Αφού πρόλαβα να φτάσω έγκαιρα στο An Club, χάνοντας την εμφάνιση των Allen’s Hand (αν κι άκουσα τα καλύτερα για την εμφάνισή τους), πρόλαβα σχεδόν ολόκληρη την εμφάνιση των Valor. Ευρωπαϊκό power metal με αμερικάνικα φωνητικά, πριμαριστός σε επίπεδα ενόχλησης ήχος από τη μία κιθάρα και τα πλήκτρα σε χαμηλή ένταση (αν και δεν είμαι φαν του οργάνου, θα ήθελα να ακούω καθαρότερα τις “πλάτες” και τις μελωδίες και όταν δεν έπαιζαν μόνα τους,καθώς έχανε αρκετά το σύνολο) και μια καλή διασκευή σε Accept, έδωσαν μια δυνατή εμφάνιση με πολλά καντάρια πώρωσης. Respect η καραφλοχαίτη του μπασίστα!
Τη σκυτάλη πήραν οι X-Piral. Φανερά ευδιάθετοι, με τον ήχο για σύμμαχο στο Conception-ικό τους power, ανέβασαν όσο χρειαζόταν το κοινό. Respect στον πληκτρά, ο οποίος σε 2 κομμάτια κρέμασε το keytar (πλήτρα που “φοριούνται” και σαν κιθάρα – θυμηθείτε τον πληκτρά του Ρακιντζή στη Eurovision) και συμμετείχε ακόμα πιο ενεργά στη σκηνική παρουσία, δίνοντας μια ακόμα πιο πωρωτική και καθόλου κιτς εντύπωση.
Ήρθε η ώρα των Fortress Under Siege, μετά από πολυετή παρουσία, με νέο δίσκο στις αποσκευές τους. Παρά την αρχικά μαγκωμένη εμφάνιση του τραγουδιστή, δε χρειάστηκαν πάνω από 2 κομμάτια για να ξεκλειδώσουν πλήρως και να μας θυμίσουν πως παιζόταν το progressive metal τη δεκαετία του 90, με έναν απόλυτα προσωπικό ήχο. Θα μπορούσαν να είναι η ελληνική απάντηση στους Ιταλούς Eldritch, αν δεν έκαναν τόσο μεγάλη παύση από τη δισκογραφία. Η κιθάρα θα μπορούσε να είναι το ηχητικό ανάλογο του ιστού της αράχνης, περίτεχνα καμωμένες μελωδίες που τσιμπάνε άγρια. Τα πλήκτρα διακριτικά, έπαιζαν ακριβώς εκεί που χρειαζόταν και τα απολύτως απαραίτητα (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι έπαιζαν λίγα πράγματα, το ακριβώς αντίθετο, απλώς ο πληκτράς δε φλυαρούσε, αλλά “μιλούσε ουσιαστικά και μετρημένα).
Ασυνήθιστος όπως ήμουν όμως στη μουσική τους, οφείλω να ομολογήσω ότι τα μεγάλα instumental μέρη στα κομμάτια με κούρασαν σε κάποιες φάσεις.
Αυτά από την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν οι μπάντες. Παρά τα διαφορετικά γούστα μου,θυμήθηκα πόσο ωραία εποχή ήταν τότε που άκουγα progressive όλη μέρα και το χάρηκα. Οι θιασώτες του power-prog ήχου πρέπει να το καταφχαριστήθηκαν!
από τον Κωνσταντίνο Σταύρου