Πέραν των συγκροτημάτων υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που με τον ένα ή άλλο τρόπο προσφέρουν στη σκηνή, πολλές φορές περισσότερο και από τα ίδια τα συγκροτήματα. Ο Αποστόλης από το W.A.K. δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις! Δημιουργός του Keep It Real fanzine και «γκουρού» του ελληνικού hardcore, υπηρετεί πολλά χρόνια τη σκηνή! Παρά το φορτωμένο πρόγραμμα του, μας παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα και τίμια συνέντευξη για την κατάσταση της hardcore σκηνής στην Ελλάδα… Του Νίκου Λιανίδη
Γεια σου Αποστόλη και ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη!
Γεια σου Νίκο. Εγώ ευχαριστώ. Μου είναι λίγο περίεργο να δίνω προσωπικές’ συνεντεύξεις, but I’ll give it a try!
Είσαι ο δημιουργός του World Appreciated Kitsch. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την κίνηση. Ποιος είναι ο σκοπός της;
Η World’s Appreciated Kitsch είναι μια ιδέα που ξεκίνησε πριν από 5 χρόνια με στόχο να στεγάσει τις ως τότε δραστηριότητές μου στην hardcore / punk σκηνή, από distro ως διοργάνωση συναυλιών, και από εκδόσεις όπως το Keep It Real fanzine ως booking για περιοδείες.
Σκοπός της WAK είναι η ανάδειξη τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας underground hardcore / punk σκηνής, καθώς και η διάδοση μηνυμάτων φιλικών προς τα ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα ζώα και το περιβάλλον γύρω μας.
Πίσω από όλα αυτά, βέβαια, κρύβεται μια ενδόμυχη τάση εγωισμού και αυτοϊκανοποίησης, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η WAK είναι, πρωτίστως, προσωπική προσπάθεια, όμως αρκετοί φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα βοηθάνε κατά καιρούς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα εγχειρήματα της. Εδώ και κάποια χρόνια διατηρούμε και το blog: www.wakhc.blogspot.com
Είσαι ένα πολύ δραστήριο άτομο. Αναφορικά να πούμε ότι εκδίδεις εδώ κα αρκετά χρόνια το Keep It Real fanzine, που είναι πλέον κάτι «ιστορικό», το Edge και στήνεις και συναυλίες πανελλαδικά. Πες μας λίγα λόγια για τα παραπάνω.
Το 10ο τεύχος του Keep It Real fanzine, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, είναι και το τελευταίο, βάζοντας τελεία σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε πριν 7 χρόνια και κατά τη γνώμη μου ολοκλήρωσε τον κύκλο της.
Το The Edge ήταν μια μεγαλεπήβολη ιδέα που πήρε σάρκα και οστά για ένα και μόνο παρθενικό τεύχος, και για διάφορους λόγους δεν συνεχίστηκε. Για όσους δεν ξέρουν, το The Edge ήταν ένα fanzine που είχε αποκλειστικό σκοπό την διάδοση του straight edge και του clean living.
Όσο για τις συναυλίες, ασχολούμαι με αυτές όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται και με την hardcore / punk σκηνή. Η WAK (είτε αυστηρά ως WAK, είτε με άλλες ονομασίες, ακόμα και χωρίς καν να αναφέρεται) έχει συμβάλλει στη διοργάνωση δεκάδων συναυλιών σε όλη την Ελλάδα, πράγμα που συνεχίζει να κάνει.
Θεωρείς ότι το internet έχει βοηθήσει γενικότερα την hardcore μουσική;
Σίγουρα μου λείπουν οι μέρες που έγραφα γράμματα, έκρυβα χρήματα σε φακέλους και έκανα trades με κασέτες (όχι ότι έχω σταματήσει και πολύ να κάνω ιδίως τα 2 πρώτα), όμως αναμφισβήτητα το internet έχει προσφέρει κάποια θετικά πράγματα στην hardcore μουσική, όπως την ελεύθερη διάδοση της, καθώς και την ευκολία και την άνεση που προσφέρει σε μπάντες και ακροατές. Δυστυχώς, όμως, την έχει επίσης γεμίσει με hype, στερεότυπα, fashion idols και έναν διάχυτο ωχαδερφισμό. Η χρησιμότητα κάθε μέσου εξαρτάται από την χρήση που θα του κάνει κανείς. Σωστά; Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω. Πολλές φορές ονειρεύομαι την καταστροφή της τεχνολογίας surfάροντας στο internet από το iPod μου, για να καταλάβεις…
Ποια είναι η γνώμη σου για το Myspace, το Facebook και τα blogs, όσον αφορά τη χρήση τους για την προώθηση μουσικής, προβολή κ.α.;
Το myspace ήταν μια φούσκα που έσπασε. Στην αρχή αρκετές μπάντες επωφελήθηκαν και έκαναν το promotion που ήθελαν. Σκέψου ότι όταν κάναμε το profile μιας πρώην μπάντας μου, γύρω στο 2004-2005, ο αριθμός των χρηστών του myspace από την Ελλάδα ήταν αν θυμάμαι καλά μικρότερος του 100… Το 2007-2008 που έφτασε το myspace στο peak του υπήρχαν στην Ελλάδα πάνω από 5000 hardcore-άδες αν εμπιστευόμασταν τα profile τους… Γελοιότητες.
Όσο για το Facebook ποτέ δεν ασχολήθηκα. Θα ακολουθήσει το Friendster φαντάζομαι. Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται.
Τα blogs, αντιθέτως, τα συμπαθώ, μου βγάζουν κάτι το ρομαντικό.
Τώρα αν όλα αυτά βοηθούν στην προώθηση και την προβολή, νομίζω ότι σου απάντησα στην προηγούμενη ερώτηση.
Πως βλέπεις την ελληνική hardcore σκηνή; Πιστεύεις ότι υφίσταται καταρχήν; Έχεις να προτείνεις κάποιες μπάντες και κυκλοφορίες;
Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι έχω απογοητευτεί από την πραγματικότητα της ελληνικής hardcore σκηνής. Πιστεύω ότι ό,τι σοβαρό έχει γίνει τα τελευταία χρόνια κινείται στα πλαίσια του Do It Yourself. Έχω αηδιάσει με μπάντες που πουλάνε style, μούρη και παρασιτούν στη σκηνή. Μου τη σπάνε πολύ και αυτοί που πάνε και γλύφουν εκεί που έφτυναν για να ξαναφτύσουν και να ξαναγλύψουν στη συνέχεια…
Επίσης, οι διαχωρισμοί και οι κλίκες παραμένουν, πράγμα που πηγαίνει πίσω τη σκηνή καθημερινά.
Τέλος, πολλά άτομα και groups που είναι μέλη της και καλά σκηνής ας πούμε, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου ως hardcore / punk.
Όσο για μπάντες, δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, sorry.
Πόσο δύσκολο είναι για μια ελληνική hardcore μπάντα να επιβιώσει και να προσφέρει, καθώς και να κάνει κάποιο όνομα;
Πρώτα απ’ όλα αν ξεκινήσεις με σκοπό να κάνεις όνομα, είσαι χαμένος από χέρι. Είναι σαν κάποιος να ξεκινάει skate για να βρει χορηγό. Αστεία πράγματα. Δουλειά χρειάζεται και άνοιγμα μυαλών, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν μπάντες στην Ελλάδα που τεχνικά δεν υστερούν σε τίποτα από αντίστοιχες του εξωτερικού αλλά στα μυαλά είναι χειρότεροι και από Ελληναράδες…
Συγκριτικά με το εξωτερικό και κυρίως με την αμερικάνικη και την ευρωπαϊκή hardcore σκηνή, σε τι επίπεδο πιστεύεις ότι κινούνται οι ελληνικές μπάντες; Μπορεί ένα ελληνικό συγκρότημα να σταθεί στο εξωτερικό ή τελικά είναι μόνο για τα support;
Σίγουρα μπορεί και το έχουν αποδείξει αυτό συγκεκριμένες μπάντες.
Ο κόσμος βλέπει και κρίνει, άλλωστε.
Απλά, όπως σου είπα και προηγουμένως, σε άλλα πράγματα υστερούμε.
Τώρα για το επίπεδο που κινούνται οι ελληνικές μπάντες, τι να σου πω. Σίγουρα πάντως πρόβες, περιοδείες και γενικά η συμμετοχή στην ευρύτερη hardcore / punk σκηνή θα βοηθούσε περισσότερο απ’ ότι το ποτάκι στο Γκάζι και τα κουτσομπολιά στο internet.
Ο κομπλεξισμός επίσης είναι μάστιγα για τις ελληνικές μπάντες… Πολλοί αναπαράγουν το δόγμα του ‘πατάω επί πτωμάτων’ που μας έμαθαν στο σχολείο. Μηδέν υποστήριξη, καμία αναγνώριση σε όσους κάνουν κάτι θετικό, και ανούσια ‘μαχαιρώματα’ πίσω απ’ τις πλάτες.
Κακά τα ψέματα, οι συναυλίες πλέον έχουν αυξηθεί, έρχονται ονόματα και γίνονται αρκετά sold outs. Ωστόσο τα locals περνάνε κρίση, καθώς δεν πάει κόσμος σε lives, δεν υποστηρίζει το ελληνικό υλικό και γενικώς δείχνει να αδιαφορεί παντελώς για την κατάντια μας…
Ε ναι, γιατί δεν υπάρχει underground hardcore παιδεία (sic)…
Σε αυτό φταίνε όμως και οι local μπάντες που σκίζονται να παίξουν support σε ένα ‘μεγάλο’ show και δεν κάνουν τίποτα να στηρίξουνε την underground σκηνή. Μόνο και μόνο τα μέλη των συγκροτημάτων που είναι ενεργά στη σκηνή να ερχόντουσαν στις local συναυλίες, τα στέκια και τα μαγαζιά θα γέμιζαν.
Πάντως, έχω την πεποίθηση ότι τα local shows αρχίζουν και ανεβαίνουν. Ο κόσμος δεν έχει πια 25αρια να δίνει σε hardcore αστέρες, πώς να το κάνουμε.
Όσο για την αδιαφορία που λες, εδώ μας κλέβουν τη ζωή και μας σκοτώνουν το μέλλον και δεν μιλάει κανένας, για το hardcore θα μιλήσει;!
Παρατηρούμε εδώ και πολλά χρόνια το φαινόμενο που ανέφερες και παραπάνω, αυτό της διχόνοιας (που είναι έμφυτο ελληνικό χαρακτηριστικό) και στη σκηνή μας. Μπάντες να μαλώνουν, καταχραστές και δήθεν managers να κουμαντάρουν και πολλά άλλα. Τι φταίει; Υπάρχει λύση;
Δεν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί θα γίνω κακός.
Απλά και μόνο να πω ότι η διχόνοια ποτέ δεν οδήγησε σε κάτι θετικό.
Τι έχεις να πεις για τα ελληνικά runions που τελευταία αυξάνονται συνεχώς και στον αντίποδα τι έχεις να πεις για τις μπάντες που κάνουν ένα cd, μερικά Lives και μετά το «διαλύουν»;
Ελληνικά reunions; Βασικά δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου κάτι τέτοιο…
Γενικά πάντως για τα reunions δεν έχω μια συγκεκριμένη / γενικευμένη άποψη, αλλά προτιμώ να κρίνω το κάθε reunion ξεχωριστά. Υπάρχουν και τίμιες μπάντες που νιώθουν την ανάγκη να ανέβουν στο σανίδι και να μοιραστούν με τον κόσμο τη μουσική και τα μηνύματά τους.
Όσο για το 2ο σκέλος της ερώτησής σου, με λυπεί να βλέπω καλές μπάντες να το διαλύουν απότομα για τον α ή τον β λόγο. Συμμετείχα σε μια μπάντα που έκανε κάποια καλά lives αλλά δεν έβγαλε ούτε καν CD, οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά, χεχε!
Καταλαβαίνω, όμως, ότι η μπάντα δεν είναι και ότι πιο εύκολο πράγμα. Εδώ δεν μπορείς να τα βρεις με τον / την σύντροφό σου, πόσο μάλλον να τα βρεις με άλλα 3-4 άτομα! Όσο κλισέ και αν ακούγεται, πρέπει να υπάρχει χημεία για να πάει μπροστά μια μπάντα και να έχει μια ικανοποιητική συνέχεια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ετοιμάζεις κάτι συγκεκριμένο;
Ναι, βασικά δουλεύω πάνω στην ευρωπαϊκή περιοδεία των Straight Opposition και My Distance από Ιταλία που θα λάβει χώρα από 6 – 17 Μαΐου, ενώ επίσης έχουμε κλείσει ένα mini tour για τους Eternal Hated, 2 shows σε Γερμανία και ένα στην Ελβετία 1-3 Απριλίου.
Όσον αφορά τα shows στην Ελλάδα, η WAK κινείται με αργά αλλά σταθερά βήματα. Για οτιδήποτε νεότερο, θα ενημερωθείτε, don’t worry!
Επίσης, έχουμε στα σκαριά κάποιες κυκλοφορίες για το label, μια εκ των οποίων θα μας χαροποιήσει υπερβολικά, απλά δεν έχει οριστικοποιηθεί οπότε καλύτερα να μην αναφέρω κάτι.
Κατά τα άλλα, θα ξεκινήσω να δουλεύω πάνω σε ένα νέο περιοδικό / fanzine με τον τίτλο Think! More details soon…
Τσεκάρετε αυτό για παράδειγμα: thinkisforthinkers.tumblr.com
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το tour diary των I Want You Dead σε 20σέλιδη έκδοση, όποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μας.
Ας αλλάξουμε λίγο θέμα και ας σκαλίσουμε το παρελθόν! Οι Disharmonic απ’ όσο ξέρω για σένα ήταν, είναι και θα είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου. Προσφέρατε ένα αξιόλογο υλικό, ενώ πλέον συγκαταλέγεστε στις κλασικές μπάντες της ελληνικής hardcore/punk σκηνής. Υπάρχει πιθανότητα κάποιου reunion ή έστω κυκλοφορίας κάποιου υλικού;
Σίγουρα οι Disharmonic ήταν και είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα. Τα 4 χρόνια που ήμουν στην μπάντα έζησα πολλές έντονες στιγμές, κυρίως θετικές. Συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, ένα αξέχαστο show στην Γερμανία, 3 CDs, και πολλά άλλα πράγματα από εκείνη την εποχή με κάνουν πολλές φορές να την θυμάμαι νοσταλγικά.
Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό για μένα κάποιος να μας θεωρεί ως μια από τις κλασικές μπάντες της hardcore / punk, αν και στην ουσία δεν το πιστεύω ούτε και λέει κάτι αυτό. Κυκλοφορία υλικού το αποκλείω, άλλωστε όλα τα κομμάτια μας (εκτός από ένα νομίζω…) έχουν ηχογραφηθεί και διανεμηθεί. Το ‘A Life Without Regrets’ ήταν η τελευταία μας κυκλοφορία και όπως και οι 2 προηγούμενες, έχει εξαντληθεί, μιας και μοιράσαμε 1000 CDs δωρεάν σχεδόν παντού. Θα ήθελα βέβαια να το έβλεπα κάποτε σε βινύλιο, αλλά δεν νομίζω χεχε!
Η ιδέα του reunion έπαιξε σε κάποια φάση πέρσι – πρόπερσι αν θυμάμαι καλά, αλλά δεν ευδοκίμησε, και δεν ξέρω αν ποτέ θα λάβει σάρκα και οστά. Εγώ ίσως και να το ήθελα πάντως, για ένα τελευταίο show που το χρωστάμε από τότε… Ποιος ξέρει, αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό… ‘Only time will tell’, όπως έλεγαν και οι Disharmonic…
Έχεις να προτείνεις στους αναγνώστες μας κάποιο e-zine, fanzine, κάποιο site στο internet και γενικά υλικό που θεωρείς ότι αξίζει;
Τσεκάρετε:
www.pictureperfectsmiles.blogspot.com
www.takeyourshotfanzine.blogspot.com
www.athensnoise.gr
www.leavemealonezine.blogspot.com
www.nxox.blogspot.com
www.myturnhc.blogspot.com
athens.indymedia.org
Και φυσικά το blog της WAK: www.wakhc.blogspot.com
Από fanzines: Take Your Shot (μόλις κυκλοφόρησε το 4ο τεύχος), Mountza, Crucial ‘zine.
Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για ακόμη μία φορά και να σου ευχηθώ πάντα να δουλεύεις με όρεξη και να προσφέρεις. Τα τελευταία λόγια τα αφήνω σε ‘σένα…
Να’ σαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου και την συνέντευξη φυσικά.