Ο “Tug”, κατα κόσμον Γιώργος Κ. έχει στο ενεργητικό του πάνω από 10 ανεξάρτητες home made προσωπικές δουλειές. Ένας άνθρωπος που τα κάνει όλα μόνος του. Γράφει στίχους και μουσική, παίζει και ηχογραφεί σχεδόν όλα τα όργανα που περιλαμβάνουν οι δίσκοι του, τα ερμηνεύει, κάνει τη μίξη και το mastering και στο τέλος τα προωθεί κιόλας! Αν αυτό δεν λέγεται ταλέντο, τότε η αγάπη για τη μουσική και η θέληση υπερτερούν των πάντων…
συνέντευξη στον Αντρέα Σεϊντή
Τα κάνεις όλα και συμφέρεις στην κοινωνία και σε μας! Μίλησε μας λίγο για το τελευταίο σου πόνημα με τίτλο «άλλη μια μέρα τοξική» που είναι εξολοκλήρου δική σου δημιουργία.
Το άλλη μια μέρα τοξική βγήκε κάποια χρόνια ύστερα από το cd “παιχνίδια δολοφόνων» το οποίο κατά βάση ήταν μια συλλογή με κομμάτια που είχαν ξεμείνει + κάποια καινούρια. Άρα ουσιαστικά το τελευταίο πραγματικά cd release πριν το «άλλη μια μέρα τοξική» ήταν το «η ζωή είναι στιγμές» του 2003. Μεσολαβήσαν δηλαδή 7 χρόνια. Έτσι επειδή για πρώτη φορά υπήρξαν αλλαγές στην ζωή μου και ιδεολογικά και μουσικά και από άποψη αντίληψης ως προς όλα, ξεκίνησα να γράφω τα κομμάτια του cd με εντελώς άλλη οπτική, δεν ασχολήθηκα καθόλου με χρονικές πιέσεις, ούτε με την μανία μου να ηχογραφώ το αυθόρμητο, πράγμα το οποίο αποτυπώθηκε στο cd αυτό. Έτσι βγήκε κάτι το οποίο δεν το περιόρισα ούτε σε θέμα οργάνων, ούτε σε θέμα ήχου, ούτε σε θέμα στίχων, ούτε σε είδος μουσικής, ούτε είχα κάτι συγκεκριμένο στο οποίο πατούσα για να αρχίσω να γράφω. Ήταν δηλαδή κάτι που για πρώτη φορά το ένιωσα ως release και όχι demo. Αν κάτι θα άλλαζα αυτή την στιγμή είναι οι φωνές στις οποίες πειραματίστηκα για live feeling και τις έκανα ουσιαστικά σε one take. Αυτό δεν κόλλησε τόσο όσο θα ήθελα.
Τώρα μουσικά, όλα παιγμένα από εμένα είναι, εκτός από βιολιά και μερικά από τα πιάνα και ντραμς τα οποία είναι μέσω midi-παρτιτούρας σχεδιασμένα κανονικά. Το ίδιο και η παραγωγή – μίξη – mastering.
Artwork ανέλαβε ο φίλτατος Johnny Negri.
Σε ποιόν χώρο ανήκεις μουσικά και ιδεολογικά;
Μουσικά δεν ανήκω κάπου αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο μου ποσοστό των ορέξεων μου είναι στο ροκ/πανκ. Το πανκ λόγο στίχων, δυναμικής, ξεσηκωτικής διάθεσης, είναι νομίζω το είδος που ταιριάζει σε μένα, είναι ο χαρακτήρας μου σε μουσικό είδος. Πχ. παρόλο που ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής, 8 στις 10 φορές που θα χυθώ στους δρόμους της τσιμεντούπολης που λέγεται Αθήνα, ασυναίσθητα θα βάλω κάτι δυνατό να ακούσω. Είναι μάλλον ότι καλύτερο για μένα εκείνη την στιγμή για να αντιμετωπίσω τον θόρυβο γύρω μας. θόρυβο τον οποίο μας μάθανε να ζούμε μαζί.
Ιδεολογικά σαφέστατα ανήκω αριστερότερα από το αριστερά, χωρίς να με εκφράζει απόλυτα κάτι υπαρκτό κομματικά. Μεγάλη επαφή έχω με : αλληλεγγύη, σεβασμό στον δίπλα μου, να μοιράζομαι αισθήματα, να βοηθάω. Δεν θα ‘χα κανένα ενδοιασμό να ζήσω με λιγότερα λεφτά αν αυτό θα επέτρεπε στον δίπλα μου να έχει κι αυτός κάποια λεφτά να ζήσει. Το πλούσιοι και φτωχοί είναι ηλίθιο, αίσχος, απάνθρωπο. Έχουμε καταντήσει ένας αγώνας επιβίωσης και δυστυχώς επικρατεί ένα αποτυχημένο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι πολύ απλός βασικά. Όσοι έχουν λεφτά πληρώνουν κάτι.. όσοι δεν έχουν φράγκο πληρώνουν περισσότερα!
Η μουσική για σένα είναι απλά τρόπος έκφρασης;
Όχι. Η μουσική για μένα είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου από τα μη έμψυχα αγαθά. Δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς μουσική. Μπορεί να ακούσω και 5 δίσκους την μέρα. Ακούω, μελετάω, και πάλι και πάλι, μέχρι να σχηματίσω άποψη, να ευχαριστηθώ αυτό που ακούω, είτε είναι mp3 , είτε είναι αγοραστό. Σέβομαι την μουσική, δεν την έχω τοποθετήσει στο ράφι μαζί με τα μπισκότα. Δεν πάτησα ποτέ το skip μετά από 2 δευτερόλεπτα σε κάποιο κομμάτι. Πρώτα θα ακούσω και μετά θα απορρίψω. Την μουσική την νιώθω. Μπορεί να δακρύσω στην μέση ενός εκθεσιακού κέντρου αν ακούσω ένα κομμάτι που με αγγίζει. Για μένα είναι «ιδιαίτερο» και είναι ένα από τα λίγα στοιχεία του ανθρώπου που τον ξεχωρίζει στο σύμπαν. Χτυπάει κόκκινο στον εγκέφαλό μου. Μπορεί και να ‘χω πρόβλημα βασικά, δεν το ‘χω ψάξει. J
Τόσα χρόνια σαν Tug (one man band) δεν θέλησες ποτέ να ζωντανέψεις τα κομμάτια σου μπροστά σε κόσμο, σε κάποιο live, φτιάχνοντας στην ουσία μια μπάντα;
Στο diy που ασχολιόμουν τόσα χρόνια ενεργά (μέχρι και πριν 4 χρόνια) όχι. Ο λόγος καθαρά μουσικός. Κόλλημά μου ίσως αλλά έχω βιώσει το diy ως πανκ χώρο μουσικά (όχι πλέον, έχουν βελτιωθεί τα πράγματα ως προς είδη μουσικής αλλά και πάλι περιορισμένα ως προς την αποδοχή του κόσμου που υπάρχει στον χώρο, κάτι λογικό λόγο δύναμης στίχου του πανκ και αυτά που έλεγα και παραπάνω σχετικά με την μουσική του πανκ), οπότε με κάλυπταν οι μπάντες στις οποίες συμμετείχα. Το tug θέμα ήταν καθαρά προσωπικό. Ουδέποτε έχω κάτσει να promoτάρω την μουσική μου ούτε καν σε φίλους. Παραδόξως φέρομαι σαν να ‘ναι το ελάττωμα μου που πρέπει να κρύψω. Νομίζω νιώθω έτσι γιατί ενώ είμαι ένας χαμογελαστός άνθρωπος θετικότατος στην ζωή, η μουσική μου και οι στίχοι μου αποκαλύπτουν όλο το γκρι χρώμα του κόσμου γύρω μου. Αποκαλύπτει την ασπρόμαυρη οπτική μου. Την οπτική του σκύλου όπως θα το λεγα. Τώρα τόσα χρόνια μετά, σε προσωπικό επίπεδο με θεωρώ σαφέστατα ποιο χαλαρό και underground παρά diy με την hardcore έννοια του χώρου (που είναι σεβαστή σαφέστατα). Είναι ένας τομέας μέσα μου, ο μουσικός μικρόκοσμός μου, ο οποίος έχει αλλάξει. Δεν θα μου έβγαινε δηλαδή να παίξω σε diy χώρους πλέον, όπως δεν θα μου έβγαινε και να παίξω με την Βανδή. Οπότε προχωράω, κάνω τα δικά μου σε πιο «underground» παρά diy σκηνικά. Υπάρχει πάντως το θέμα μπάντα στο τραπέζι αυτό τον καιρό (2011). Προς το παρόν όμως έχω ελάχιστο χρόνο γιατί δουλεύω παράλληλα με τα ηχοληπτικά που κάνω για άλλες μπάντες οπότε ο χρόνος για το θέμα tug ως μπάντα έχει περιοριστεί μέχρι νεοτέρας.
Πως έβλεπες την ανεξάρτητη σκηνή το 1997 που ξεκίνησες σε σχέση με σήμερα;
Θεωρώ ότι έχει βελτιωθεί σε κάποια πράγματα, έχει χαλάσει σε άλλα. Έχει βελτιωθεί όπως είπα σε είδη μουσικής, έχει βελτιωθεί και σε συνθετικό επίπεδο, έχει βελτιωθεί και σε γνώση μουσικής στον ανεξάρτητο χώρο, δεν επικρατεί δηλαδή το «παίρνω κιθάρα πρώτα και μετά παίζω live και μετά μαθαίνω να παίζω», πράγμα που παλιότερα ήταν πιο έντονο. Όχι ότι είναι κακό, είναι πανκ. 😉
Μου λείπει η επικοινωνία με τα γράμματα, τα mail-order, τα γραμματόσημα, η ανεμελιά του πράγματος και η στήριξη της δημιουργίας, θυμάμαι πριν από live να ‘χουν φύγει 150 cd tug.. Τώρα όλα είναι εύκολα και η στήριξη ενός υλικού ακόμα και «χωρίς αντίτιμο» δύσκολα στηρίζεται. Όχι ότι με χαλάει φυσικά το mp3 απλά σιγά σιγά νομίζω και στο diy θα βγαίνουν μόνο mp3. Μία εξέλιξη πάντως επίσης θετική είναι ότι βλέπω diy μπάντες και ανεξάρτητες να βγάζουν βινύλια. Και είναι λογική εξέλιξη καθώς αυτός που παίρνει το βινύλιο πάντα θα το παίρνει, πολύ απλά γιατί το παίρνει επειδή είναι βινύλιο. J
Εκτός από one man band έχεις συμμετάσχει και στους «Τhe Parkinsons» βιώνοντας εκ των έσω κάποια πράγματα. Πόσο δύσκολο ήταν να στηθεί ένα ανεξάρτητο live και γενικά τι συνθήκες επικρατούσαν;
Συνελεύσεις, πληρωμή / ενοικίαση μηχανημάτων, μεταφορά, κουβαλήματα, αφίσες, οργάνωση, στησίματα, κονσόλα, μικρόφωνα, παραγγελίες, υλικό, οργάνωση για τις μπάντες που ερχόντουσαν απ’ έξω, ξεστήσιμο, μάζεμα μέχρι αργά, καθάρισμα, επιστροφή. Δύσκολο, ωραίο, όμορφο, απογοήτευση μερικές φορές αλλά συνήθως υπήρχε στήριξη και όλα ήταν θετικά. Θέλει κόπο και ουδέποτε ήμουν στους πιο «οργανωτές» και «κουρασμένους» του πράγματος. Μπράβο στα παιδιά που πάντα ήταν εκεί, από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν είναι εύκολο για να συνοψίζω, αλλά αξίζει.
Οι συνθήκες συνήθως ήταν καλές, υπάρχει πολύ περισσότερος κόσμος στο diy από ότι στα μαγαζιά. Στα μαγαζιά θεωρούν επιτυχία τα 50 άτομα. Εγώ έχω παίξει σε αμέτρητα *(είχα πιει και ουίσκι οπότε μπορεί να μου φάνηκε), σίγουρα πάνω από 500 άτομα. Οι συνθήκες ήταν κακές μόνο όταν δεν υπήρχε στήριξη και δεν έβγαινε το όλο εγχείρημα, πράγμα σπάνιο.
Συμμερίζεσαι την άποψη πως σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία οι μπάντες έρχονται σε δεύτερη μοίρα έναντι του πολιτικού λόγου που προωθείται συνειδητά;
Εγώ όχι, δεν συμφωνώ με αυτή την λογική, ποτέ δεν συμφωνούσα, ούτε με το αν κάποιος το κάνει καθαρά μουσικά είχα πρόβλημα, ούτε με το αν δεν πατάει κάθε φορά στις πορείες, ούτε με το αν δεν βγάλει λόγο στο μικρόφωνο. Το diy από μόνο του είναι ιδεολογική πράξη, λες ότι στηρίζεις την αντιεμπορικότητα και θες την δημιουργία εναλλακτικά. Αυτό είναι ένα λιθαράκι. Δεν είχα ποτέ την απαίτηση ο άλλος να έχει 10 λιθαράκια αντί για ένα. Δεν συνέδεσα ποτέ μου το diy με το πανκ, δεν το συνέδεσα ποτέ μου με αναρχία, δεν το συνέδεσα ποτέ μου με πρέπει, το συνέδεσα με διαφορετική μουσική (και όχι μόνο) πραγματικότητα, αντιεμπορική. Ο καθένας συμβάλει σε ότι νομίζει. Μεγάλο θέμα αυτό και είναι ένα από τα θέματα που άλλαξαν μέσα μου στην πορεία μου στον χώρο.
Τι είναι για σένα το d.i.y. (do it yourself); Τρόπος ζωής, αντικουλτούρα, ελεύθερη έκφραση…
Καταρχάς το diy το θεωρώ υπέροχο σαν ιδέα, για αυτό στηρίζω και τις μπάντες μέσω του diymusic αλλά και θα το στηρίζω πάντα (πιστεύω). Το θεωρώ ανόητο να μην στηρίζεις κάτι που αναζητά έστω σε κάποιους τομείς έναν καλύτερο κόσμο. Ότι και να κάνεις στην ζωή σου. Δεν υπάρχει λόγος να μην το στηρίζεις και να μην το σέβεσαι , ασχέτως προσωπικών επιλογών. Το diy είναι όλα τα παραπάνω που είπες λοιπόν. Είναι κουλτούρα, είναι τρόπος ζωής, είναι επιλογή, είναι ελπίδα, είναι αναλόγως του ανθρώπου που το στηρίζει και του πως το βλέπει και το στηρίζει (μέσα σε αντιεμπορικές βάσεις βέβαια, και με diy λογική). Θέτω παράδειγμα τους antimaniax, μπάντα πολύ γνωστή έξω, όμως πάνε σε καταλήψεις σε όλο τον κόσμο και της στηρίζουν με live χωρίς είσοδο σε εντελώς diy λογική. Σαν μπάντα δεν είναι diy, αλλά για αυτούς το diy είναι μια κουλτούρα που θέλουν να στηρίξουν. Ξέρω ανθρώπους που μπορεί να κάνουν σκίτσα για εφημερίδες μεγαθήρια αλλά βγάζουν zines diy και στηρίζουν την φάση με όποιον τρόπο μπορούν. Εγώ δεν το καταδικάζω αυτό. Δεν καταδικάζω τις προσωπικές επιλογές. Θεωρώ ότι ο άλλος ζει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, και το αποδέχομαι το να πράττει ανάλογα, αλλά τουλάχιστον να στηρίζει την φάση θα ήταν καλό (γενικώς κάθε φάση «αλλαγής»). Δεν μου αρέσει το να γίνεται πιόνι και να μην κάνει τίποτα πέραν του να είναι ένας παθητικός άνθρωπος που πίνει τον καφέ του. Ο σεβασμός μου πάει προς αυτούς που ακόμα κι αν ΔΕΝ θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο που ζούνε, θέλουν να στηρίζουν την ελπίδα μιας πιθανής αλλαγής γενικότερης. Οπότε για μένα το diy είναι μια πιθανή πραγματικότητα, που θα μπορούσε να επεκταθεί σε χίλια πράγματα (diy δεν αφορά την μουσική έτσι; Αφορά τα πάντα) και αξίζει στήριξης ασχέτως προσωπικών επιλογών σε άλλους τομείς. Γιατί ζούμε σε ένα σύστημα που ξεπουλάμε καθημερινά κομμάτια του εαυτού μας, από την εργασία μέχρι τον αγώνα για χαμόγελο. Είτε θα ξεπουλήσεις στην οικοδομή, είτε στο μπαράκι, είτε στο live με την είσοδο, είτε δεν θα θες να ξεπουλήσεις πουθενά αλλά θα αναγκαστείς να ξεπουλήσεις (στο άγραφο cd της sony που θα γράψω το cd μου ή στις άπειρες υπερωρίες + λεφτά για να βγουν ηχογραφήσεις / κοπή cd / διανομή..). Γενικά δεν υπάρχει win-win situation. Υπάρχει ελπίδα.
Για να είναι μια μπάντα «d.i.y.» θα πρέπει απαραίτητα να μην έχει σχέση με εταιρίες και μαγαζιά, μακριά από κάθε λογική κέρδους, κρατώντας έναν αντιεμπορικό χαρακτήρα;
Το diy ως έννοια σημαίνει do it yourself. Στην Ελλάδα στηρίζεται φανατικά η hardcore έννοια αυτού του νοήματος χωρίς αποκλίσεις. Θεωρώ ότι σωστά το do it yourself δεν μπορεί να χει σχέση με μαγαζιά, και γενικά με λογικές κέρδους. Το do it yourself που έχει τέτοιες χρήσεις αλλά κρατάει γενικώς στάση και χαρακτήρα αντιεμπορικό είναι το λεγόμενο «underground». Βέβαια το underground πολλές φορές δεν είναι do it yourself αλλά απλά ανεξάρτητο και πάει λέγοντας..
Τι στάση πιστεύεις ότι κρατάει ο περισσότερος κόσμος απέναντι σ’αυτή τη φάση; Προχωράει καθόλου το όλο θέμα ή μένει στάσιμο;
Μέσα από μπάντες που μιλάω και κάνω reviews ξέρω ότι πλέον έχει πάντα αρκετό κόσμο στα live, και ο κόσμος από ότι μαθαίνω μονίμως είναι διαφορετικός. Καλό αυτό σίγουρα, σημαίνει ότι εξερευνεί ο κόσμος περισσότερο εναλλακτικές τακτικές και χώρους. Άρα θα θεωρήσω ότι έχει ανοίξει κι άλλο η όλη σκηνή.
Τελικά μήπως φταίνε οι φωνές μας που δεν έγιναν κραυγές;
Σίγουρα. Για όλα. Μέχρι και για το γάλα που έληξε και στο πουλήσανε αλλά εσύ απλά τους την είπες, έπρεπε να ουρλιάξεις στην μάπα τους. Οι φωνές απλά τους κάνουν να καταλαβαίνουν ότι είμαστε μαριονέτες και μας ελέγχουν πλήρως. Αν οι φωνές όμως γίνονταν κραυγές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Καταρχάς θα ακούγαμε ο ένας τον άλλον. Δεν ακούμε τον δίπλα μας. Λες και είναι γραμμένο κάπου το ότι επειδή θα πεθάνουμε όλοι χώρια θα πρέπει να ζούμε και χώρια.
Πες μου έναν στίχο που σε εκφράζει τον τελευταίο καιρό.
Δεν αρκεί να΄σαι νέος και να παίζεις κιθάρα
Δεν αρκεί να’ σαι γυναίκα για να γίνεις μάνα
Δεν αρκεί που σου είπαν πως έχεις ταλέντο
Δεν αρκεί τον εαυτό σου που θεωρείς καλλιτέχνη
Ποιος μπορεί να το βρει;
Μόνο αν ξεβολευτεί
ΛΟΛΕΚ – Δεν αρκεί (2011)
Myspace: http://www.myspace.com/tugito
Site: http://www.georgekant.com/