Οι τετραμελείς Remade κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση με ένα demo cd που περιλαμβάνει 11 τραγούδια και…καθόλου πληροφορίες για τους ίδιους αφού το ομώνυμο link δεν λειτουργεί ενώ οι λογαριασμοί τους στο facebook και το myspace δεν παρέχουν καμία απολύτως πληροφορία για το γκρουπ, πράγμα που σημαίνει πως εάν έχουν κάποιες επαγγελματικές βλέψεις για την μουσική τους , θα πρέπει να το φροντίσουν άμεσα.
Στο κύριο μουσικό μέρος τώρα , το cd ξεκινάει με το «παλαιοροκάδικο» Warmer with a sin ,κάνοντας σαφείς τις προτιμήσεις του γκρουπ για τον σκληρό κιθαριστικό ήχο ,μάλλον στα πρότυπα του Rory Gallaher και το θετικό στοιχείο που κάπως ξεχωρίζει στο κομμάτι είναι τα αναπάντεχα πειραγμένα φωνητικά. Ακολουθεί το A little higher , το οποίο θα χρειαστεί άμεσα mastering αφού τα φωνητικά της εισαγωγής είναι 30% υψηλότερα από το εισαγωγικό κομμάτι και δεν σου αφήνει κάποια άλλη εντύπωση πλην της υψηλής του έντασης. Τρίτο κομμάτι είναι το Half real με μια πολύ όμορφη μελωδία και φρέσκο ήχο τον οποίο βοηθούν τα πολύ καλά τοποθετημένα β’ φωνητικά και αμέσως μετά ακολουθεί μια κλασσικού τύπου μπαλάντα ,το Out of reach , το οποίο δυστυχώς και αυτό φωτογραφίζει τις επιρροές του γκρουπ από REM, Aerosmith,Bon Jovi , Scorpions και λοιπούς ήρωες, κινούμενο πάνω στην κλασσική φόρμα της αργής μπαλάντας με το ένθετο κιθαριστικό σόλο. Πέμπτο στο cd ξεπροβάλλει το People of the world με τις easy listening κιθάρες το οποίο κινείται ενορχηστρωτικά πάνω στον κλασσικό ήχο των U2-REM με μια μικρή ενδιάμεση έκπληξη ενός ακόμα κιθαριστικού σόλο το οποίο κάποιες στιγμές περιείχε κάποια ενδιαφέροντα ακόρντα και έπεται το Silent call με σαφώς πιο επιθετικές κιθάρες αλλά και ήχο που δυστυχώς φλερτάρει πάλι επικίνδυνα με τους δεινόσαυρους του κλασσικού ροκ. Έβδομο κομμάτι στο cd συναντάμε το επτάλεπτο What God wishes for , με εξίσου κλασσική φόρμα ,ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν ξανά τα προσεγμένα δεύτερα φωνητικά καθώς και το νευρικό κιθαριστικό μοτίβο το οποίο όμως δεν εκτονώνεται σε κάποια μορφή ενώ τρία λεπτά πριν την λήξη του track θα έρθει το εμβόλιμο σόλο ώστε να κάνει την μουσική γέφυρα για το κλείσιμο του κομματιού. Το In disquise ξεχωρίζει για την ενδιαφέρουσα unplugged εισαγωγή του ενώ η ανάπτυξη του κομματιού φλερτάρει αισθητά με τον stoner ήχο, δίνοντας μας το πιο ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο κομμάτι του cd, με σφιχτή ενορχήστρωση και φοβερή ένταση ενώ τα φωνητικά σου φέρνουν αμυδρά τον Robert Plan των Led Zeppelin. Ένατο κομμάτι στο cd είναι το Cidade de Deus, προφανώς επηρεασμένο από την φοβερή ταινία “The city of god”, με τα αντίστοιχα μεταλλικά μοτίβα, τα οποία σε απόλυτο συνδυασμό με τα επιτυχημένα βαριά φωνητικά και το οργιαστικό παίξιμο στέκουν απόλυτα και μας ανοίγουν τον δρόμο για το εξάλεπτο Under a bleeding sun, μια ακόμα παλαιομοδίτικη μπαλάντα η οποία δυστυχώς στην αρχή φανερώνει την εκτελεστική αδυναμία του τραγουδιστή στις πολύ χαμηλές νότες, ενώ ακολουθεί την κλασική ανάπτυξη των κλασσικών ροκ τραγουδιών. Τέλος το cd κλείνει με το Confession of a madman με ένα αρκετά μελωδικό μοτίβο το οποίο όμως πάλι δεν αναπτύσσεται επαρκώς , αφήνοντας την έκπληξη στην μέση ενώ και σε αυτό το κομμάτι γίνεται αισθητή μια αδυναμία στα φωνητικά αφού το έντονο τρέμουλο δεν μπορεί να υποστηριχθεί επαρκώς.
Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με μια άνιση δουλειά αφού οι Remade, παρ’ όλες τις καλές προθέσεις τους ,προσπαθούν να βάλουν…δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, συνδυάζοντας τον κλασσικό ροκ ήχο με πιο σύγχρονα μοτίβα , χωρίς όμως να πετυχαίνουν μια χρυσή τομή αφού το συνολικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν κακέκτυπο των ροκ μεγαθήριων του ’70. Παρ’ όλα αυτά , επειδή υπάρχει ένα σαφές δέσιμο και αρκετό ταλέντο, πιστεύω πως «χωνεύοντας» τους ήρωές τους και αφού καταλαγιάσουν σε έναν ήχο που τους εκφράζει (π.χ. στο stoner στο οποίο είναι επαρκέστατοι) θα μας παρουσιάσουν κάτι αντάξιο των προσδοκιών μας.
Κείμενο:
Βασιλειάδης Δημήτρης