Το συγκρότημα “Ομίχλη” δημιουργήθηκε το 1995 στην Θεσσαλονίκη. Παίζουν ένα μίγμα από hardcore, street και Oi punk ήχους σμιλευμένο από την punk φιλοσοφία αλλά και αισθητική τους . Προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια να μείνουν ζωντανοί σαν μια γροθιά κόντρα στην μιζέρια αλλά και παλεύοντας για τα αυτονόητα.
«Απέναντι στο ατομικό κάντο μόνος σου (do it yourself) αντιπαραθέτουμε το συλλογικό (do it all together) γιατί πιστεύουμε ότι τα πιο σημαντικά πράγματα γίνονται όταν είμαστε όλοι μαζί και ενωμένοι.»
Συνέντευξη στον Ανδρέα Σεϊντή (seidis)
– Δημιουργηθήκατε το 1995, στην περίοδο δηλαδή της “άνθησης” του ελληνόφωνου punk – rock όπου υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες για να σταθεί ευκολότερα αυτό το είδος μουσικής. Πώς βλέπετε και αντιλαμβάνεστε τα πράγματα τώρα σε σχέση με τότε;
Ευνοϊκότερες συνθήκες υπάρχουν πλέον μόνο στη προσέλευση του κοινού και στο ότι είναι πιο εύκολο να διοργανώσεις και να παίξεις σε μεγάλα event. Δεν συμφωνούμε ότι το ‘95 υπήρχε η άνθηση του ελληνικού punk rock καθώς ήταν μεταβατική περίοδος από τα 80’ς και τα 90’ς που υπήρχαν τεράστιες μπάντες. Μετά το ‘95 ζήτημα να υπάρχουν μπάντες που να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και μπορούν να φτάσουν αυτές του παρελθόντος. Όσον αφορά το πως βλέπουμε τα πράγματα σε σχέση με τότε, νομίζω με περισσότερη ηρεμία. Οι εποχές άλλαξαν, άγρια χρόνια τότε… Μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο άλλαξαν πολλά. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η ίδια τρέλα και πιστή σε αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια και ελπίζουμε να το κάνουμε για άλλα τόσα, καθώς η στήριξη και η αγάπη του κόσμου είναι αυτά που μας κρατούν ζωντανούς και μας κάνουν να συνεχίζουμε.
– Ο στίχος καθαρά κοινωνικός και πολιτικός. Σε ποιους απευθύνεστε;
Εμείς απευθυνόμαστε σε όλους όσους θέλουν να ακούσουν τη μουσική μας και κατά κύριο λόγο σε όλους τους punx και τους skins καθώς αυτά πρεσβεύουμε στη ζωή μας και οι ίδιοι. Δεν παίζουμε μόνο για αυτούς, είμαστε ένα με αυτούς. Τώρα όσον αφορά το κομμάτι των στίχων ότι είναι πολιτικοποιημένοι και μιλούν για κοινωνικά θέματα, είναι γιατί είμαστε και οι ίδιοι πολιτικοποιημένοι σαν άτομα στη καθημερινότητά μας και έχουμε κριτική σκέψη απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα σήμερα δε σου αφήνουν άλλα περιθώρια απ’το να αντισταθείς. Η σιωπή πλέον είναι ταυτόσημη της συνενοχής…
– Από την εμπειρία σας όλα αυτά τα χρόνια, τί μπορεί να σου προσφέρει μια εταιρία σήμερα; Αξίζει τον κόπο να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία;
Εδώ υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση και κλασικά στην Ελλάδα υπάρχει η τάση πολλών ανθρώπων να παρερμηνεύουν και να παρεξηγούν τέτοια εγχειρήματα. Όταν μιλάμε για εταιρία, φυσικά δεν μιλάμε για πολυεθνικές όπως την EMI και χαρτογιακάδες. Μιλάμε για μικρά label σε όλη την Ευρώπη, που το έχουν στήσει μόνοι τους με μεράκι. Άτομα που αγαπούν τη μουσική, υποστηρίζουν την punk φιλοσοφία, είναι τέτοιας ιδιοσυγκρασίας και απευθύνονται σε punk κοινό. Τις περισσότερες φορές μάλιστα με μηδαμινό έως καθόλου κέρδος. Όπως το label που ανήκουμε και εμείς (Joe pogo records). Ο Jon το έστησε μόνος του βοηθώντας εμάς και άλλες μπάντες μόνο με την κοπή και προώθηση του δίσκου, σε όλο τον πλανήτη. Δεν ζήτησε δικαιώματα ούτε μπλέχτηκε ποτέ στο που θα εμφανιστούμε.
– Πως προωθείτε τη μουσική σας και πόσο δύσκολο είναι να διοργανώσεις ένα live;
Κατά κύριο λόγο προωθούμε τη μουσική μας με live εμφανίσεις, δίνοντας εκατοντάδες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχουμε εμφανιστεί σε πολλά club και φεστιβάλ. Φέτος παίξαμε στο Rebellion (U.K.) με όλους τους μεγάλους του χώρου. Μιλάμε για τρελή εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζεται ελληνική μπάντα εκεί. Τώρα όσον αφορά το να διοργανώσεις συναυλίες, έχει τρελό άγχος, χρειάζονται χρήματα, χρόνο και κόσμο φυσικά να το στηρίξει. Τα τελευταία χρόνια βέβαια γίνονται σημαντικές ενέργειες στο τομέα αυτό καθώς το crew μας (77/82) έχει φέρει πάρα πολλές μπάντες και έχει στήσει φεστιβάλ ανάλογα του μεγέθους του εξωτερικού, πράγμα αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα. Ακόμα ένας τρόπος προώθησης είναι και το διαδίκτυο, αφού έχει μπει για τα καλά η τεχνολογία στη ζωή μας, με τα κατά και τα υπέρ της φυσικά. Στο παρελθόν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα.
– Πως βγάζετε τα έξοδά σας και συντηρήστε σαν μπάντα;
Τα έξοδά μας φυσικά τα βγάζουμε από την προσωπική εργασία του καθενός. Άλλος δουλεύει μάγειρας, άλλος delivery κτλ. Δεν μπήκαμε στο τρυπάκι να βγάλουμε λεφτά και πίστεψέ με μόνο δίνουμε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε πίσω το παραμικρό. Μόνοι μας καλύπτουμε τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις χωρίς χορηγούς και μεσάζοντες. Άλλωστε στην Ελλάδα όλα είναι τόσο ερασιτεχνικά και τόσα χρόνια πίσω, αφού πολλές φορές ακόμα και να πάρεις τα μεταφορικά σου, όταν παίζεις εκτός της έδρας σου, φαντάζει δύσκολο. Ακόμα και η διαμονή ορισμένες φορές είναι αμφίβολη. Έχει τύχει κάμποσες φορές να μας καλέσουν να παίξουμε και να μείνουμε έξω στο δρόμο! Χαρακτηριστικά θυμάμαι (Λευτέρης – φωνή) που μας κάλεσαν χριστουγεννιάτικα κάπου να παίξουμε και κατέληξα να κοιμάμαι βράδυ σε φάτνη σουρωμένος (χαχαχα). Για τέτοιο επίπεδο μιλάμε! Σε αντίθεση με το εξωτερικό βέβαια που μας παρείχαν μεταφορικά, διαμονή και κάποια μικρή οικονομική βοήθεια για τα μικροέξοδα. Για αυτούς αυτά είναι δεδομένα. Μη μιλήσω για την υποδομή σε διοργανώσεις που δεν συγκρίνονται καν.
– Υπάρχουν καθόλου διαφωνίες και τριβές ανάμεσά σας; Πως κρατιούνται οι ισορροπίες μεταξύ σας και πόσο εύκολο είναι να έχεις σταθερά μέλη;
Τα ομαδικά “αθλήματα” είναι γενικά πολύ δύσκολα. Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι με τις ιδιοτροπίες τους και τον χαρακτήρα τους, προσπαθούν να συμβαδίσουν περνώντας τα χρόνια. Άλλοτε είναι εύκολο, άλλες φορές υπάρχουν διαφωνίες… Το καλό με μας είναι ότι είμαστε φίλοι μεταξύ μας και υπάρχουν πράγματα που μας συνδέουν όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει αμοιβαία κατανόηση καθώς και οι ανάλογες υποχωρήσεις όταν χρειάζονται. Στο παρελθόν αλλάξαμε αρκετά μέλη για το λόγο ότι δεν υπήρχε τόση συνοχή και υπομονή. Άλλωστε τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι αλλάζουν. Όσοι το πιστεύουν πραγματικά είναι ακόμα εδώ. Τώρα, πιστεύω τα πράγματα βαίνουν καλώς και ελπίζω με αυτή τη σύνθεση: Λευτέρης (φωνή), Μπάμπης (κιθάρα), Άρης (φωνή, κιθάρα), Άλεξ (μπάσο), Δημήτρης (τύμπανα) να πορευτούμε χρόνια ακόμα.
– Τι γνώμη έχετε για το do it yourself και γενικά για την αυτοοργάνωση; Πιστεύετε ότι πρέπει να συνδέεται άρρηκτα με το punk και την αναρχία;
Απέναντι στο ατομικό κάντο μόνος σου (do it yourself) αντιπαραθέτουμε το συλλογικό (do it all together) γιατί πιστεύουμε ότι τα πιο σημαντικά πράγματα γίνονται όταν είμαστε όλοι μαζί και ενωμένοι. Στηρίζουμε την αυτοοργάνωση παίζοντας σε συναυλίες αλληλεγγύης όπου μας καλούν. Στήνουμε μονοί μας τις συναυλίες, ηχογραφούμε και διανέμουμε μονοί μας… Δεν καταλαβαίνω τον διαχωρισμό που βάζουν ορισμένοι λες και εμείς είμαστε σε πολυεθνική και κονομάμε! Απλά δε θα μας πει ποτέ κανείς και καμία που θα παίζουμε και με ποιους. Ορισμένοι νομίζουν ότι έχουν το ευαγγέλιο του punk και είναι οι μόνοι που πράττουν σωστά, ψάχνοντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Όλοι τα ίδια πιστεύουμε και για τα ίδια πράγματα μαχόμαστε. Στο εξωτερικό, το d.i.y. δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρούν κάποιοι ότι είναι στην Ελλάδα. Απλά είναι σύνηθες φαινόμενο εδώ, ότι παίρνουμε απέξω να το τροποποιούμε και να το φέρνουμε στα μέτρα μας. Όπως μας συμφέρει δηλαδή… μάλλον, όπως συμφέρει μερικούς, δυστυχώς. Τελικά όχι μόνο στο punk αλλά σε όλα είμαστε πολλά χρόνια πίσω.
– Για να είναι μια μπάντα “d.i.y.” θα πρέπει απαραίτητα να μην έχει σχέση με εταιρίες και μαγαζιά, μακριά από κάθε λογική κέρδους, κρατώντας έναν αντιεμπορικό χαρακτήρα;
Παντού σε όλο τον κόσμο οι μπάντες, ακόμα και οι αναρχοπάνκ, παίζουν τη μια βδομάδα σε συναυλίες αλληλεγγύης και σε αντιφασιστικά φεστιβάλ και την άλλη εβδομάδα σε club και φεστιβάλ. Που είναι το κακό σε αυτό; Όλες έχουν βγάλει κυκλοφορίες σε label ώστε να μπορούν να τους ακούσουν άνθρωποι από άλλες χώρες και να διανέμουν καλυτέρα τη δουλειά τους. Αυτό για μένα είναι εξέλιξη, μακριά από μιζέριες και πρέπει. Το d.i.y. το έβγαλαν αυτοί και έρχονται τώρα κάποιοι που το πήραν 20 χρόνια μετά, να το προσαρμόσουν όπως γουστάρουν και να πουν ότι όλος ο πλανήτης είναι δήθεν και μόνο εμείς (μια κουκίδα στον χάρτη) ξέρουμε την πραγματική αλήθεια και είμαστε αγνοί. Αυτά για μας τουλάχιστον είναι αστειότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που τα υποστήριξαν πρώτοι στην Ελλάδα (δεν θέλω να μιλήσω ονομαστικά), πλέον αναθεώρησαν τις απόψεις τους.
– Συμμερίζεστε την άποψη πως σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία οι μπάντες έρχονται σε δεύτερη μοίρα έναντι του “πολιτικού λόγου” και σκοπού που προωθείται; Σας έχουν επιβάλλει ποτέ να ακολουθήσετε το άγραφο “πρωτόκολλο” που λέει ότι πρέπει να ακολουθείς τις πορείες, να συμμετέχεις στις συνελεύσεις, να βγάζεις πολιτικούς λόγους στα μικρόφωνα κτλ.;
Όλα αυτά για να στα επιβάλουν, σημαίνει ότι εσύ τους έδωσες το δικαίωμα να το κάνουν. Εμείς είμαστε μια μπάντα που παίζει και εκφράζεται μέσα από το punk. Δεν είμαστε ούτε “σύντροφοι”, ούτε μουσικάντηδες, ούτε κολεκτίβα… Αν προσπαθούσαν να το κάνουν αυτό σε μας, σίγουρα θα απευθύνονταν στα λάθος άτομα! Είμαστε ελεύθεροι να παίξουμε όπου θέλουμε και γι’αυτούς που θέλουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι μας δέχονται σχεδόν οι πάντες, ακόμα και τα παιδιά που έχουν ακραίες αντιλήψεις πάνω στο d.i.y. γιατί σεβόμαστε τους πάντες και στηρίζουμε όσο μπορούμε και όπου μπορούμε. Απλά διαφοροποιούμαστε στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα, ακολουθώντας τη δική μας γραμμή και τις δικές μας απόψεις. Νομίζω ότι είναι πιο αξιοπρεπή στάση αυτή από το να αλλάζεις απόψεις και συμπεριφορές κάθε τόσο για να γίνεις αρεστός σε όλους.
– Βλέπουμε εν έτη 2017 και με την όλη κατάσταση που επικρατεί, η underground μουσική να μπαίνει σε καλούπια και σε διαχωρισμούς αντί να είναι πιο δεμένη. Υπάρχει ελπίδα;
Ελπίδα υπάρχει. Πάντα βλέπουμε, όσον αφορά την punk σκηνή και τα άτομα που την απαρτίζουν, περισσότερη διάθεση για συζήτηση και αναθεώρηση διαφόρων πραγμάτων που μάστιζαν τον χώρο. Ευτυχώς όλο και λιγοστεύουν οι ακραίες απόψεις και οι διαχωρισμοί ανάμεσα σε συγκροτήματα και τάσεις. Για παράδειγμα το να παίξει κάποια μπάντα σε μαγαζί θεωρούνταν άβατο. Τώρα πλέον ούτε οι πιο ακραίοι δεν ασχολούνται με τέτοιες χαζομάρες. Θεωρούμε πως είναι μονόδρομος η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ή το τέλος τους. Η όλο αυτό θα εξελιχθεί ή θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας σαν κάτι παλιό και τελειωμένο. Πιστεύουμε είναι χρέος μας όσοι το αγαπάμε, να μη το αφήσουμε να σβήσει απ’το ‘77 ως το τέλος! Αυτό όσον αφορά την punk σκηνή, με άλλες μουσικές και φάσεις δεν έχουμε ιδιαίτερη σχέση ούτε είμαστε τόσο ενημερωμένοι.
– Η μουσική για σας είναι απλά ένας τρόπος έκφρασης ή κάτι περισσότερο;
Η μουσική είναι ζωή, είναι τρόπος έκφρασης, είναι τα πάντα. Μέσα από αυτή μπορείς να βγάλεις από μέσα σου όσα πιστεύεις και θέλεις να εκφράσεις. Γίνεσαι ένα με τον ακροατή που βρίσκεται από κάτω και μαζί όλες οι φωνές, η ένταση και ο παλμός βαράνε κόκκινο. Είναι μια αίσθηση σαν ποτάμι που κυλάει και δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του…. Είναι κάτι μαγικό. Όλη την οργή και το μίσος που κρύβεις το κάνεις νότες και στίχους.
– Πείτε μου κάποιες μπάντες που έχετε φιλικές σχέσεις και συνεργάζεστε μαζί;
Φιλικές σχέσεις έχουμε με πάρα πολλά συγκροτήματα. Έχουμε παίξει, αν όχι με όλους, με το 90% των συγκροτημάτων που υπήρχαν και σταμάτησαν και με αυτές που συνεχίζουν έως τώρα. Είναι αρκετές που νομίζω δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε κάποιες και να αδικήσουμε κάποιες άλλες ξεχνώντας τες. Προσπαθούμε να τα έχουμε με όλους καλά, άλλωστε είμαστε τόσο λίγοι για να καθόμαστε να ασχολούμαστε με μικρότητες. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν μια γροθιά… εκεί θα φαινόταν η δυναμική της σκηνής μας.
– Υπάρχει κάποια συναυλία που γουστάρατε πιο πολύ από θέμα κοινού αλλά και από τις μπάντες που συμμετείχαν μαζί σας; Κάποιο συνταρακτικό σκηνικό που έχει γίνει και σας έχει μείνει στη μνήμη;
Κάθε εμφάνισή μας θεωρούμε πως είναι σημαντική και πάντα κάτι θα έχει να σου αφήσει. Απλά σίγουρα μερικές είναι πιο ιστορικές και πιο έντονες και μένουν περισσότερο χαραγμένες στη μνήμη σου. Φέρνοντας στη μνήμη μας κάποιες από αυτές είναι το opening του “Punk And Disoderly” festival στο Βερολίνο. Επίσης φέτος στο “Rebellion” στην Αγγλία έγινε τρελή διοργάνωση με 4 σκηνές και πολλές χιλιάδες κόσμου να στηρίζουν αυτή τη φάση. Θυμόμαστε στην Ιταλία που έχουμε παίξει αρκετές φορές, με την πιο χαρακτηριστική στο Lazaretto στη Μπολόνια, τη πρώτη φορά που πήγαμε και ήταν γεμάτο από κόσμο. Στο αντιφασιστικό στη Πάρμα ανέβαιναν οι Ιταλοί πάνω στη σκηνή προσπαθώντας να τραγουδήσουν τα τραγούδια μας στα ελληνικά! Κάτι χαρακτηριστικό που μας έμεινε ήταν και η πρώτη φορά που κλείσαμε Europe tour χωρίς φυσικά να έχουμε booking agency. Είχαμε κλείσει τις ημερομηνίες τόσο αλλοπρόσαλλα που τη μια μέρα παίζαμε Ολλανδία και την άλλη Πολωνία και ο καημένος ο Μπάμπης ο κιθαρίστας μας, οδηγούσε 15ώρα να προλάβουμε να παίξουμε! Αλλά και στην Ελλάδα έχουμε δώσει εκατοντάδες συναυλίες και έχουμε όμορφες αναμνήσεις… Στη Βίλα Αμαλίας το 2003 που χτυπιόνταν όλοι στο soundcheck ακόμα και όταν κατέβηκα από τη σκηνή (Λευτέρης – φωνή) μου πήρε κάποιος την μπλούζα! Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις συμμετοχές μας στο φεστιβάλ της Βεργίνας που διοργανώνουν τα παιδιά, καθώς και το φεστιβάλ “Vive Le Punk Rock” στην Αθήνα παίζοντας support σε τόσο μεγάλες μπάντες. Ωραίες στιγμές… Κι άλλες πολλές βέβαια που θέλουμε ώρες να τις απαριθμήσουμε κάνοντας ταυτόχρονα και κατάχρηση του χώρου σας!
– Επόμενα σχέδια για τους Ομίχλη;
Στα άμεσα σχέδιά μας είναι η κυκλοφορία ενός 7″ με 4 καινούρια τραγούδια καθώς και η κυκλοφορία ενός split δίσκου με γνωστή ευρωπαϊκή μπάντα (καλύτερα να μην αναφερθώ μέχρι να οριστικοποιηθεί). Από live εμφανίσεις, θα παίξουμε στο “Texas Zulu Fest” στην Βεργίνα. Έχουμε και άλλα πολλά που θα ανακοινωθούν στο μέλλον. Είμαστε σίγουροι ότι οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που ακόμα δεν ήρθανε! Να’στε καλά.
Σελίδες:
Facebook: https://www.facebook.com/omixlhstreetpunk
Site: http://omixlh.gr/home.html