Ποιος είπε ότι έχουμε καταδικαστεί να οδεύουμε ‘εμπρός-πίσω’; Και κυρίως ποιος είπε ότι μας αρέσει; Πρόκειται για την κατάρα των ‘ροκ πατέρων’, που σεργιανίζουν έξω απ’ τον τάφο; Ή για όλους όσους ξέχασαν στο pick-up ένα δίσκο του Phil Collins απ’ το 1989 κι από τότε δεν ξανάκουσαν μουσική;
Πολλές οι ερωτήσεις, ας αρχίσει λοιπόν, να πέφτει καμιά απάντηση. Γιατί ο nikita στο δίσκο του “great blue skies” βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, το οποίο μάλλον αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πάντρεμα της προηγούμενης μουσικής αναφοράς και σ’ όλα αυτά που έχουμε απετάξει εδώ και χρόνια από πάνω μας. Την ‘ξεπερασμένη’ πλέον μουσική αισθητική. Αυτό το λίγο rock και πολύ mainstream. Το λεγόμενο, ερωτευμένο μπαλαντορόκ.
Το “great blue skies” εγκλωβίζεται στα κλισέ του Eric Clapton και τα φωνητικά των Back Street Boys. Αφήνει να το κατακλύσουν τα σύννεφα του μιμητισμού του παρελθόντος. Απ’ το ‘australia’, μέχρι το ‘just keep walking’ και ‘right now’, η διαπίστωση κενών τόσο ερμηνευτικών, όσο στιχουργικών και ενορχηστρωτικών κατακερματίζει την παραγωγή και τη εν γένει μουσικότητα, που στέκονται με αξιοπρέπεια κόντρα στην προχειρότητα.
Ο nikita, ως ερμηνευτής, δεν συναντά το πάθος που απαιτεί το ανάλογο ύφος τραγουδιών. Ο ερωτικός τους στίχος δεν τον βρίσκει να λυπάται ή να χαίρεται, να πονάει ή να λησμονεί. Παίρνει τις αποστάσεις του απ’ το αντικείμενό του, κάτι το οποίο δεν μας επιτρέπει να ανατριχιάσουμε ή ακόμα και να δακρύσουμε.
Ο στίχος δε, αδυνατεί να βοηθήσει το “great blue skies” να ανδρωθεί και να εγκαταλείψει την μαλθακότητα του παιδιού, που κρύβεται πίσω απ’ τη φούστα της μαμάς. Αναζητά την καλλιτεχνικότητα και τα ψέγματα ποίησης, τις εικόνες και το συναίσθημα εσωτερισμού, στοιχεία που συναντάμε στα ‘ερωτικά’ τραγούδια, χωρίς όμως τελικά να τα βρίσκει. Με ένα ‘you don’t love me, […] why lie, baby why’, δεν υπερισχύει στη μάχη με τα τέρατα του (άνα)χρόνου. Μάλλον, απώλειες μετρά, πτώματα, θύματα, κι ίσως τους 50άρηδες που δύνανται να του δώσουν μια ευκαιρία.
Το σαξόφωνο κι η φυσαρμόνικα προσπαθούν να σπάσουν την μονοτονία των solos όμως αγνοούν το γεγονός ότι δεν είμαστε σε American bar, περιμένοντας τους δανδήνες βιρτουόζους. Ενορχηστρωτικά τουλάχιστον, οι προσπάθειές τους παραπαίουν στην άβυσσο της εναλλαγής (βλ. ‘great blue skies’), κι αφήνουν τον εξαίρετο Paul Weller να συνθλίβεται στους βράχους της ανομοιογένειας που μας μετεωρίζουν στο κενό.
Το “great blue skies” εμμένει να γυρίσει το χρόνο πίσω και μάλιστα να τον σταματήσει. Δε γίνεται. “Τα πάντα ρει”, είπε ο Ηράκλειτος, κι εμείς δεν μπορούμε να μπαίνουμε στο ίδιο ποτάμι δυο ή τρεις φορές, γιατί το νερό ποτέ δε θα είναι το ίδιο με εκείνο της πρώτης.
Track List
1. Great Blue Skies
2. You don’ t love me
3. Australia
4. The way you are
5. Just keep walking
6. No getting over you
7. Right now