάρα πολύ! Την προτείνω ανεπιφύλακτα, όπως ανεπιφύλακτα την πρότεινε ο Θωμάς σε μένα.

ΑΝ 205: «Η Απουσία», του Θοδωρή Δημήτρη και του Νίκου Γράψα https://www.youtube.com/watch?v=iCWSGP59jJU

Θωμάς: «Όλα για όλα»

Aν η καραντίνα και ο ιός ήταν στίχος και τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Λάμπρος: Η «Μουντή Άνοιξη» από τα «Γουρούνια στο διάστημα»! Όλο το κομμάτι σε πλημμυρίζει, όπως και η φάση της καραντίνας και του ιού με ένα αίσθημα απόγνωσης, θλίψης και παράλληλα μία αχτίδα ελπίδας πως…. «κι όταν τις στάχτες σου θα πιω και θα ξεχάσω, αυτή την άνοιξη με χρώματα θα βάψω».

ΑΝ 205: Δημήτρης Μητσοτάκης – «Ο κορωνο-υιός». Γιατί; Γιατί έτσι…

Θωμάς: Θέλει πολλή σκέψη αυτό.

Ποιος rock/metal καλλιτέχνης, θα ήθελες να σου τραγουδήσει και να σου αφιερώσει ένα τραγούδι από το σπίτι του, σε live μετάδοση, στο διάστημα του «εγκλεισμού», λόγω του ιού;

Λάμπρος: Θα ήθελα, για μια φορά έστω, να ακούσω τον Δημήτρη Λεοντόπουλο των Ενδελέχεια, να τραγουδάει ξανά live.

ΑΝ 205: Bruce Springsteen. Ο μόνος τρόπος να τον δω live…

Θωμάς: Ο Thom Yorke το ”I promise”.

«Αν δεν υπήρχε o κορωνοϊός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε». Σχολίασε.

Λάμπρος: Η ανθρωπότητα και η φύση η ίδια, εδώ και χρόνια, φωνάζουν για ένα reset. Η καραντίνα μας βοήθησε να εκτιμήσουμε αξίες που από καιρό θεωρούσαμε δεδομένες! Ωστόσο, τελευταία οι κυβερνήσεις ακροπατούν σε πολύ λεπτές γραμμές κι ελευθερίες κερδισμένες με αγώνες έχουν αρχίσει πλέον και καταπατώνται στο όνομα του Covid. Δε συμφωνώ ότι χρειαζόταν να εφεύρουμε μια πανδημία, αλλά σίγουρα είναι απαραίτητο να βρούμε τρόπους για περισσότερη αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και περισσότερης προστασίας του μεγάλου μας σπιτιού που λέγεται Γη, δίχως να προτάσσουμε για μια φορά το κέρδος.

ΑΝ 205: Μια εφεύρεση είναι, οπότε…

Θωμάς: Μπορεί να είναι κι έτσι, μπορεί και όχι. Αν μάθουμε, θα το μάθουμε πολύ αργότερα. Ίσως και ποτέ.

Με το χέρι στην καρδιά, ποια ήταν η λιγότερο… ροκ ερώτηση από τις σαράντα εννιά προηγούμενες;

Λάμπρος: Ξεκάθαρα η ερώτηση για το ποια ηθοποιό ονειρεύτηκα ότι έχω φιλήσει! Νόμιζα, προς στιγμήν, πως είμαι μαθητής Γυμνασίου κι απαντάω σε λεύκωμα!

ΑΝ 205: Οι 40^η, 41^η, 49^η, 50^η,…

Θωμάς: Η 40η, με διαφορά! (γέλια) (σ.σ. Ποιον τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό αστέρα έχεις ονειρευτεί τουλάχιστον μία φορά ότι τον (την) έχεις φιλήσει;)

To συγκρότημα Κίτρινα Φώτα στα social media: