Ο Βασίλης Ψαράς είναι ένας σόλο καλλιτέχνης με πολυετή πείρα και μουσική παιδεία (ξεκίνησε κιθάρα στα 7) ο οποίος μετά το πέρασμα του από διάφορες ροκ μπάντες κυκλοφορεί επίσημα το πρώτο του προσωπικό υλικό Feeding my desire.
Η τεχνική κατάρτιση του φίλου μας Βασίλη δεν είναι προς ανάλυση καθώς η μακριά του πορεία σε ωδεία και μπάντες τον καθιστά αρτιότατο και αλάνθαστο.
Οι καταβολές του Βασίλη είναι ξεκάθαρες Satrianiκες-Vaiικες. Πατάει πάνω στις ίδιες κλίμακες και στα ίδια παιξίματα προσπαθώντας να δημιουργήσει τον προσωπικό του ήχο. Ακροβατεί όμως μεταξύ αντιγραφής – μονοτονίας και καλαισθησίας. Είναι στιγμές που οι πορωτικες του μελωδίες φαντάζουν σαν το κερασάκι στην τούρτα του crystal planet , time machine-satriani (αγιασθειτω το όνομα σου…) και κάποιες άλλες όπου πραγματικά χάνεται η μπάλα…Γρήγορες ταχύτητες με κουραστικά σόλο με πολύωρα foul tapping (τεχνική παιξίματος). Ξεχωριστές στιγμές τα Roses to the beggars , Steps beyond , Mer de noms (λόγω της γκοθοεισαγης).
Ίσως το συγκεκριμένο υλικό να αναφέρεται σε ανθρώπους με προχωρημένη μουσική σπουδή οπότε να τους φανεί ενδιαφέρον σαν αντικείμενο μελέτης. Πολλοί ακροατές που δεν αναλύουν τόσο τη φάση θα χαθούν μέσα στα σόλο και πιθανόν να μην καταλάβουν τι ακούν τόση ώρα.
Εν κατακλείδι συνίσταται ολίγη απλότητα , γιατί καλή η ποικιλία αλλά κουράζει. Λίγα και καλά.
Κείμενο: Χρήστος Αρβανιτάκης