Για τους “Deus Ex Machina” δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις αφού είναι ένα από τα μακροβιότερα και πιο ιστορικά εν ενεργεία σχήματα της ελληνικής σκηνής, μετρώντας πάνω από 20 χρόνια μουσικής παρουσίας. Εν τάχει να πούμε για όσους δεν γνωρίζουν, σχηματίστηκαν στην Αθήνα το ’89, παίζουν hard rock, punk με αγγλόφωνο στίχο και από την μπάντα έχουν παρελάσει ονόματα από μέλη των Αδιέξοδο,Γενιά Του Χάους… Όποιος δεν τους έχει δει ζωντανά απλά χάνει!
Τέλη του 2011 επιστρέφουν δυναμικά με ένα 7ιντσο single με 2 τραγούδια διασκευές, το οποίο κυκλοφορεί από το δικό τους label «The Lab records» που έχει συσταθεί από μέλη των «The Earthbound» και «Deus Ex Machina». Η κυκλοφορία αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της μπάντας για 2 λόγους. Ο πρώτος δεν μπορεί να είναι άλλος από την πρώτη τους κυκλοφορία με ελληνικό στίχο μετά από 22 χρόνια. Ο δεύτερος είναι η διασκευή 2 ιστορικών κομματιών που στιγμάτισαν την ελληνόφωνη punk σκηνή, τα οποία συμπεριλάμβαναν σχεδόν σε όλες τους τις playlists. Ο λόγος γίνεται για το «38 χιλιοστά» των Αδιέξοδο και το κομμάτι ύμνος των απανταχού πάνκηδων «Μπασταρδοκρατία» των «Γενιά Του Χάους». Και τα 2 τραγούδια είναι διαχρονικά και πιο επίκαιρα από ποτέ και πιστεύω πως η μπάντα τα κυκλοφόρησε την πιο κατάλληλη στιγμή μπας και αφυπνίσει κανένας…
Μουσικά δεν θα ήθελα να σταθώ κάπου γιατί αφενός δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα single 2 κομματιών και αφετέρου μιλάμε για μια ιστορική στιγμή της μπάντας. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι η διασκευή του «38 χιλιοστά» έχασε κάτι από την ένταση και την οργή του, σε αντίθεση με τις ζωντανές εμφανίσεις που σε έκαναν να ανατριχιάσεις στο άκουσμά του και θα προτιμούσα να το πει ο Σωτήρης Θεοχάρης των Αδιέξοδο σαν φόρο τιμής… Επίσης πρέπει να απονέμουμε και τα εύσημα στον Johnny Negri για τα εξώφυλλα του δίσκου, που για ακόμη μια φορά μας δείχνει ότι το παιδί «το’ χει», σχεδιάζοντας καταπληκτικά και αυτοδίδακτα (http://jnegri.blogspot.com).
Οι Deus Ex Machina επιστρέφουν σαν από μηχανής Θεός για να δώσουν λύση στο αδιέξοδο των αυτιών μας, ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής σκηνής, δείχνοντας μας πως υπάρχουμε ακόμα. Φυσικά θα θέλαμε και στο μέλλον να ακούσουμε τέτοια κομμάτια από καινούριες μπάντες…
Κείμενο: Αντρέας Σεϊντής