Οι Broken Seals ξαναχτυπούν ,αυτήν την φορά μέσα από μια δεύτερη παραγωγή, με την ίδια ακριβώς σύνθεση που είχαν και στο πρώτο τους cd, δηλαδή τον Γιώργο Λαζαρίδη ( φωνή, κιθάρα , μουσικοί ,στίχοι) ,Ιωάννα Γιώτη (μπάσο), Τάσο Οικονόμου (ντραμς) , Πάνο Παπάζογλου (κιθάρα) και Χρήστο Παππά (πιάνο και keyboards).
Η ηχογράφηση έγινε επίσης στο στούντιο Magnanimous υπό την επίβλεψη του Γιώργου Πεντζίκη και το mastering επίσης στο Unity Mastering στο Λονδίνο, ακολουθώντας την επιτυχημένη συνεργασία που είχαν μαζί τους στην πρώτη τους καταγραφή. Μια πρώτη αλλαγή που έχει συντελεστεί και είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού εντοπίζεται στο πανέμορφο εξώφυλλο αλλά και στο πλούσια εικονογραφημένο ένθετο, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, έγινε δια χειρός Αλέξη Κυριτσόπουλου, μιας αναγνωρίσιμης πένας με πάμπολλα πετυχημένα εξώφυλλα στην μουσική βιομηχανία και ιστορικές συνεργασίες στο παρελθόν. Κλείνοντας την πρόλογο, πρέπει να τονιστεί άλλη μια φορά η απίστευτη ροπή του γκρουπ για εμμονή στην τελειότητα αφού αυτήν την φορά ,η συσκευασία του cd είναι σε μια πολυτελέστατη σκληρή χάρτινη θήκη με ένα πληρέστατο ένθετο βιβλιαράκι, με εμφανέστατη την έλλειψη πλαστικού.
Όσον αφορά το μουσικό σκέλος ,και σε αυτό το cd δεν λείπουν οι εκπλήξεις αφού με τις πρώτες νότες του Love song,ακούς μια καλοκουρδισμένη μπάντα με ζεστές κιθάρες και ατόφια garage διάθεση. Ακολουθεί το Drunk stroll με την γνώριμη μπαλλαντιέρικη υφή που είχαμε συναντήσει και στο πρώτο cd, με την φωνή του Γιώργου Λαζαρίδη να παραμένει σε υψηλότατα standart, κάνοντας πλέον ακόμα και τον Cave να ζηλεύει για τον έλληνα αντίζηλό του! Το Close to me με το όμορφο αμάλγαμα πνευστών και εγχόρδων και ακουστική διάθεση, σε παραπέμπει στον πατριάρχη του είδους, τον Johnny Cash, ο οποίος σίγουρα θα χαμογελάει ακούγοντας αυτήν την «καταραμένη» μπαλάντα για τα χείλη που δεν φιλήθηκαν ποτέ. Το “It ain’t too late” ξεκινάει με μια slide κιθάρα και εμφανώς country διαθέσεις να μας μεταφέρει στα βάθη της αμερικανικής ενδοχώρας ενώ το “Disillusioned” με τον διακριτικό indie ήχο του και το ρυθμικό ρεφρέν έχει πολλές πιθανότητες να γίνει το πιο radio friendly τραγούδι του cd. Ακολουθεί το “On my way” με σαφώς πιο ηλεκτρική διάθεση και μια παραμορφωμένη κιθάρα που φτιάχνει τα δικά της μανιεριστικά μοτίβα εν μέσω μικρών ρυθμικών αναπνοών και κατόπιν το “Give me time” έρχεται με όλη την απελπισία που μπορεί να εκφράσει μια φωνή να ζητήσει λίγο χρόνο για να αντιπαλέψει τον φόβο της μοναξιάς που καραδοκεί στην γωνία. Προτελευταίο κομμάτι του cd είναι το “Keep me up” με την στακάτη εισαγωγή κιθάρας και hammond να δίνουν έναν νευρικό τόνο σε μια προσωπική εξομολόγηση –παράκληση για να μην αφεθεί να βουλιάξει στα αιώνια ερέβη της αυτοκαταστροφής που καταλήγει σε κραυγή απελπισίας για εξύψωση. Το cd κλείνει με το υβρίδιο μπλουζ-βαλς “Non, je ne regrette rien” το οποίο σαν ξεκούρδιστο τσίρκο σε παρασέρνει στον χαρούμενο ρυθμό του μέχρι να σβήσει τελείως από τα αυτιά.
Συνολικά, παρ’ όλο τον αισιόδοξο τίτλο, η αίσθηση που αποκομίζεις είναι πως πρόκειται για μια πολύ προσωπική βιωματική ιστορία η οποία σε γραπώνει με την μελαγχολία της και σε παρασέρνει σε ζοφερά σκοτάδια όπου η μοναξιά και η θλίψη κυριαρχούν. Σε αυτό το σχεδόν μοιρολατρικό αποτέλεσμα συντελεί τα μέγιστα το απίστευτο ηχόχρωμα του Γιώργου Λαζαρίδη αλλά και οι ευφυέστατες ενορχηστρώσεις των τραγουδιών που υπηρετούν τους στίχους πιστά. Συνολικά πρόκειται για ένα από τα πληρέστερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς και ελπίζω να τύχει και της ανάλογης ανταπόκρισης στο κοινό.
Κείμενο : Βασιλειάδης Δημήτρης