Πέρασε, θήρευσε και τελικά ακούμπησε τα ηχεία μας. Βλέπεις, το ταξίδι σε Ευρώπες και Ανατολές γέμισε τις αποσκευές με ερωτοχτυπημένες διαθέσεις, popίστικες γκρίνιες και αχόρταγες σολαρισμένες κιθάρες, απαυγάσματα μπουκέτων που ανθίζουν όταν κάποιοι τα ακούνε.
Τελευταίος προορισμός, Ελλάδα. Άντε κατέβασε ταχύτητα γιατί φτάσαμε. Δυνάμωσε το ραδιόφωνο, “message”, ενδιαφέρον ακούγεται. Τί είναι; Άσε να ακούσω τον εκφωνητή να το λέει. John Jeff Touch. “First Touch”, πρώτη προσωπική δουλειά από τον JJT και πάμε να ακούσουμε άλλο ένα τραγούδι, το δεύτερο στη λίστα, “lovin u”.
Underground δεν είναι, ροκ δεν είναι, progressive ροκ θα μπορούσε να είναι, ethnic δεν είναι, pop μοιάζει να είναι, jazzy δεν είναι, και τότε τί; Τί είναι; Ένα κράμα. Αυτό είναι. Και φυσικά δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο με τέτοιες επιρροές, Freddy Mercury, Michael Jackson, David Coverdale, George Michael, αλλά και τέτοιο ταξίδι. Γιατί ο JJT δεν έπεσε ουρανοκατέβατος στην μικρή μας μουσική πολιτεία.
Ένα θα σας πω, μήπως σας λέει κάτι το όνομα Lars Eric Mattsson; Μήπως το όνομα Άγγελος Μουρβάτης; Μήπως οι Cosmicray; Μήπως ο Milcho Leviev; Και φυσικά δεν μιλάμε για ανεμόπτερα που ίπτανται πάνω στους κόλπους της μουσικής βιομηχανίας, αλλά για συνεργασίες και μάλιστα με πένα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο το JJT. Η δικαίωση βέβαια φθάνει πάντα στο τέλος, αλλά σίγουρα τέτοιες συνεργασίες σε προδιαθέτουν να δεις το album του εν λόγω κυρίου με μία τάση ενθουσιασμού.
Η τεχνική στην κιθάρα βρίσκει μία Ιθάκη στις δυνατότητες φωνής, αλλά και στιχουργικής του JJT. Η δίψα της συνάντησης όλων εκείνων των φωνών που ακούσαμε τις περασμένες δεκαετίες ανασυγκροτούνται και μπερδεύονται με τους πολιτισμούς και τις κουλτούρες. Ή μήπως υποκουλτούρες; Γιατί όχι θα μπορούσαν.
Ο έρωτας λες να φταίει ή μήπως η αίσθηση του ανεκπλήρωτου; “I asked the sky where I could find love” και τί μου απάντησε; Το “First Touch” γι’ αυτό μιλάει. Συνδυάζει την υπόκρουση των ethnic στοιχείων, το γδούπο των πλήκτρων και τον μεταλλικό απάχη που σπέρνει νότες στην κιθάρα του.
Η φρεσκάδα, βέβαια, που αναδύει το album ξυπνάει ενστάσεις και προβληματισμούς. Μήπως τελικά αυτός ο γάμος του κλασικού, μεταλλικού, ροκ ρυθμού με περυτίλγμα ποπ γυαλιστερής διαφάνειας και κορδέλα ethnic μας θυμίζει κάτι; Μήπως τελικά το album αν και φωνάζει για την καλή του παραγωγή, τη δεινότητα των μουσικών του, αλλά και τις φωνητικές ικανότητες του ίδιου του καλλιτέχνη, JJT, καταβάθος αναπαράγει την μουσική των προγόνων μας;
Τα ψέγματα που διχάζουν το αποτέλεσμα μακρηγορούν στα 11 αχνάρια του “First Touch”. Ίσως κανείς να περίμενε έναν διαφορετικό πειραματισμό δεδομένων των δυνατοτήτων της φωνής, χωρίς απαραίτητα να ζητάει μία όποια παρθενογένεση, γιατί ξέρει ότι δεν θα έρθει. Στιγμές έκπληξης και ευχαρίστησης, όπως τα “sometimes”, “we feel”, και “moments” ανατρέπουν τη σχεδόν κλισαρισμένη παρτιτούρα και δημιουργούν ερωτήματα, δυστυχώς αναπάντητα.
Θα το χαρακτήριζα κλασικό, όσο κι αν η παραβολή των σαξοφώνου, φλάουτου, μελώντικας διοπτεύει κατά έναν τρόπο αυτήν την πλευρά του “First Touch”. Θα το τοποθετούσα σίγουρα στη δεκαετία του ’90, την οποία ανασκάπτει με 7 βαθμούς της κλίμακας ρίχτερ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην νέα χιλιετία και συγκεκριμένα στο 2009.
Με λίγα λόγια, το “First Touch” διυλίζει τα καλά στοιχεία της ‘90ς ποπ και δεν ντρέπεται να αυτοαποκαλείται ένας καλός ποπ-ροκ δίσκος, αλλά αυτό που ξεχνάει να κάνει είναι να ρίξει στα λιοντάρια τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.