Αν ο δίσκος των Beggar’s Blues Diary ερχόταν μόνος του στην πόρτα μου και όχι μαζί με άλλες νέες κυκλοφορίες, τότε πολύ εύκολα θα πίστευα ότι τα ταχυδρομεία μπερδεύτηκαν και αντί να πάει ο ταχυδρόμος σε κάποια γωνιά της Αμερικής ήρθε στην πόρτα μου.
Η 1η δουλειά των Αθηναίων Beggar’s Blues Diary, “Pavement stories” (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν mini album) , τους βάζει δυναμικά στην σκηνή.
Ο ήχος τους, καθαρά ροκ, με πολλά στοιχεία αμερικάνικης κουλτούρας. Η χρήση φυσαρμόνικας, τσέλου, πλήκτρων και πιάνου, σε συνδυασμό με το κλασικό τρίο μπάσου, τυμπάνων, ηλεκτρικών κιθάρων, συνθέτουν το αποτέλεσμα που ξεγελάει άνετα τ’ αφτιά μας, αφού δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για προϊόν εξωτερικού. Μάλιστα, σε μια dj rock βραδιά που έπαιξα το εν λόγω δισκάκι, όποιος ρωτούσε για την προέλευσή του, δυσκολεύτηκε να πιστέψει ότι μιλάμε για Έλληνες.
Οι επιρροές τους από την ξένη ροκ σκηνή της δεκαετίας ‘70 φτάνουν μέχρι το ‘90 και θυμίζουν κάτι από Mark Lanegan (ίσως να ήταν και η έμπνευση για το όνομα της μπάντας). Οι Beggar’s μάλλον αγαπούν τους Guns ‘n’ Roses, κάτι που διακρίνουμε στα ακουστικά τραγούδια του δίσκου, ενώ κι οι “ηχητικές αναφορές” στον Izzy Stradlin, όπως τις γνωρίσαμε στις προσωπικές του κυκλοφορίες, βρίσκουν τη θέση τους στο παίξιμό τους.
Η παραγωγή του δίσκου είναι άψογη. Όλα τα όργανα έχουν ηχογραφηθεί στις εντάσεις που πρέπει, για να βγει ο αέρας και το στυλ. Το έχουν πετύχει! Το artwork του δίσκου συνοδεύει τον επαγγελματισμό της δουλειάς αυτής. Το “Pavement stories” προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του κλασικού, αμερικάνικου, ροκ ήχου
Περιεχόμενα δίσκου:
1) Beggar’s blues
2) Second skin
3) Confessions
4) They didn’t believe
5) Love (can find a way)
6) The other side
7) Long way road
Βρείτε τους στο myspace : http://www.myspace.com/beggarsbluesdiary
Είδος: Αγγλόφωνο κλασικό ροκ
Έτος κυκλοφορίας : 2009
Νίκος Γραμμάτος