Οι Θεσσαλονικείς Crimson Rivers, μετά από 1 demo το 2010, επιστρέφουν με αυτό το album που κινείται στο συμφωνικό/ gothic metal ιδίωμα. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτό τον ήχο, ώστε να ψάξω να βρω τις επιρροές τους ή να κρίνω την προσωπικότητά τους, οπότε θα μιλήσω καθαρά για το τί άκουσα και θα κρίνω αναλόγως.
Κατ’αρχάς ο ήχος δεν είναι και ο πιο καθαρός που θα μπορούσε να έχει το album, ωστόσο προσθέτει στη σκοτεινή ατμόσφαιρα που θέλουν να δημιουργήσουν. Πιθανόν ένας καθαρότερος ήχος να άλλαζε το αποτέλεσμα, αλλά και να αποκάλυπτε τις αδυναμίες τους. Τί εννοώ;
Ξεπερνώντας την άψυχη ερμηνεία της, κατά τ’άλλα, εντυπωσιακής φωνής της Στέλλας, η έλλειψη ψυχής φαίνεται και στις συνθέσεις. Άγχος της ηχογράφησης; Έλλειψη εμπειρίας; Ένας συνδυασμός αυτών των 2; Κάτι άλλο; Δεν ξέρω… Επίσης, οι διάρκειες στα περισσότερα κομμάτια κουράζουν, ενώ σχεδόν όλες οι συνθέσεις ξεκινούν με πλήκτρα, για να χωθεί μετά από λίγο όλη η ορχήστρα. Κουραστική πατέντα.
Κομμάτια όπως το Sorrowful Hell θα μπορούσαν να στηριχθούν πολύ καλύτερα πιστεύω, αν έμεναν απογυμνωμένα, μόνο με το πιάνο στη συνοδεία. Για τα αντρικά brutal φωνητικά, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με φειδώ, καθώς σε ορισμένα τραγούδια πιο πολύ αφαιρούν παρά προσθέτουν.
Εδώ έχουμε μια περίπτωση “κάθε αρχή και δύσκολη”, ωστόσο, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, αποκόμισα την εντύπωση ότι στην πορεία η μπάντα θα λυθεί και θα δώσει καλύτερα αποτελέσματα.
Line-Up:
Στέλλα Φραγκούλη – Φωνή
Θάνος Πιαχάς – Πλήκτρα
Μάριος Φουντάς – Μπάσσο, φωνητικά
Φώτης Βαϊτσόπουλος – Κιθάρες
Μάκης Κακούλης – Τύμπανα
Κείμενο: Κωντσαντίνος Σταύρου