Οι KAMP μπήκαν πρόσφατα στην ζωή μας, την στιγμή που κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά. Ας τους “ανακρίνουμε” λίγο ώστε να μάθουμε λίγα παραπάνω πράγματα για αυτούς και την μουσική τους.
– Ας ξεκινήσουμε από… το τέλος. Πως πάει το “CLAIRVOYANCE” μέχρι στιγμής;
JK: Το “CLAIRVOYANCE” είναι το δεύτερο άλμπουμ των KAMP και κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 2016. Το υλικό του είχε τύχει αποδοχής από τον κόσμο πολύ πριν την κυκλοφορία του CD, επομένως θεωρώ ότι πάει καλά. Το γεγονός οτι ό,τι γίνεται είναι σε πλαίσια DIY – δεν προωθούνται οι πωλήσεις από κάποιο label δισκογραφικής, έχει κάποιες δυσκολίες. Ωστόσο, μια και το αναφέρουμε εδώ, όποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει CD μας ή να αγοράσει σε ψηφιακή μορφή, μπορεί να επισκεφθεί το σύνδεσμο https://kamptheband.bandcamp.com/ και εκεί μπορεί επιλέξει ανάμεσα σε hard copy ή σε digital download. Για όσους δεν μας έχουν δει live, υπάρχει και το κανάλι μας στο youtube, όπου μπορούν να πάρουν μια ιδέα: https://www.youtube.com/channel/UCi5PqLg_pE6Rbs8HlxswS4g .
– Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη γέννηση του συγκροτήματος KAMP;
JK: Οι KAMP δεν ήταν το πρώτο σχήμα που ονόμασα “προσωπικό”. Η γέννησή τους ξεκινά ως πρόθεση πολύ πριν το Φεβρουάριο του 2012: φτάνει την εποχή της αποχώρησης μου από τους Closer. Βέβαια, χρειάστηκαν χρόνια δοκιμών, τόσο σε προσωπικό όσο και σε καθαρά πρακτικό επίπεδο. Χρειάστηκε να ωριμάσω συναισθηματικά και πνευματικά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως μουσικό έπαιζα σε μπάντες, αλλά το να κάνω ένα δικό μου project, προέκυψε πιο πολύ ως ανάγκη. Καθόμουν κι έγραφα δικά μου κομμάτια, που είτε με εξέφραζαν σε πιο προσωπικό επίπεδο, είτε, κάποιες φορές, αποτελούσαν και μια επιθυμία να αποτυπώσω πιο ολοκληρωμένα τις ιδέες μου. Κι όταν έφτασε η στιγμή, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, ξεκίνησα το πρώτο άτυπο προσωπικό σχήμα, με το όνομα “project:kamp”. Αυτό συνέβη το 2002. Από τότε έκανα κι άλλα πράγματα, κι άλλες απόπειρες, μπήκα ξανά σε ομαδικό σχήμα -δύο φορές μάλιστα-, πέτυχα, απέτυχα, ξαναπροσπάθησα, έμαθα. Σε όλα αυτά παίζει τεράστιο ρόλο και η εμπιστοσύνη που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους που πλαισιώνουν τους KAMP. Ο Αντώνης Δούνιας, ο Νίκος Κουτσοποδιώτης, ο Μιχάλης Ευδαίμων τώρα, και πιο πριν ο Νίκος Παλυβός και ο Νίκος Νικολαΐδης, πέρα από τη σημαντική συμβολή τους με τον ήχο και τις ιδέες τους, πέρα από την ουσιαστική στήριξή τους σε ό,τι κάνουμε, είναι άνθρωποι με τους οποίους όταν βρισκόμαστε περνάμε κατ’αρχήν καλά.
– Κατά την γνώμη σας υπάρχει ποιοτική νέα γενιά προβαλλόμενη μουσικών τραγουδιστών;
JK: Υπάρχουν πολλές και καλές μπάντες και μεμονωμένοι καλλιτέχνες. Όσοι έχουμε ζήσει την έλλειψη μέσων των 80’s εντοπίζουμε αμέσως τη διαφορά. Βγήκαμε από το καβούκι μας, έχουμε πλέον λόγο, άποψη, έχουμε πράγματα να δώσουμε στον κόσμο. Η ποιότητα είναι μια σχετική έννοια, αν την αναλύσουμε με όρους εμπορικούς. Είναι ακόμη πιο σχετική, αν την αναλύσουμε καλλιτεχνικά. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει ουσία, αν δεν έχει Αλήθεια, ενώ τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει αν δεν υπάρχει το όραμα. Η ποιότητα, κατά τη γνώμη μου, είναι το όραμα και αυτό εμφανίζεται από την αλήθεια του καλλιτέχνη. Όσοι βιαστούν να επισημάνουν ότι “η Τέχνη είναι από μόνη της μια Αλήθεια”, να πω πως από τη στιγμή που επεμβαίνει η αναγνωρισιμότητα, η δημοφιλία, η φιλοδοξία και τα χρήματα, οι… Αλήθειες πληθαίνουν επικίνδυνα. Όχι, δεν είμαι κατά όλων αυτών που προανέφερα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι και αναγνωρίσιμος, και δημοφιλής (η σχετικότητα του όρου χρειάζεται άλλη κουβέντα), και φιλόδοξος και -φυσικά- να μπορεί να ζήσει από αυτό που κάνει. Το πώς θα τα κάνει όλα αυτά, πώς θα αποτυπώσει το όραμά του δηλαδή, συνιστά την ποιότητα. Στην εποχή μας προβάλλονται όλοι και αυτό είναι πολύ καλό. Το κοινό (με την παγκόσμια έννοια) θα αποφασίσει ποιός πραγματικά είναι ο ποιοτικός και ποιός όχι.
– Τι είναι τελικά πιο σημαντικό, να κάνεις τον κόσμο να περάσει καλά ή να τον κάνεις να σκεφτεί;
JK: Σημαντικό είναι να πεις αυτά που θες να πεις και να είσαι αληθινός σε ό,τι κάνεις. Σημαντικό είναι να αφήσεις κάτι στον κόσμο. Η τέχνη είναι μια ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας του ανθρώπινου είδους, είναι δείγμα πολιτισμού. Ο πολιτισμός δεν επιβάλλεται, αντίθετα, υπάρχει για όποιον έχει τα αισθητήρια να τον αντιληφθεί. Όλα είναι Πολιτισμός, και η καλοπέραση και η σκέψη. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από τον Πολιτισμό, έχουμε ανάγκη κι από τα δύο. Η μουσική των KAMP έχει ένα ιδίωμα: σε κάποια τραγούδια, ιδιαίτερα βαθύς στίχοι συνοδεύονται από πιο αλέγκρα μουσική. Ίσως γιατί λειτουργεί σαν εξισορροπητικός παράγοντας. Ίσως γιατί υπάρχει μια ανάγκη εξορκισμού του Βάθους με κάτι πιο ευχάριστο, πιο αισιόδοξο. Στον αντίποδα, υπάρχουν τραγούδια επιβλητικά, με παράξενους στίχους, που απλώς ακούγονται ονειρικοί, ευχάριστοι μάλλον, χωρίς κάποια βαθύτητα. Το πάντρεμα αυτό δε συμβαίνει πάντα, καθώς υπάρχουν και τραγούδια με ισχυρή ταύτιση μουσικής-στίχων. Επομένως, για να επανέλθω στην ερώτηση, πώς θα έβαζα ως πιο σημαντικό τον έναν σκοπό σε σχέση με τον άλλο;
– Υπάρχουν Ξένα συγκροτήματα τα οποία θαυμάζετε και θα θέλατε να έχετε ισάξια πορεία;
JK: Ναι, και είναι πάρα πολλά!! Θαυμάζουμε το τί έχουν πετύχει όλοι αυτοί οι άνθρωποι και κάτω από ποιές συνθήκες τα πέτυχαν, τουλάχιστον οι παλαιότεροι, από την εποχή των Beatles / Rolling Stones κι έπειτα. Εκείνες οι εποχές είχαν και κάτι το επικό, δεδομένων των λίγων μέσων που υπήρχαν σε σχέση με τώρα. Σίγουρα, το να κάνει κανείς μια επιτυχία του μεγέθους, ας πούμε, των Muse ή των Radiohead, είναι ένα όνειρο άπιαστο – ωστόσο, ναι, όνειρο! Παρ’όλα αυτά, τίποτε δεν έρχεται χωρίς κόστος, κι όταν μιλάμε για μιας τέτοιου βεληνεκούς αναγνώριση, οι επιπτώσεις σε προσωπικό επίπεδο είναι πολλαπλές. Αλλά πάντα, θα είναι ένα ισχυρό κίνητρο, έστω υποσυνείδητο, που θα σπρώχνει και αυτό τη δημιουργική μας δύναμη, ώστε να κάνουμε αυτό που νιώθουμε και θέλουμε.
– Η Ελλάδα μπορεί να σας προσφέρει την καλλιτεχνική ασφάλεια που χρειάζεστε;
JK: Ασφάλεια στην Τέχνη δεν υπάρχει πουθενά! (γέλιο). Θα το πάω από αλλού: δείτε την πορεία καλλιτεχνών του εξωτερικού, με μια ισχυρή βιομηχανία, με μουσικές που έχουν ξεπηδήσει από εκεί. Όσοι -και όσο- πέτυχαν στη διαδρομή τους, είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν ανταγωνισμό, ανασφάλειες δικές τους, ανθρώπινα πάθη, λάθη, αναπροσαρμογές, καταχρήσεις, και στο τέλος, τη δικαίωση. Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, κανείς δε σού χαρίζει τίποτε. Όλα κατακτώνται. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, με μικρή αγορά. Όλα εδώ γίνονται σε επίπεδα γύρω από το DIY. Αλλά και στο εξωτερικό, όπου όλα έχουν έναν πιο οργανωμένο τρόπο, οι κίνδυνοι είναι άλλοι. Τη μόνη καλλιτεχνική ασφάλεια που γνωρίζω εγώ, και που έχω μοιραστεί και με άλλους μουσικούς, είναι εκείνη που αποκτά κανείς με τη συνέπεια, την πίστη σε αυτό που κάνει και την αγάπη για την έκφραση μέσω της τέχνης. Το να φτάσω να πω “α, ωραία, έπαιξα απόψε στο Ηρώδειο”, πέρα από το αυτονόητο “φούσκωμα του στήθους”, δεν με κάνει καθόλου ασφαλή. Γιατί αν δεν διατηρηθεί η άνοδος, αν δεν είμαι πρώτιστα καλλιτέχνης δηλαδή, επέρχεται η πτώση από το “συννεφάκι”. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
– Επόμενα σχέδια τι να περιμένουμε;
JK: Εμφανίσεις, νέα κομμάτια, κυρίως, και νέο CD σε εύθετο χρόνο. Κάθε μέρα που περνά είναι μια επιρροή για νέα κομμάτια, για πρόοδο. Επίσης, θέλουμε να παίξουμε και στο εξωτερικό, πράγμα που έχει ήδη βρεθεί στα πλαίσια της προπαρασκευής. Στο δημιουργικό πλαίσιο, επιθυμία δική μου, που τη συμμερίζονται και οι άνθρωποι που στηρίζουν το σχήμα, είναι να χαραχτούν νέοι δρόμοι. Ως κυρίως συνθέτης-στιχουργός, θέλω να διατηρήσω την αισθητική του σχήματος: κάθε τραγούδι και μια διαφορετική ενότητα.
– Τέλος,θα ήθελα να μας δώσετε ένα στίχο δικό σας που νιώθετε ότι σας χαρακτηρίζει πλήρως και θα κλείσουμε με αυτό…
JK: Ο στίχος είναι παρμένος από το κομμάτι “Clairvoyance” – Clairvoyance LP.
“The wasted time has taught me reason”.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Official links
https://www.facebook.com/kamptheband/
https://www.reverbnation.com/kamp
https://kamptheband.bandcamp.com/album/reappear
https://www.youtube.com/channel/UCi5PqLg_pE6Rbs8HlxswS4g