Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε πολύ νωρίς με τη μουσική, καθώς 5 ετών μόλις παρακολούθησε μαθήματα πιάνου. Σπούδασε κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, θεωρητικά της μουσικής, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και σύνθεση με τους Α. Αμαραντίδη (συνθέτης, συγγραφέας μουσικών εγχειριδίων), Χ. Ζερμπίνο (συνθέτης, σολίστ του ακορντεόν διεθνούς φήμης, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών) και Θεόδωρο Αντωνίου (Μαέστρος, Δρ του Πανεπιστημίου της Βοστώνης και Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών).

Η μουσική του χρησιμοποιεί στοιχεία από τη ροκ, την ποπ, την ηλεκτρονική, τη minimal μουσική.
Οι επιρροές του ξεκινούν από το ροκ των ‘70ς, το πανκ, την Αγγλική σκηνή των ‘80ς, την Αμερικάνικη των ‘90ς και ακόμη τη minimal, την ambient.

Το 1993 αποφασίζει να γράψει τραγούδια σχηματίζοντας μια παρέα από μουσικούς που ονομάστηκε «Φτου».

Το 1997, μόνος του πια, ηχογραφεί το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «Το πιστόλι στο πιάτο». Επηρεασμένος από τη διάλυση της τότε Γιουγκοσλαβίας, τα τραγούδια έχουν θέματα για τη Βοσνία, τους βομβαρδισμούς αμάχων, τον έρωτα και το θάνατο.

Το 1998 συμμετέχει στο «Rockwave Festival» στην Αθήνα δίπλα στους Nick Cave και Natasha Atlas.

Το 1999 εκδίδει το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο «Η ελευθερία δε νικιέται». Περισσότερο ενδοσκοπικό υλικό, ασχολείται με τα αδιέξοδα του σύγχρονου ατόμου στην οικογένεια, στις σχέσεις, στην εργασία, στη σκέψη, την ταχύτητα και παράνοια του δυτικού πολιτισμού. Σ’ αυτό το άλμπουμ μελοποίησε απόσπασμα από το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Συριγμοί».

Το 2001 εκδίδει το άλμπουμ «Τα όνειρα του μικρού ψαριού». Εδώ είναι ο ήχος που τον ενδιαφέρει περισσότερο, αφού αναμιγνύει όλα τα στυλ σε 10 τραγούδια, ( 2 από αυτά σε ποίηση Γ. Σεφέρη), και τρεις οργανικές συνθέσεις, ήχους από την ηλεκτρονική μουσική, τη φολκ, την κλασσική μουσική. Το υλικό ηχογραφήθηκε στο σπίτι, με τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Το 2004 συμμετέχει στα εργαστήρια νέων Ελλήνων συνθετών που έγιναν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το έργο του «Χρονοκύμα Α΄» για πιάνο, βιολί, τρομπόνι, κοντραμπάσο, κρουστά υπό την εποπτεία του Giya Kancheli, Γεωργιανού συνθέτη παγκοσμίου φήμης.

Το 2008 κυκλοφορεί πάλι ένα άλμπουμ, με οργανικές συνθέσεις αυτή τη φορά. Τίτλος του «Α-political correct». Περισσότερα ακόμη στυλ, ηχητικά ντοκουμέντα από τον πόλεμο στο Ιράκ, μουσική για πιάνο και ένα μόνο τραγούδι (Αστεία ιδέα), όπου η επιρροή του από τους αμερικανούς συνθέτες της minimal γίνεται εμφανής όσον αφορά την ενορχήστρωση.

Το 2011 κυκλοφορεί ένα ροκ-ποπ άλμπουμ με δέκα τραγούδια και τίτλο «Ιστορίες με Βλέμματα». Εδώ τον ενδιαφέρει το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων και τα βαθύτερα ερωτήματα που γεννούν τα βλέμματα.

Monologues (2012) είναι ο τίτλος του 6ου δίσκου που εκδίδει ο Πέτρος το Νοέμβριο από την tarraboom records 15 ηλεκτρονικά κομμάτια χωρίς λόγια..

Τον Απρίλιο του 2015 βραβεύεται με το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για την ταινία του Ευάγγελου Καλαϊτζή, “ΜΗ”.

Τον Ιούνιο του 2015 κυκλοφορεί αρχικά στο διαδίκτυο ο 7ος δίσκος του Πέτρου Θεοτοκάτου με τίτλο Αυτό που καίγεται.

Τον Φεβρουάριο του 2016 ο δίσκος κυκλοφόρησε σε βινύλιο και cd από την B-otherisde records. Περιέχει 9 τραγούδια που έγραψε ζωντανά με το κλασικό ροκ τρίο του στο στούντιο. Ακόμη, ένα τραγούδι σε ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη και μια ηλεκτρονική μπαλάντα που ερμηνεύει ο Κώστας Παρίσσης (Υπόγεια Ρεύματα).

https://www.facebook.com/ptheotokatos/