Ο Γιώργος Νίκας δεν είναι ένας πρωτοεμφανιζόμενος μουσικός αφού το δισκογραφικό του ντεμπούτο είχε γίνει το 2010 με το split cd single με τους Love Beverly ενώ συμμετείχε και στους Zebra Tracks με πάμπολλες συναυλιακές παρουσίες και μάλιστα παίζοντας με μεγάλα ονόματα ( Placebo, Kaiser Chiefs, Bad Religion, Faith No More). Αυτή η εμπειρία αποτυπώνεται με σιγουριά στην μουσική του κατεύθυνση αφού μας παραδίδει ένα άλμπουμ ομοιογενές και κατασταλαγμένο, με όμορφες και κομψές ενορχηστρώσεις.
Αρχίζοντας από το αρκετά αισιόδοξο εξώφυλλο, με τον ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα από τα κλειδιά της κιθάρας του, χρωματίζοντας έτσι ένα τετράγωνο μέσα στην μουντάδα του ασπρόμαυρου εξωφύλλου, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με μια κατά βάση αισιόδοξη αντίληψη και θέαση της ζωής.
Το cd ξεκινάει με το εξωτικό Band without a van, με την περίεργη σφυρίχτρα να κάνει την διαφορά στον ήχο και συνεχίζει με το Can’t go home,με τις αλα Johnny Cash ακουστικές κιθάρες και την ζεστή φωνή του να γεμίζουν τα ηχεία.
Το Your favorite song, με την ανάλαφρη funky διάθεσή του και τα διακριτικά πνευστά του συνεχίζουν ιδανικά αυτό το κλίμα μόνιμης αισιοδοξίας ενώ το Middle coast γίνεται ακόμα πιο σκληροπυρηνικό funk με μικρά σπασίματα της μελωδίας, δίνοντας σου χορευτικά vibes.
To Come & go ερωτοτροπεί με την mexicana κιθαριστική παράδοση των Calexico ενώ το One day είναι δομημένο επικίνδυνα κοντά στο “I walk the line” ,πάλι του Johnny Cash. Το Happy fool case είναι μια όμορφη ακουστική μπαλάντα (που επίσης θυμίζει διάλογο J.Carter-J.Cash), αν και παρεκτρέπεται και προς τον ήχο των Viollent Femmes σε μερικά περάσματα ενώ το All night long είναι μια καθαρόαιμη ακουστική μπαλάντα.
Το Untitled που έπεται, ακολουθεί και αυτό πιστά τους κανόνες της country-folk και το Day off με την ακουστική του διάθεση και τα διακριτικά έγχορδα στο βάθος, κλείνουν το μάτι στους Starsailor.
Τέλος το cd κλείνει με Dance for rain, μια ήρεμη και γλυκιά μπαλάντα, με την προσθήκη ενός…βουητού 45” στο τέλος του κομματιού.
Συνολικά ,δεν μπορούμε να πούμε πως το άλμπουμ του Γιώργου Νίκα διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αφού δεν το επιδιώκει κιόλας, αλλά αντιθέτως υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το ίνδαλμα του, τον Johnny Cash και κυρίως, σε εποχές με την απαισιοδοξία να κυριαρχεί παντού, μας γεμίζει με μικρές ενέσεις αισιοδοξίας και αυτό σίγουρα ξέρει να το κάνει πολύ καλά!
Κείμενο: Δημήτρης Βασιλειάδης