Οι A.M.P.M. δεν είναι μια τυχαία μπάντα. Και μόνο το όνομά τους, βγαλμένο από ένα τραγούδι του J.J. Cale δείχνει τις προθέσεις του γκρουπ, το οποίο αποτελείται από βετεράνους μουσικούς που έχουν θητεύσει στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή , σε σχήματα όπως οι Dirty Thoughts, οι Tabula Rasa, οι Ρέζους + και οι Friedays. Αν προστεθεί σε αυτό και το βαρύ όνομα του Πάνου Φαρόπουλου, με μακρά προϋπηρεσία στον ελληνικό ηχοληπτικό κόσμο και αρκετές επιτυχημένες δουλειές στον σκληρό ήχο καθώς και την έκδοση εκ μέρους της ιστορικής Studio 2 του Βλάση Ερημάκη μετά από αρκετά χρόνια, τότε αν μη τι άλλο ,οι προσδοκίες είναι υψηλές. Στα δεδομένα αυτά έρχεται να προστεθεί και το όμορφο digipack cd, με τις πανοραμικές φώτο και τους στίχους, που σε καλύπτουν πλήρως από πλευράς συσκευασίας.
Αφήνοντας το cd μέσα στο player , μας υποδέχεται το Caffeine με τις όμορφες ακουστικές κιθάρες να κρατάνε τα ηνία στο ηχόχρωμα ,πάνω σε μια όμορφη και κολλητική μελωδία με ακροβατικά φωνητικά και εντυπωσιακά κρυστάλλινα ντραμς. Δεύτερο έρχεται το Breathe με μια επίσης grοov-άτη μελωδία, όμορφες ακουστικές κιθάρες και ένα κολλητικό μοτίβο των πλήκτρων που κολλάει σαν τσίχλα στο μυαλό ενώ ένα κιθαριστικό σόλο, ξεκολλάει από τον κορμό του τραγουδιού και καταλήγει σε ένα δυνατό κλείσιμο. Το Scare my day μας εκπλήσσει ευχάριστα με τον ήχο μιας τρελαμένης φαρφίσας που το εισάγει δυνατά και το διαπερνά σε όλη του την διάρκεια, φέρνοντας ασυναίσθητα στο νου την παλαιότερη εκτέλεση των Dirty Thoughts και το οποίο καταλήγει σε ένα garage anthem. Ακολουθεί το Lou με τις ογκώδεις κιθάρες και τα βαριά αντρικά φωνητικά πλαισιωμένα από μια δυνατή ρυθμική βάση και παλαβά ξεκούρδιστα πλήκτρα τα οποία κλείνουν ιδανικά σε μια μελωδική κορύφωση. Τέταρτο κομμάτι στο cd είναι το Rain now με τα διπλά φωνητικά του και τον αρμονικό συνδυασμό πλήκτρων και νευρικού ρεφρέν που καταλήγει να τραγουδιέται άμεσα, δείχνοντας σαφώς πως θα μπορούσε να αποτελέσει το πιο ραδιοφωνικό ατού του cd. Το Count εισάγεται με τις γνωστές καλοζυγισμένες κιθάρες που είχαμε συναντήσει και πριν, ρυθμική μελωδία και όμορφα φωνητικά ενώ το What I have now αμέσως μετά ,σε ξεσηκώνει με το κοφτό drumming του, τις κοφτές κιθάρες και τα χαοτικά φωνητικά. Η ένταση πέφτει αισθητά με το Belong , το οποίο με τις ακουστικές κιθάρες του και την μπαλαντιέρικη δομή του σε εκπλήσσει με την ανάπτυξή του και ένα απρόσμενο ενδιάμεσο σόλο. Λίγο πριν κλείσει το cd έρχεται το It με μια νευρώδη κιθάρα να διαπερνά το τραγούδι από άκρη σε άκρη και να σε προκαλεί να σηκωθείς να το χορέψεις, αφού το τραγούδι αναπτύσσεται μέσα από μια καταιγίδα πλήκτρων και ντραμς που πυροδοτούν μια αλυσιδωτή ηχητική έκρηξη. Τέλος το Funny feelin έρχεται να κλείσει ιδανικά το άλμπουμ, με μια μακρόσυρτη progressive εισαγωγή που δείχνει την απαράμιλλη εκτελεστική δεινότητα της μπάντας να σε παρασέρνει σε Floyd –ικά μουσικά μονοπάτια ,με αργόσυρτα μοτίβα και μελωδικά φωνητικά και παρ’ όλη την 8-λεπτη διάρκειά του δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις από την πλαστικότητα με την οποία φτιάχνουν το ηχητικό τους σύμπαν.
Εν κατακλείδι, έχουμε μια πολύ προσεγμένη δουλειά από έμπειρους μουσικούς , οι οποίοι δεν επαναπαύονται στις δόξες τους αλλά τολμούν και μας προσφέρουν ένα προσεγμένο άλμπουμ με ζόρικες μελωδίες και καλοζυγισμένα φωνητικά ,τα οποία αναδεικνύουν στο έπακρο τις ικανότητες των Α.Μ.P.M. και μας αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, μια εκ των οποίων είναι και η έκδοση ενός βινυλίου 45 στροφών, κάτι που ευχόμαστε ολόψυχα.
Βασιλειάδης Δημήτρης