Όταν οι Warzone συναντούν τους Deus Ex Machina και οι Agnostic Front τους Last Drive η δικλείδα διαχωρισμού εγκαταλείπει τα λόγια και καλωσορίζει την “έννοια”. “Εναντίον όλων των πιθανοτήτων”. Ή Against All Odds. Εξάλλου η old school hardcore ματιά τους, διεισδύει στην παροχυμένη μουσική μας πολιτεία ήδη από το 2007, και κάνει τα υπόγεια της Αθήνας να ταράζονται από τις ξυσμένες κιθάρες, τους γρήγορους ρυθμούς, τον ακραίο ήχο. Επομένως η αποτύπωση της ιδέας, επιθυμίας, της μύσις του τυχαίου, που επιμελούνται οι Νίκος (φωνή), Χρήστος (μπάσο), Θησέας (κιθάρα), Κώστας (κιθάρα), Τάσος (τύμπανα), στο 7 tracks cd, “Just For Tonight”, συμπληρώνει το χοροπηδηχτό ενός κάποιου pogo, που σπρώχνει το δάχτυλο στην μπρίζα. Ποιος από ‘μας θα χάσει αυτό το χορό;
Όπως φαίνεται το rockap.gr αποκλείεται, γι’ αυτό και κατηφόρησε στου Ψυρρή.Οι Νίκος, Τάσος, Χρήστος, Θησέας (σιωπηλότατος), ή κατά κόσμο Against All Odds, μαζεμένοι για καφέ. Στη μέση του τραπεζιού το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνούσε τους ήχους από τα διερχόμενα μηχανάκια, τον τύπο που φώναζε μόνος του στο πεζοδρόμιο, τις κουβέντες των παιδιών που μίλησαν και είπαν: Τί μας δηλώνει το “Just For Tonight”; Τί ζητάει από εμάς η κουλτούρα της κοινωνίας και των media; Τί δουλειά έχει ένα old school συγκρότημα το 2009; Τί σχέση έχουν με τους Death by Stereo;
-Η απόφασή σας να φτιάξετε μία hardcore μπάντα το 2007 διαμορφώθηκε από την επιθυμία σας να επαναφέρετε, κατά κάποιον τρόπο, ένα είδος που στην Ελλάδα δεν υπάρχει σε μια έστω underground μεγάλη κλίμακα, ή οφείλεται καθαρά στις μουσικές σας προτιμήσεις;
Τάσος: Και τα δύο σαν concept, αλλά βγήκε και ψιλοτυχαία. Στην αρχή παίζαμε παρόμοια μουσική μεν, αλλά όχι αυτό ακριβώς που παίζουμε τώρα. Στην πορεία πάρθηκε η απόφαση να παίξουμε old school hardcore, που ακούς και στο cd.
Νίκος: Δεν ήταν ακριβώς απόφαση, απλά βγήκε. Γύρω εκεί κινούμαστε, στο punk, στο hardcore, στο Oi!. Δεν αποφασίσαμε να παίξουμε hardcore γιατί δεν έχουμε hardcore στην Ελλάδα, που όντως αυτό το είδος το old school δεν υπάρχει, είναι κανά δυο γκρουπς που παίζουν ακόμα. Απλά είναι η μουσική διαδρομή.
Χρήστος: Και σε καμία περίπτωση δεν πήγαμε να το παίξουμε πρωτοπόροι.
-Αν ανατρέξουμε στο κοινωνικοπολιτικό background μέσα στο οποίο εξελίχθηκε το hardcore θα βρούμε ομοιότητες με το σήμερα. Παρ’ όλα αυτά είναι επίκαιροι τόσο η μουσική όσο και ο στίχος αυτού του είδους;
T.: Δεν είναι θέμα επικαιρότητας, είναι θέμα διαχρονικότητας.
Ν.: Απλά το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα πιο παλιά ήταν διαφορετικός ο τρόπος που εκφράζονταν τα hardcore συγκροτήματα απ’ ό,τι τώρα. Παλιά δεν ήταν τόσο μοδάτα, όσον αφορά στο “τί θα φορέσω, πώς θα σηκώσω το μαλλί μου και πώς θα βάλω το καπέλο μου”. Ήταν πιο αγνά τα πράγματα. Βέβαια υστερούσαν σε πολλά άλλα. Μπορεί να μην ήταν τόσο καλή η μουσική, τόσο καλοί οι στίχοι – οργάνωση κλπ, αλλά ήταν πιο αγνά.
Χ.: Δηλαδή βλέπεις καινούργιες μπάντες, πιτσιρικάδες που βγαίνουν και είναι όπως πρέπει να είναι ντυμένοι για να ανταποκρίνονται στο κοινό.
-Υπάρχει η τάση δηλαδή που έχει μετατρέψει το ιδεολογικό background σε lifestyle;
Ν.: Υπήρχε μία φάση στην Ελλάδα π.χ στα τέλη του ’90, αρχές του 2000 που πήγαινες σ’ ένα hardcore live και στα δυο λεπτά έβλεπες (τα μέλη της μπάντας) να βγάζουν τα μπλουζάκια τους, για να δείξουν τα τατουάζ τους και τους κοιλιακούς τους. Ήταν τραγικό αυτό γιατί αυτομάτως μετέτρεπαν το είδος σε μόδα και lifestyle. Είμαστε της άποψης ότι αυτό που παίζεις πρέπει να το στηρίζεις και στη σκηνή και στη ζωή σου. Και όχι π.χ να μιλάς για περηφάνια, για δύναμη, για κοινωνικό-πολιτικά θέματα, ή για προσωπικά και ξαφνικά εκτός σκηνής να είσαι κάτι τελείως άλλο.
Τ.: Εμείς απλά είμαστε αυτό που είμαστε. Ούτε περίεργα κουρέματα έχουμε, ούτε προσπαθούμε να βάλουμε τα ρούχα της συναυλίας για να παίξουμε το live, ούτε να παίξουμε πιο metal για να συμβαδίζουμε με την μόδα, το metalcore. Κι ακόμα κι όταν βγαίνουμε σαν παρέα δε πηγαίνουν σ’ ένα μέρος που παίζει αυτή την μουσική επειδή πρέπει να πάμε εκεί.
-Το “Just For Tonight” έχω την εντύπωση πως δε θα κρατηθεί μόνο για μια νύχτα στ’ αφτιά των ακροατών, αφού τα 7 κομμάτια σε πλήρως old school mood έχουν προσωπικότητα, ένταση και σίγουρα μια πολύ καλή διασκευή στο “The Sound of Revolution” των Warzone. Πόσο σας έχει ικανοποιήσει αυτή η 1η δουλειά;
Τ.: Σίγουρα ζητάς πάντα το κάτι παραπάνω κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Το βγάλαμε για την πάρτη μας, για να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.
Χ.: Κι απ’ τη στιγμή που το βγάλαμε μόνοι μας, το βγάλαμε πιο δύσκολα. Δεν είχαμε για παράδειγμα μια εταιρεία να μας υποστηρίξει και να μας δώσει έστω κάποια λεφτά όχι για να το κυκλοφορήσουμε, τουλάχιστον για το studio.
Ν.: Προσπαθήσαμε για ό,τι το καλύτερο. Αυτό είναι πιο πολύ για μας, οπότε στην επόμενη δουλειά βλέπεις τί λάθη έχεις κάνει στην πρώτη και τα διορθώνεις.
-Η πεποίθηση ότι στο hardcore και το punk αυτό που μετράει περισσότερο είναι ο στίχος και όχι τόσο η μουσική είναι γνωστή. Θεωρείται ως συνοδευτικό μέσο, κατά κάποιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά η δουλειά σας είναι σφιχτή και στιχουργικά και μουσικά, με προσεγμένη παραγωγή και τον “καλό εαυτό” που βγάζετε στο παίξιμό σας. Τι συντέλεσε περισσότερο στο αποτέλεσμά της; Η προσοχή στο στίχο ή η ίδια προσοχή και στην μουσική;
Τ.: Και τα δύο.
Ν.: Υπάρχουν φοβερά συγκροτήματα που έχουν φοβερούς στίχους, π.χ. οι Crash που για μένα έχουν πολύ καλούς στίχους, αλλά η μουσική τους είναι χάλια. Πιστεύω ότι καλό είναι να προσέχεις και τα δύο.
Χ.: Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πρώτα κάποιος προσέχει την μουσική και μετά τους στίχους. Είναι και αγγλόφωνοι, πράγμα που δυσκολεύει την άμεση κατανόησή τους.
-Ο θυμός είναι βασικό συστατικό της hardcore κουλτούρας. Νοιώθετε θυμό; Τί σας θύμωσε πολύ τελευταία;
Ν.: Νοιώθουμε θυμό. Ο θάνατος του Αλέξανδρου (Γρηγορόπουλου) στα Εξάρχεια μας θύμωσε πολύ. Εκεί φρικάραμε όλοι. Επίσης κάτι άλλο που με θυμώνει είναι αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στα Εξάρχεια, που μπαίνουν (οι μπάτσοι) και τους δένουν όλους. Η αστυνομοκρατία με θυμώνει.
-Κατά πόσο αυτός ο θυμός λειτούργησε ως καταλύτης στο “Just For Tonight”;
Ν.: Ο θυμός υπάρχει μέσα στη ζωή μας και οι στίχοι έχουν το στοιχείο του πραγματικού βιώματος. Επομένως έχουν απορρεύσει και από θυμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε όλη την ώρα μες την κακία και το θυμό.
Χ.: Θυμό έχεις με τα καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου και αυτό βγαίνει οπωσδήποτε στην μουσική σου.
-Είστε “against all odds” στη ζωή σας;
Ν.: Αν πάρεις τις πιθανότητες να γίνουμε διάσημοι, δεν υπάρχουν. (γέλια)
-Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα αντιλαμβάνεσθε την έννοια “against all odds”;
Τ.: Δεν είναι μόνο θέμα πιθανοτήτων. Είναι θέμα γενικό. Δηλαδή το ότι είσαι ενάντια στο must. Τα “πρέπει” σου τα βάζεις εσύ. Δεν μιλάμε για κατεστημένο. Απλά είμαστε εναντίον όλων αυτών που “πρέπει” να βάλουν, να θέσουν ένα τέτοιο δρόμο. Προτιμάμε να επιλέγουμε εμείς το δικό μας δρόμο.
Χ.: Ουσιαστικά και το όνομα “εναντίον όλων των πιθανοτήτων” έχει να κάνει με την έννοια του διάσημου και του να συμβαδίσουμε με την μόδα. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε και να το πολυψάξουμε. Το όνομα είναι παρμένο από το όνομα ενός δίσκου των Conflict, οι οποίοι είναι απλά μία μεγάλη punk μπάντα.
-Έχετε σχηματίσει μια πολιτικά αποκρυσταλλωμένη άποψη;
Τ.: Δεν πιστεύουμε σε μία πολιτική ιδέα.
Χ.: Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε πολιτική άποψη.
Ν.: Απλά σαν μπάντα δε βάζουμε μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Πιστεύω ότι την ταμπέλα που βάζουν οι περισσότεροι, την πουλάνε. Δε θέλουμε ταμπέλες, αυτό που είμαστε, είμαστε για τον εαυτό μας.
Τ.: Άλλο να τραγουδάς για τον τρόπο ζωής σου κι άλλο να τον κάνεις σημαία.
-Κι αν γίνετε σημαία σε κάποιους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, που πιθανόν να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση μ’ αυτό που πιστεύετε, πώς θα αντιδράσετε;
Ν.: Αν άκουγα ένα κομμάτι μας να το τραγουδούν φασίστες θα με πείραζε. Από την άλλη έχουμε παίξει και σε πολιτικούς χώρους, στην Καλλιδρομίου π.χ και γενικά δεν έχουμε πρόβλημα να παίζουμε σε πολιτικούς χώρους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είμαστε κομμουνιστές, ούτε ότι είμαστε αναρχικοί αν παίξουμε για την απελευθέρωση κάποιου αναρχικού. Φυσικά αυτοί οι χώροι πρόσκεινται στις ιδέες μας. Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν είμαστε ναζί και ρατσιστές.
Τ.: Ούτε τοπικιστές. Το λέω αυτό για όσους μας αποκάλεσαν έτσι λόγω του “Balcanian Boys”.
-Πόσο δύσκολο είναι να απαξιώνετε την κουλτούρα της κοινωνίας που διαμορφώνεται έντονα από τα media και ταυτόχρονα να ζείτε μέσα σ’ αυτή, να είστε κομμάτι της;
Ν.: Θα σου πω το εξής: ακόμα και σε μια διαφήμιση που βγήκε πρόσφατα για την Ακρόπολη, το σημείο που αναφερόταν στις καταστροφές που προκάλεσαν οι Χριστιανοί στον ναό έχει λογοκριθεί, έχει κοπεί. Θέλω να σου πω ότι υπάρχει λογοκρισία ακόμα και στο 2009. Αυτό μάλλον δεν μας επηρεάζει, μόνο μας τσαντίζει. Βλέπεις π.χ πώς ξεκίνησε το rap στην Ελλάδα και πώς έχει καταντήσει τώρα. Ήταν πιο underground, είχε πιο κοινωνικο-πολιτικούς στίχους, σαν τους Terror ex Crew, FFC, Active Member και τώρα βλέπεις να μιλάει για γκόμενες κι αμάξια. Αυτό το εμπορικό που θέλει να περάσει η κουλτούρα της κοινωνίας στο περνάει για να μην σκέφτεσαι. Η κοινωνία και η κοινωνική κουλτούρα που διαμορφώνεται δε θέλει να σκεφτόμαστε.
Τ.: Από την άλλη το θέμα με τα media είναι γενικά προβλεπόμενο. Ξέρεις πάνω-κάτω τί θα δεις και τί θ’ ακούσεις. Αυτήν την κουλτούρα την απαξιώνουμε, δεν ασχολούμαστε καν.
-Θεωρείτε ότι υπάρχει κοινωνικό και μουσικό underground που καλύπτει τη hardcore σκηνή και το κίνημα;
Ν.: Υπάρχει και κοινωνικό και μουσικό underground στην Ελλάδα και είναι αληθινό. Έχουμε κατά καιρούς γνωρίσει και συναναστραφεί με άτομα τα οποία αυτό που λένε το πράττουν. Απλά πιο παλιά υπήρχε ένας διαχωρισμός με τα hardcore και τα punk συγκροτήματα, όσον αφορά σ’ αυτά που έπαιζαν σε μαγαζιά κι σ’ αυτά που δεν έπαιζαν. Κι εμείς που παίξαμε σε μαγαζί δεν πήραμε μία. Πήγαμε στο Βόλο να παίξουμε σε μαγαζί και δεν πήραμε λεφτά ούτε για τις βενζίνες.
Χ.: Πόσο πιο underground!
-Πού προτιμάτε να παίζετε, σε ανεξάρτητους χώρους ή σε μαγαζιά;
Χ.: Θέλουμε να παίζουμε σε μαγαζιά με χαμηλότερη είσοδο ή και καθόλου είσοδο. Να πάμε επαρχία να παίξουμε και να μην πάρουμε μία. Από την άλλη όταν έρθει μια μεγάλη μπάντα που ακούς από μικρός, όπως οι Agnostic Front, προσωπικά θα ΄θελα να παίξω support, σ’ ένα μαγαζί κι ας έχει μια είσοδο όχι και τόσο μικρή.
Ν.: Βέβαια από την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει παίζοντας σε στέκια και σχολές, εκεί έχουμε περάσει καλύτερα, χωρίς να θέλω να πω ότι στο μαγαζί δεν είναι ωραία. Το συναίσθημα είναι διαφορετικό.
-Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί αυτούς τους χώρους από το εκάστοτε μαγαζί;
Χ.: Το θέμα της σκηνής είναι πολύ σημαντικό. Όταν δεν υπάρχει γίνεσαι ένα με το κοινό.
Τ.: Την τελευταία φορά, ας πούμε, που παίξαμε στο στέκι έγινε χαμός. Δεν υπήρχε σκηνή και η διάθεση ήταν διοαφορετική.
-Αυτοί οι χώροι βέβαια έχουν συνήθως ένα βασικότατο μειονέκτημα που αφορά στην κακή ποιότητα του ήχου. Επίσης η νοοτροπία αν όχι όλων, πολλών που επισκέπτονται τέτοιους χώρους στηρίζεται στην έννοια του “χύμα”, που σημαίνει ότι δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες για το ηχητικό αποτέλεσμα. Πώς σας βρίσκει η αντίληψη αυτή;
Ν.: Θα έλεγα ότι καλό είναι να φύγει αυτή η νοοτροπία που έχουμε σαν Έλληνες, δηλαδή το “έλα μωρέ punk και hardcore παίζουν”, οπότε αν δεν είναι και τόσο καλός ο ήχος ή δεν ακουγόμαστε δεν ενοχλεί. Στο εξωτερικό αυτό δεν παίζει. Καλό είναι να παίζεις σε τέτοια μέρη και να το ευχαριστιέσαι κι εσύ, ν’ ακούς την κιθάρα, ν’ ακούς τα τύμπανα και τελικά να το ευχαριστιέται κι ο κόσμος. Δηλαδή το ότι “παίζουμε punk και hardcore οπότε πάμε χύμα κι ό,τι βγει” για μένα είναι λάθος και δεν βοηθά να προχωρήσει το όλο πράγμα σαν σκηνή.
-Ένα επίσης συστατικό για ένα τέλειο hardcore live είναι το ξύλο. Πέφτει πάνω στο pogo, φεύγουν αγκωνιές, σπρωξίματα, και πολλές φορές η κατάσταση μπορεί να βγει εκτός ελέγχου. Πώς βλέπετε την υιοθέτηση του ξύλου στο live, είναι απαραίτητο;
Χ.: Το ωραίο σε όλο αυτό είναι ότι θα δεις να πέφτει ξύλο λόγω της μουσικής, επειδή είναι γρήγορη, δυνατή, ακραία, κι όντως μπορεί να πέσει ξύλο, να φύγει μια αγκωνιά και κάποιος να πέσει κάτω, αλλά αυτός που του την έριξε θα πάει να τον σηκώσει.
-Όχι πάντα.
Ν.: Εντάξει όχι πάντα.
Χ.: Αλλά τις περισσότερες φορές θα δεις όταν πέφτει κάποιος κάτω οι υπόλοιποι κάνουν κύκλο, σταματάνε και τον σηκώνουν. Εντάξει αν ξυπνήσω αύριο κι έχω και μια μελανιά δεν έγινε και κάτι.
Ν.: Γενικά υπάρχει αλληλεγγύη. Υπάρχουν βέβαια και άτομα τα οποία πάνε καθαρά για να δείρουν, να βρουν κάποιον να τσαμπουκαλευθούν και να γίνει η φάση. Μακάρι να μην υπήρχαν.
-Πιστεύετε ότι “οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεχνάνε τις ρίζες”;
Χ.: Δεν μπορείς να μην δείξεις σεβασμό σ’ αυτούς που ξεκίνησαν αυτή την μουσική. Σίγουρα θα προχωρήσουμε, σίγουρα δεν μπορούμε να παίξουμε όπως το ’80, έχει εξελιχθεί το πράγμα, αλλά σεβασμός σ’ αυτούς που το ξεκίνησαν.
Ν.: Και στις ελληνικές μπάντες και στις ξένες. Σεβασμός στους “πατέρες”, φτάνει να μην γίνονται αυτό που λέμε “hardcore-πατέρες”. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που νομίζουν ότι κάποιοι είναι, άτομα που ήταν κάπως πριν από χρόνια και τώρα έχουν αλλάξει τελείως, φτάνοντας πολλές φορές σε σημείο τελείως αντίθετο.
-Ποια είναι η σχέση σας με τα ελληνικά συγκροτήματα και κυρίως με τους Deus ex Machina; Και το λέω αυτό γιατί ακούγοντας το δίσκο η φωνή σου Νίκο μου τους θυμίζει αρκετά.
Ν.: Προσωπικά είμαι κολλημένος με τα ελληνικά συγκροτήματα. Ο βασικός λόγος είναι ότι έχω τη δυνατότητα να τους βλέπω σε lives, να βλέπω πώς φέρονται, να ξέρω τι είναι και στη ζωή τους. Μια μπάντα απ’ το εξωτερικό όσο κι αν σου αρέσει δεν ξέρεις τι είναι.
-Με ποια ή ποιες ελληνικές μπάντες θα θέλατε να παίξετε πάνω στην ίδια σκηνή;
Ν.: Με τους Deus ex Machina, τους Last Drive κι αν υπήρχαν και οι Terminal Curve και μ’ αυτούς.
Τ.: Με τους Bootstroke.
X..: Με τους Censored Sound.
-“What are you afraid of”, όπως λέει ένα από τα τραγούδια σας;
Ν.: Αυτό που φοβόμαστε είναι κάποια στιγμή να έχουμε ξενερώσει με αυτό που κάνουμε. Δηλαδή να μην περνάμε καλά
Χ.: Ναι, αυτός είναι ο φόβος. Να παίζεις και να μην γουστάρεις εσύ.
-Πώς προέκυψε το support στους Death By Stereo, στις 25 Νοεμβρίου, στο An Club;
Τ.: Ξαφνικά! Μετά το τελευταίο live της Καλλιδρομίου επικοινώνησε μαζί μας η διοργανώτρια εταιρεία, Venerate, και μας ρώτησε αν μας ενδιαφέρει να παίξουμε με τους Death By Stereo. Μας ενδιαφέρει!
-Επίσης στις 19 Δεκεμβρίου συμμετέχετε στο φεστιβάλ Positively-Positive HC πάλι στο An Club.
Χ.: Ναι, το φεστιβάλ έχει καθιερωθεί εδώ και 3 χρόνια και θα παίξουμε μαζί με άλλες ελληνικές μπάντες.
Ν.: Μπράβο στα παιδιά που το κάνουν όλο αυτό, σ’ όσους ασχολούνται, γιατί οι περισσότεροι μπαίνουν μέσα (οικονομικά). Θέλει πολύ μεράκι.
*Το “Just For Tonight” μπορείτε να προμηθευτείτε με 3€ στα:
1. “RHYTHM RECORDS”, Εμμ. Μπενάκη 74-Εξάρχεια
2. “HARDLUCK STREETWEAR”, Παλλάδος 15-Ψυρρή
3. www.wakhc.blogspot.com
Επίσημη Σελίδα
www.myspace.com/againstalloddsgr