Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή τη σελίδα, και μετά από πλήθος παρουσιάσεων δίσκων, υπάρχουν κάποιες μπάντες που σου μένουν και κάποιες που δεν θυμάσαι την επόμενη μέρα ούτε το όνομα τους η θυμάσαι μόνο αυτό. Οι Apolia είναι μια μπάντα που την έχω παρακολουθήσει από την αρχή της και όταν βλέπω κάποιο νέο για αυτούς με χαροποιεί, καθώς έχουν χαραχθεί στη μουσική μου μνήμη από τότε που άκουσα το πρώτο τους demάκι.
Μια ιδιαίτερη μπάντα θα έλεγα, ακόλουθοι ηχητικά αυτής της γενιάς των ‘90s (Ξύλινα Σπαθιά – Μάσκες κ.τ.λ.), με την δικιά τους προσωπικότητα βέβαια. Μια μπάντα χωρίς πολλές φανφάρες, ταπεινή θα έλεγα αλλά με τόση αρμονία στα παιξίματά τους. Μελωδικότητα, περνάνε από τον ακουστικό στον ηλεκτρικό ήχο με μια ιδιαιτερότητα που μόνο μια δεμένη μπάντα μπορεί. Καλοπαιγμένες μελωδίες, ήπιες, καθαρές, ταξιδιάρικες, τεχνικά άρτιες. Εδώ βρίσκω και κάποιες funky πινελιές που πολύ μου άρεσαν μπορώ να πω.
Η ερμηνεία των κομματιών πατάει άριστα πάνω στις μελωδίες και ταλαντεύεται μαζί τους άλλοτε πιο μελωδική και άλλοτε πιο τραχιά.
Οι στίχοι τους εσωστρεφείς, μελαγχολικοί με έντονο το αίσθημα του ρομαντισμού.
Το artwork όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους έχει έναν ιδιαίτερο – ψυχεδελικό χαρακτήρα που πάντα μου τράβαγε την προσοχή.
Εν ολίγοις, και το δεύτερο μέρος αυτής της ομώνυμης δουλειάς των Apolia είναι πολύ προσεγμένο και καλοπαιγμένο, άξιο της πορείας που είχε αρχίσει εδώ και μερικά χρόνια να χαράζει η μπάντα.
Track list:
- Μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά
- Μικρά μυστικά
- Ισημερινός
- Στη κορυφή του κόσμου
Αντώνης Δριβελόπουλος