Το God Is A Motherfucker ήταν ο νούμερο ένα δίσκος κατά την ταπεινή μου άποψη για το 2015 ( από ότι δείχνουν και τα γραφόμενα μου). Σε μια υπέροχη συναυλία τους είδα να παίζουν τον Μάρτη και πάλι ταξίδεψα. Και τώρα στα πλαίσια της εμφάνισης των Planet Of Zeus στο 2ο Fougarock φεστιβάλ στο Ναύπλιο τα είπαμε πολύ ωραία με τον Σεραφείμ με φόντο το μεγάλο φουγάρο, ένα τεράστιο σκάκι, αρκετή ζέστη και μια από τις ωραιότερες συζητήσεις που είχα ποτέ με έναν άνθρωπο ώριμο και μετρημένο που το γυαλίζει το μάτι του. Λόγια από έναν μουσικάνθρωπο που χτυπάνε τις χορδές της ειλικρίνειας και των πιο ωραίων ονείρων λίγο πριν την εμφάνιση με τους Graveyard στις 25 Ιουνίου στο Gagarin 205. Η δημιουργία του God Is A Motherfucker, οι μεγάλοι φόβοι του Σεραφείμ που μου κατέθεσε, το μοντέρνο ροκ και το mainstream, η μουσική του πορεία και δίψα σαν ακροατής, τα ακούσματα του, οι ταινίες που κάνουν εικόνα τον δίσκο και το νέο υλικό προς το 2017. Απολαύστε.
Συνέντευξη στον Σταύρο Παπαγεωργόπουλο
Από πότε άρχισε να δρομολογείται στο μυαλό σου να κάνεις κάτι σόλο;
Από πολύ παλιά βασικά, ξεκίνησα να παίζω κιθάρα γύρω στα 10 και ντράμς γύρω στα 15-16, συνεπώς από πολύ μικρός έγραφα τραγούδια. Και μετά σε όσες μπάντες έχω παίξει από τους Fingers Crossed, τους Modrec, τους Planet Of Zeus πάντοτε έγραφα κομμάτια. Και μάλιστα πάρα πολλά κομμάτια επειδή όπως όλοι οι άνθρωποι ακούμε πάρα πολλές μουσικές και όχι όπως ήταν παλιά που ήταν ταγμένοι στα μουσικά είδη. Το εύρος είναι πολύ μεγάλο πια: μπορεί κάποιος να ακούει αυτή τη στιγμή Mastodon, ταυτόχρονα Bon Iver και JJ Cale. Οπότε πολλές φορές βρέθηκα μπροστά στην κατάσταση να μην χωράνε μουσικά, αρκετά κομμάτια στα projects που συμμετείχα. Κάποια στιγμή το είχα βάλει σκοπό ότι θα μαζέψω αυτό το υλικό και θα κάνω μια μπάντα επειδή μου είχε λείψει να παίζω κιθάρα και να ανεβαίνω στα live και το έκανα με τους Night Knight, με τους οποίους επισπεύσθηκε η διαδικασία γιατί πολύ από τους κολλητούς μου που έλεγαν ότι «όλη την ώρα το λες και δεν το κάνεις» και κάποια στιγμή πείσμωσα – εγώ είμαι τέτοιος τύπος – και λέω θα γυρίσουν όλοι από τις διακοπές τους και θα έχει τελειώσει! Πράγματι, τον Αύγουστο του ’14 αντί να πάω διακοπές έκανα το άλμπουμ και μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω πολλά πράγματα μέσα στο στούντιο που εάν ήμασταν τέσσερις ή πέντε δεν θα τα δοκίμαζα ενώ τώρα ήθελα να δω, να δοκιμάσω να χασομερήσω, να είναι όλη η διαδικασία λίγο πιο ελεύθερη.
Ήταν κάτι μόνο δημιουργικό δηλαδή ή και υφολογικό;
Σίγουρα είχα την ανάγκη να κάνω ένα πράγμα το οποίο δεν έχει τόσο πολύ γκάζι με την έννοια την επιφανειακή. Για μένα η μουσική των Night Knight και όχι μόνο αλλά και του Neil Young μέχρι οτιδήποτε στο μυαλό μου, μπορεί να είναι πάρα πολύ σκληρή σαν βίωμα και όχι μόνο σαν ήχος. Ήθελα λοιπόν να πέσουν τα γκάζια – γενικά πάντα άκουγα μουσική η οποία είναι πιο χαλαρή μιας και στον σκληρό ήχο μπήκα αρκετά μεγάλος π.χ. με τους Meshuggah – και έτσι οι Night Knight θα συνεχίσουν να είναι μια μπάντα με πάρα πολύ μεγάλο εύρος δυναμικών από μια μπαλάντα στα όρια της νέο-jazz ψυχεδέλειας και να είναι μια στιγμή στο live που θα λες αυτή την στιγμή βιώνω το πιο ροκ στιγμιότυπο. Με ενδιαφέρουν τόσο μεγάλες αντιθέσεις και μου έλειπε και με τους Planet Of Zeus αλλά και με τους Modrec όταν ένα πράγμα δηλαδή αποκτά σαφή μορφή άθελα του όσο ελεύθερος και να νιώθεις – πράγμα που το αποδείξαμε με το Loyal To The Pack στους Planet Of Zeus – από την άλλη υπάρχει όμως μια φόρμα γιατί είσαι μια ομάδα όποτε τα πάντα πρέπει να βρεθούν σε μια μικρή σχεδία μέσα στην θάλασσα να ανεβείτε και οι 4 για να ισορροπήσουν οι γωνίες.
Οπτικοποίηση κάποιου τραγουδιού θα υπάρξει;
Πάντοτε το είχα στο μυαλό μου και μάλιστα είχα και χιλιάδες concept και απλά αφήνω τον καιρό να περνάει και για κάποιο λόγο δεν μου βγαίνει δηλαδή είναι στο χέρι μου και το μπάτζετ υπάρχει αλλά κάπως νιώθω ότι… Έχει περάσει τόσος καιρός που εάν το συνδέσεις και με την προώθηση πιο πολύ αποτυχημένη κίνηση θα ήταν. Ίσως κάποια στιγμή, εάν ένιωθα ότι υπάρχει μια τρομερά εικαστική οπτικοποίηση ενός τραγουδιού – όχι με την έννοια θα βγάλουμε ένα σινγκλάκι – θα το έκανα. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος με τα βίντεο και μου αρέσουν εάν και πια έχει κουράσει το θέμα με τα βίντεο κλίπ σε σημείο που μπορεί να γυρνάς σε πολύ μη δημοκρατικές εποχές και να λες «α, παλιά που έφτιαχναν οι βίντεο μόνο οι μεγάλες μπάντες» και οι άλλοι δεν μπορούσαν να μπούνε με τίποτα στα κανάλια κάπως λίγο μπορούσες να ξεχωρίσεις κάτι, αλλά παραβομβαρδιζόμαστε και τελικά καταλήγεις να μη δεις αυτό που πρέπει να δεις. Αλλά αυτό το θέμα με την πληροφορία είναι πολύ γενικότερο και δεν αφορά την μουσική, οπότε ας μην γκρινιάζουμε για την μουσική μιας και υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου ως άνθρωπος της μουσικής; Κάποιος τραυματισμός για παράδειγμα;
Τα έχω σκεφτεί όλα αυτά και επειδή ανέφερες τον τραυματισμό, ναι είναι ένας μεγάλος φόβος εάν και πιστεύω ότι θετικός άνθρωπος – όχι ο υπέρμετρα θετικός – βρίσκει λύσεις, θα βρει την διέξοδο του είτε μαθαίνοντας ένα νέο όργανο, είτε να εκφραστεί με ένα τρόπο που θα μπορεί. Ο φόβος μου ο μεγαλύτερος είναι να μην βαλτώσω και το εννοώ σε πολλά επίπεδα. Από το να έχω βαλτώσει και να μην το καταλαβαίνω, ενώ για τους γύρω μου, τους φίλους που παίζουμε μαζί μουσική να είναι φανερό, και να πουν «να, κάηκε αυτός από την πολλή δουλειά/μουσική κλπ» εως το να βαλτώσω σε παικτικό επίπεδο. Είμαι σε αυτή την φάση της ζωής μου που αντλώ συνέχεια συγκινήσεις από την μουσική και σαν ακροατής και σαν παίχτης. Με ενδιαφέρει να παίζω τύμπανα, να κάνω τον κιθαρίστα δίπλα μου να χαμογελάσει, να ακούσει κάτι που δεν περίμενε και αντίστοιχα και εγώ ως κιθαρίστας. Θα με άγχωνε να φτάσει μια στιγμή όπου θα βαριέμαι να ανέβω στην σκηνή και να το κάνω για οικονομικούς λόγους. Ο δεύτερος μεγαλύτερος φόβος μου είναι να γίνω «πάλιουρας». Θυμάσαι παλιά που διαβάζαμε τα έντυπα να βρούμε ένα νέο δίσκο και είχες κάτι κλασσικούς «έλα μωρέ τι να μας πουν οι Radiohead, μόνο Made In Japan των Deep Purple»! Φοβάμαι μην γίνω ένας από αυτούς γιατί 2-3 φορές έχουμε αναρωτηθεί με τους φίλους μου γιατί βγάζουν νέο δίσκο οι Deftones που είναι μια εφηβική μπάντα για μας σαν βίωμα και λέμε «πωπω, δισκάρα βγάλανε πάλι!». Και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε εάν όντως ισχύει ή είμαστε πάλιουρες τελικά. Το Gore το άκουσα λίγο, αλλά μέχρι τον προηγούμενο τους που τους παρακολουθούσα έλεγα «κοίτα τα γερόντια, νέο δίσκο που είναι και Deftones και επίκαιρος και ένα βηματάκι μπροστά».
Μια ενδεχόμενη μετανάστευση σου στο εξωτερικό θα ήταν μέσα στους φόβους;
Περί εξωτερικού αφενός και μόνος μου αλλά και με τους Planet Of Zeus μιας και έχουμε φτάσει να τουράρουμε και η μουσική μας να βγαίνει έξω, έχουμε πει ότι ποτέ οι ίδιοι δεν θα επιλέγαμε να μείνουμε αλλού. Μένουμε σε ένα πάρα πολύ ωραίο τόπο, ο οποίος διαμορφώνει τον ήχο μας αλλά και τις προσωπικότητες μας και θεωρούμε μια στο εκατομμύριο οι Planet Of Zeus να γίνουν μια πολύ μεγάλη παγκόσμια μπάντα. Εμπορικά (ως ένα βαθμό) έχει κέρδος αυτό μόνο εάν γίνει με έδρα την Ελλάδα, γιατί αλλιώς θα είναι πάλι διάττοντας αστέρας. Ενώ εάν καταφέρουμε να το κάνουμε από εδώ είτε εμείς είτε οι 1000mods είτε οι οποιοιδήποτε αυτό θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο, μια τεχνογνωσία, θα φέρει ανθρώπους οι οποίοι θα ασχοληθούν με αυτό το πράγμα και επιτέλους η Ελλάδα σε αυτό τον τομέα ο οποίος έχει όλη αυτή την υποκειμενικότητα θα αποκτήσει και έναν πολύ αντικειμενικό επαγγελματισμό. Ας πούμε πχ οι Aphrodite’s Child, αγαπημένη μου μπάντα ήταν καταπληκτικοί. Τι έγινε; Τίποτα δεν έγινε, ο μισός πλανήτης τους θεωρεί Γάλλους. Πήγανε στην Γαλλία πριν γίνουν καν διάσημοι, λόγω χούντας. Μια αστεία ιστορία είναι ότι ξεκίνησαν να πάνε Λονδίνο αλλά με την απεργία των τρένων στη Γαλλία έμειναν εκεί και τελικά μετανάστευσαν μόνιμα λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας, όπου έβγαλαν το Rain And Tears και κατά τύχη έγινε ο ύμνος του Μάη του ’68!
Άρα μιλάμε για μια επιτυχία σαν των Rotting Christ, Septicflesh και Firewind?
Εγώ βάζω το σενάριο να γίνει ένα πολύ πιο μεγάλο μπαμ να μην είναι κλαδικό. Οι Rotting Christ, Septicflesh και Firewind έχουν μια πολύ μεγάλη καριέρα και μπορούν να την μεγαλώσουν ακόμη αλλά όταν αυτό συμβαίνει σε ένα πιο μεγάλο ροκ επίπεδο παίρνει μαζί του περισσότερα παρακλάδια μουσικής δηλαδή μπορεί να ανθίσει και το πανκ, μπορεί να βρει δίοδο και ένας τύπος που παίζει indie. Όταν είσαι στο black, power, heavy μέταλ είναι πιο κλαδικό, χωρίς να το υποσκελίζω βέβαια.
Το συγκρότημα έρχεται από ένα (ευρύτερο) underground χώρο. Θα έκανες full time πέρασμα στο mainstream που πολύ ξορκίζουν ως κάτι κακό;
Εμένα στο μυαλό μου και οι Planet Of Zeus και οι Night Knight είναι mainstream μουσική. Δεν είναι mainstream επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα ένα παράδοξο παγκοσμίως, φαντάζομαι να υπάρχει μόνο σε χώρες όπως το Ισραήλ, η Τουρκία και η Ινδία. Φυσικά και θα με ενδιέφερε πάρα πολύ ακόμη και σε αυτό που λέγεται ελληνικό mainstream και μάλιστα με την έννοια του κατεστημένου. Πάντοτε υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάποια στιγμή έστω και για πλάκα, για πρόκληση θα το κάνω και όχι με εμένα μπροστάρη απλά θα ήθελα να δείξω σε όλους αυτούς που είναι εκεί έξω ότι πως γίνεται ρε παιδί μου ένας άνθρωπος ό οποίος έχει μεγαλώσει μόνο με ξένη μουσική και pop anthems να το κάνει καλά και να έχει και ελληνικό στίχο. Είναι πολύ απλή αυτή η ερώτηση γιατί απλά στην ελληνική ποπ είναι όλα προχειράντζες, δεν έχει πέσει δουλειά από πίσω, δεν έχουν πέσει χρήματα, δεν έχει πέσει τίποτα και κυκλοφορούν μόνο ανθρώπους οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν τους πιο ευτελείς όρους σε συμβόλαια. Παγκοσμίως όταν ξεκίνησε η show biz το ’20 προωθούσαν αυτούς που θεωρούσαν διασκεδαστές και κάποια στιγμή σου λέει δεν μπορεί ο Frank Sinatra και ο Elvis Presley να μου ζητάνε πράγματα οπότε άρχισαν να χτίζουν μια νέα γενιά ποπ σταρς οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να υπογράφουν εξευτελιστικά συμβόλαια και να δέχονται έλεγχο. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα χρόνια τώρα και ο πιο απλός τρόπος να το καταλάβεις είναι ότι – οκ, εγώ πες είμαι ένας μουσικός με πολύ ευαίσθητα αυτιά και ακούω ελιτίστικα πράγματα – εάν όμως ακούσεις ένα κομμάτι σε παραγωγή Pharrell θα κουνήσει το κεφάλι της μέχρι και η κουτσή Μαρία ενώ αν ακούσει ένα ελληνικό αντίστοιχο dance anthem δεν θα κουνηθεί ούτε κάγκελο. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ρυθμός αλλά είναι κακά τα κομμάτια και όχι επειδή είναι ελληνικά. Γιατί εγώ δεν χορεύω, τι κάνω; Όλη μέρα headbanging;
Πώς πρέπει να ηχεί το σημερινό ροκ; Στη ζυγαριά υπερισχύει η μελωδία της επαναστατικότητας/αγριάδας η μήπως και αυτά είναι καλούπια;
Κατά τον ίδιο τρόπο που εμένα μου φαίνεται η πιο οικουμενική μπάντα οι Rage Against The Machine την άλλη μέρα μου φαίνονται οι Tindersticks. Δεν μπορώ να το βάλω σε καλούπια. Υπάρχει μια μαγική συνταγή όπου ο άνθρωπος που ακούει το κομμάτι είτε ξέρει από μουσική είτε όχι τον προσκαλεί να το βιώσει προσωπικά είτε αυτό είναι το groove είτε είναι μια μπάντα που φτιάχνει πολύ ειλικρινή και μεθυστική ατμόσφαιρα είτε είναι ένας καλλιτέχνης με μια κιθάρα που τον ακούς και νομίζεις ότι μιλάει μόνο σε σένα και μάλιστα ενώ αφήνει την τελευταία του πνοή. Είναι ένα παραμύθι ωραίο που είτε έχει να κάνει με επαναστατικότητα είτε με τραγούδια αγάπης. Για μένα είναι στο ίδιο καλούπι οι RATM, και ο Rodriguez και ο Neil Young και οι Prodigy. Ένα είναι για μένα αυτά. Και αυτά είναι τα πράγματα τα οποία για μένα είναι η αγαπημένη μου και η καλή μουσική. Ή μπορεί να είναι ένα άλμπουμ noise που στο 7ο λεπτό ακρόασης με έκανε να ακούω πράγματα τα οποία δεν υπήρχαν στο άλμπουμ. Είναι η εμπειρία και το βίωμα, αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «thrill». Και όταν νιώθεις κάτι για την μουσική όντως, μάλλον είναι καλή. Οπότε δεν μπορώ να το βάλω σε συνταγή.
Σε αρκετές συνεντεύξεις σου μιλάς για το πώς έχεις μπολιαστεί με όλο το φάσμα της ροκ, από τα 60ς εως και σήμερα. Αυτό το κάνεις αφού τα 50 και πλέον χρόνια σου δίνουν ένα πλεονέκτημα ιστορικής παρακολούθησης ή έχει να κάνει με την πολυσυλλεκτικότητα των ακουσμάτων σου στην 4η δεκαετία της ζωής σου;
Τώρα τον Σεπτέμβρη θα γίνω 32. Ακούω μουσική και μάλιστα φανατικά με γνώση από τα 10. Είμαι πρώτα ακροατής και συνεχίζω γιατί στην τελική ακόμη και τώρα που έχουμε μεγαλώσει έχει πρόκληση να πας στον φίλο σου και να ανταλλάξετε μουσικές που ακούτε κάτι που κάνω από τα 13 μου με τον κολλητό μου τον Μηνά (σ.σ Λιάκο μέλος των Fingers Crossed, TFATFY, Imam Baildi, Night Knight,Chouska Ensemble) και τα ακούσματά μας είχαν ξεφύγει σε τρομακτικό επίπεδο. Από jazz-funk, new jazz, τα άπαντα των Red Snapper μέχρι Fela Kuti… Tο ότι δεν πέρασα εκείνη την εποχή με Iron Maiden που μου αρέσουν πάρα πολύ δημιούργησε έναν περίεργο αχταρμά στο κεφάλι μου και για κάποιο λόγο περιστρέφεται γύρω από τον ρυθμό και το groove. Θεωρώ ότι το ποιο οικουμενικό πράγμα – και δεν θα πω το στερεότυπο ότι ο ρυθμός ξεκίνησε από την Αφρική – και ένα κάλεσμα που θα καταλάβει ο χαζός, ό άμουσος, ο ψαγμένος. Και δεν είναι απαραίτητο να έχει τύμπανα ή κρουστά για να κινείται ο σβέρκος σου. Εάν λοιπόν ψάξεις όλα τα ονόματα που αναφέρω θα δεις μια έννοια ρυθμού. Γι αυτό μου αρέσουν οι Meshuggah και δεν ακούω μέταλ που έχει διπέταλα. Ο Neil Young επίσης είναι πολύ ρυθμικός και έχει αυτό το πράγμα με τους στίχους και το πόσο έντονα βιώνεις την μουσική του σαν να είσαι στο δωμάτιο. Ή οι Γιαν Βαν που έχουν θέσει γερές και δύσκολες βάσεις. Δεν λέω ότι το έχουν βρει 100% αλλά από ότι έμαθα στίχους σε ορισμένα τραγούδια έχει γράψει ο Ευθύμης Φιλίππου (σ.σ σεναριογράφος του Κυνόδοντα μεταξύ άλλων) και θα ορκιζόμουν ότι είναι δημοτικού τραγουδιού. Πέρα από παιχνίδι με συγκινεί το ότι έναν στίχο νέο-δημοτικού τον έγραψε με σεβασμό στον κώδικα της λέξης και εγώ πείστηκα, σήμερα που όλοι βιάζουν την ελληνική παράδοση και την αντιμετωπίζουν ως ταμπού.
Ο δίσκος με ποια ταινία θα μπορούσε να συνδεθεί;
Δύσκολο…Θα ήταν μια πολύ περίεργη μίξη μεταξύ του ταξιδιού από το «Παρίσι, Τέξας», την έννοια της φιλίας και την όλη παράνοια με το ταξίδι του μυαλού –αυτού που εγώ ονομάζω ώρες πτήσεις του ανθρώπινου μυαλού – από το «Φόβος και Παράνοια Στο Λας Βέγκας» και το μελαγχολικό προσωπείο ενός ανθρώπου με πολύ χιούμορ και διάθεση για ηλιθιότητα από το από το «Και οι Θεοί Τρελάθηκαν» !
Μετά την εμφάνιση του Σαββάτου με τους Graveyard τι άλλο έχει το πρόγραμμα για το συγκρότημα από άποψη εμφανίσεων και νέου υλικού;
Στο πιο επιτυχημένο match-άρισμα των τελευταίων ετών! Και επίσης εάν παίζαμε με Jonathan Wilson. Μετά την επιστροφή μου από το τουρ των Planet Of Zeus γράφουμε το υλικό για τον δεύτερο δίσκο των Night Knight για κυκλοφορία μέσα στο 2017 και ίσως να καταφέρουμε να βγούμε έξω εκείνο τον Μάρτιο – Απρίλη. Στον 2ο δίσκο θα υπάρχει η μαγεία του interplay ενώ στο πρώτο το οποίο –δεν θα κρυφτώ – το αγαπώ πολύ αλλά του έλειπε κάτι τέτοιο.
Σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφορικά με την νέα ηχητική πορεία των Planet Of Zeus στο Loyal To The Pack πολλοί τονίζουν την συγγενή αλληλεπίδραση ανά σημεία με το God Is A Motherfucker. Είναι κάτι που υποσυνείδητα μπορεί να θεωρηθεί βάσιμο;
Ναι το έχω διαβάσει και εγώ. Δεν ευσταθεί. Και μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι υπάρχει μια μάχη που άνθρωποι ποντάρουν το δεξί τους νεφρό ότι συγκεκριμένα κομμάτια είναι αφετηρία δικιά μου (γέλια). Ας πούμε το «Them Nights» από το Loyal To The Pack των Planet Of Zeus που μου αποδίδεται – και λογικά μου αποδίδεται επειδή βγάζει μια παρόμοια ατμόσφαιρα – το εισαγωγικό κιθαριστικό ριφφ το έφερε ο Στέλιος. Ήταν το πιο ομαδικό άλμπουμ που έχουμε βγάλει ποτέ οι Planet of Zeus σε επίπεδο δημιουργίας δηλαδή γιατί πρώτη φορά ξεκινήσαμε από το μηδέν όλη η παρέα. Η ιστορία με τους Night Knight είναι πολύ αστεία γιατί 2-3 κομμάτια τα είχα φέρει για να μπουν στο Vigilante και κατά τύχη αυτά τα κομμάτια δεν έγιναν Planet Of Zeus . Μετά φαντάζομαι ο καθένας μόνος του χωρίς να το συζητήσουμε ποτέ, θα είπαν «γιατί είχαμε πει ότι δεν είναι Planet Of Zeus αυτά τα κομμάτια». Οπότε όσο ωριμάζουμε όλοι ως παρέα και μουσικά ορίζεις εσύ το ποιος είσαι και που θα το πας και στην τελική και σαν “curator” η δουλεία του καλλιτέχνη δεν είναι να ευχαριστεί δίχως όρους συνέχεια – αυτός είναι ο διασκεδαστής. Για μένα η απόλυτη χρυσή ισορροπία για τους καλλιτέχνες που αγαπώ είναι μεταξύ διασκεδαστή και καλλιτέχνη και ανθρώπου που προτείνει, γαλουχεί, καθοδηγεί, πειραματίζεται χωρίς να χάνονται οι ισορροπίες. Γιατί εμένα μου αρέσει να διασκεδάζω τον κόσμο, αλλιώς δεν θα ανέβαινα στην σκηνή και θα καθόμουν σπίτι να ακούω μόνο LPs,, Οπότε γιατί όχι κάτι πιο mellow. Το έδειξε και το God Is A Motherfucker ότι ακόμη και χωρίς γκάζι τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ δυνατά συναισθηματικά.
Τέλος, τι ακούς αυτό τον καιρό;
Ακούω τον τελευταίο δίσκο των Jagga Jazzist πάρα πολύ, ακούω τον δίσκο ενός τύπου που λέγεται Floating Points επίσης ηλεκτρονικό new – jazz. Ακούω επίσης ένα δίσκο των Alva Noto + Ryuichi Sakamoto που τον άκουγα και παλιά αλλά αυτή την εποχή κάπως με έχει διαλύσει πάλι. Τέλος εξακολουθώ να κουβαλάω μαζί μου τον προτελευταίο δίσκο του Jonathan Wilson εδώ και 2-3 χρόνια τώρα αλλά δεν φαίνεται να τον βαριέμαι.
Η εκδήλωση στο facebook με όλες τι πληροφορίες για την συναυλία με τους Graveyard στο Gagarin 205:
https://www.facebook.com/events/1520476788247809
Χρήσιμοι Σύνδεσμοι:
www.facebook.com/nightknightband
www.twitter.com/nightknightband
www.thenightknight.bandcamp.com/merch
www.youtube.com/channel/UCCwCHQhOIeyP-65Q0JJ224A