Πέρασαν μερικά χρονάκια από την τελευταία φορά που είχα συναντήσει τον Σπύρο Γραμμένο στην πόλη της Καβάλας. Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να ήταν εν έτει 2008, ίσως και 2009. Τότε που ο Σπύρος ζούσε στην πόλη των Ιωαννίνων και σκάρωνε τις πρώτες του μουσικές με τη βοήθεια των μουσικών της πόλης του. Ακολούθησαν άλλες δυο εμφανίσεις στην πόλη μου που δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω.
Κυριακή βράδυ λοιπόν… έξω ο καιρός βροχερός, με μπόλικο κρύο, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο, τουλάχιστον σε μένα.
Φτάνω στο μαγαζί και πετυχαίνω έξω από την πόρτα τον φίλο μου, τον Μιχάλη Τ., ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το ταξίδι του Σπύρου, αφού τον γύρισε σε Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη και με τελευταίο προορισμό την Καβάλα. Αράξαμε, λοιπόν, λίγο στον προθάλαμο του μαγαζιού, όπου ήταν ευκαιρία για κουβεντούλα και μετά από λίγο σκάει μύτη και ο Σπύρος. Αφού κάναμε μερικές συζητήσεις περί μουσικών και προσωπικών αναζητήσεων, ήρθε η ώρα για να ανέβει στη σκηνή.
Λίγος ο κόσμος στο μαγαζί (μην ξεχνάτε ότι ήταν Κυριακή βράδυ με βροχή και κρύο και ότι ήμασταν στην πόλη της Καβάλας), αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να χαλάσουμε τη διάθεση μας. Εξ’ άλλου όπως του φώναξα χαριτολογώντας : «σιγά σιγά χτίζεται το κοινό-fan club».
Ο Σπύρος εμφανίστηκε εντελώς μόνος στη σκηνή με την κιθάρα του και η όλη κατάσταση ήταν παρεΐστικη. Κουβέντα με το κοινό, καλαμπούρι, τραγούδια, συζητήσεις, και μια τηλεφωνική κουβεντούλα με την αδερφή μιας κοπέλας από το κοινό ή οποία έτυχε να πάρει καλέσει εκείνη την ώρα και να γίνει κομμάτι του show, αφού ο Σπύρος θέλησε να μιλήσει μαζί της.
Ακούσαμε τραγούδια από τους δυο δίσκους που έχει κυκλοφορήσει, καθώς επίσης και μερικές διασκευές.
Ο Σπύρος είναι απολαυστικός, διασκεδαστικός, καυστικός, εύστοχος, με χιούμορ και με κοινωνικό προβληματισμό. Αυτό είναι που μου αρέσει στον ίδιο και τον έχω ξεχωρίσει από τα πρώτα χρόνια που τον είχα ακούσει. Δεν στέκεται απλά και μόνο στο χιούμορ και το γέλιο που μπορεί να μεταδώσει στο κοινό του, αλλά περνάει ενδιάμεσα και τα μηνύματα που θέλει. Είτε τον δεις μόνο του με την κιθάρα, είτε με συνοδεία μουσικών, είναι το κάτι άλλο και αξίζει πραγματικά.
Ευχαριστούμε για την όμορφη βραδιά.
Κείμενο & φωτογραφίες: Νίκος Γραμμάτος