Του Αντρέα Λυκάκη
Τι έκανε πραγματικά ο Κιμ Ντοτκομ (Megaupload); Είχε ένα site που μπορούσε κανείς είτε δωρεάν είτε με ημερήσια συνδρομή είτε με απεριόριστη να κατεβάσει ότι πρόγραμμα ,ταινία , μουσική ήθελε!
Είναι τόσο κακό η δωρεάν διανομή; Ναι! Είναι! Όπως να αγοράσεις ένα cd και να το κάνεις backup στον υπολογιστή! Όπως να ακούσει και δεύτερο άτομο από το cd σου! Σοβαρά τώρα όμως, το να μοιράζεσαι για προσωπική χρήση δεν νομίζω ότι είναι κακό. Το μεγαλύτερο κακό που έκανε ήταν που έβγαλε περισσότερα λεφτά από τις εταιρίες. Δεν γίνεται οι εταιρίες να κλείνουν την χρονιά με απώλειες (στα κέρδη εννοείτε ) και άλλοι να πλουτίζουν από την ελεύθερη διακίνηση. Τι είναι η εταιρία όμως; Ποια ευθύνη έχουν οι καλλιτέχνες;
Μουσική βιομηχανία
Η εταιρία είναι γενικά ο μεσολαβητής και ο επενδυτής! Αυτός που τάζει στον καλλιτέχνη ή που παρακαλάει ο καλλιτέχνης να τον “προστατέψει” ανάλογα με τις περιστάσεις. Τι προσφέρει η εταιρεία στον καλλιτέχνη; Ηχολήπτη, στούντιο ηχογραφήσεων, παραγωγό, από τα βασικά ~ μετέπειτα – δόξα δόξα δόξα χρήμα συναυλίες ! Κοριτσάκια να ξεμαλλιάζονται για πάρτι του –της – τους , να περιπατάει με το κούτελο καθαρό και ψηλαν εις στον δρόμο … και βέβαια τον τίτλο του καλλιτέχνη.
Τι προσφέρει ο καλλιτέχνης στην εταιρία; Ήθος; Ποιότητα; Συγκίνηση; Όχι ,κάτι ποιο απλό και εύκολο… Κέρδος!
Πως τα εξασφαλίζει αυτά μια εταιρεία; Με την χείρα βοηθείας του Θεού; Με ανεξήγητες δυνάμεις; Με εξωγήινη τεχνολογία; Νοπ! Με έναν ποιο απλό τρόπο. Μάρκετινγκ. Τι είναι μάρκετινγκ ;
Ορισμός μάρκετινγκ : Σύμφωνα με το Chartered Institute of Marketing ( U.K ), μάρκετινγκ είναι η διοικητική διαδικασία υπεύθυνη για την αναγνώριση, πρόβλεψη και ικανοποίηση των αναγκών των 
καταναλωτών, με σκοπό το κέρδος
Το μάρκετινγκ υποθετικά νοιάζεται για τις ανάγκες μας προσφέροντας μας κάτι ανάλογα με αυτές στην καλύτερη τιμή και ποιότητα. Για μας δηλαδή τους καταναλωτές και την προώθηση της τέχνης νοιάζονται πάνω από όλα και αυτοί να έχουν έτσι ένα μικρό ενδεικτικό κέρδος. Για το γαμώτο ρε αδερφέ. Αλλα πολλοί αχάριστοι αντί να το εκτιμήσουν αυτό επιλέγουν την πειρατεία και αναγκάζουν τις εταιρίες να σκεφτούν έναν ποιο παραγωγικό τρόπο να αυξήσουν τα ήδη κέρδη τους. Πως; Διαφήμιση!
(ορισμός διαφήμισης από το Wikipedia )
Ως διαφήμιση νοείται η μονομερής (δηλαδή από τον πομπό, χωρίς τη συμμετοχή του δέκτη) επικοινωνία και μετάδοση πληροφοριών με πειστικό τρόπο για προϊόντα και υπηρεσίες ή ιδέες όπου ο διαφημιζόμενος (αυτός που έχει πληρώσει για τη μετάδοση της πληροφορίας) είναι εμφανής (δηλαδή δεν είναι κρυφή ή έμμεση ή μαύρη διαφήμιση και είναι φανερό ποιος πληρώνει για την προβολή)]. Άλλος ορισμός της διαφήμισης είναι “η επί πληρωμή μονομερής επικοινωνία ενός εμφανούς χορηγού που χρησιμοποιεί μέσα επικοινωνίας για να πείσει ή να επηρεάσει ένα κοινό”] και “μορφή μονομερούς επικοινωνίας που είναι σαφές ποιος πληρώνει για αυτήν και η οποία χρησιμοποιεί κανάλια μαζικής επικοινωνίας για να προωθήσει την υιοθέτηση/αποδοχή αγαθών, υπηρεσιών, προσώπων ή ιδεών”.
Ανοίγεις την τηλεόραση και το προϊόν τους φιγουράρει πρώτο πρώτο, μαθαίνεις νέα του αν έκλασε μετά την φασολάδα και πως ακριβώς μυρίζει η πορδή του, αν τον χτύπησαν στην πλάτη για να ρευτεί και να χωνέψει, αν πήγε διακοπές και αν έχει ολοκληρωμένες σεξουαλικές επαφές. Μαθαίνεις που χόρεψε πως διασκέδασε εάν είναι καλά …πράγματα που πολλές φορές δεν ξέρεις για τον φίλο σου ξέρεις για το προϊόν μιας εταιρίας! Ανοίγεις το ραδιόφωνο και τον ακούς σε αποκλειστικότητα να λέει το καινούργιο του κομμάτι που μπορεί να μην έγραψε την μουσική ούτε τους στοίχους αλλά το ερμηνεύει. Αυτό τον κάνει καλλιτέχνη, ναι και αυτό είναι η τέχνη! Γι αυτό απολαμβάνει και τις εξωτικές του διακοπές στα νησιά της Μπόρα Μπόρα ως ελάχιστο σε σύγκριση με αυτά που έχει προσφέρει και εσύ αρχίζεις σιγά σιγά να απομονώνεσαι και να γίνεσαι ο ιδανικός καταναλωτής.
Αυτά πάνω κάτω για την κυρίαρχη τάση μουσικής στην χώρα μας και οι πρώτες μου αντιδράσεις όταν ακούω την λέξη “πειρατεία” και “μουσική βιομηχανία” και ποιον πραγματικά βλάπτει η τόσο επικίνδυνη πειρατεία.
Η τεχνολογία το ιντερνέτ και ο διάολος μέσα μου
Δεν είναι όλα όμως τόσο μονόπλευρα και μιας και η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία υπάρχουν νέοι τρόποι διάδοσης της μουσικής από ένα συγκρότημα. Ήδη έχει ξεκινήσει αυτή η μουσική επανάσταση από διάφορα site βλέπε MySpace/YouTube που την προώθηση την αναλαμβάνουν τα συγκροτήματα και ο καθένας μόνος του επιλεγεί πλέον αν του αρέσει η συγκεκριμένη μουσική, το συγκρότημα η όχι και αν θα αγοράσει το cd ή το κομμάτι. Ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα στις εταιρίες, που πλέον δεν έχουν τον έλεγχο της μουσικής! Μα γιατί όμως να τον έχουν από την αρχή;
Ήδη μεγάλοι μουσικοί έχουν ξεκινήσει να πειραματίζονται με διαφόρους τρόπους στην διάδοση της μουσικής τους όπως έκαναν και πρώτοι οι Radiohead που με όποιο αντίτιμο ήθελες από 0 λύρες έως όσο ήθελες μπορούσες να κατεβάσεις το cd τους. Άφησαν την επιλογή στο κοινό να κοστολογήσει την αξία της μουσικής τους! Και όποιος ήθελε μπορούσε να παραγγέλλει ένα έξτρα box set με στανταρισμενη τιμή. Αυτό για άλλη μια φορά σήκωσε αντιδράσεις αφού πολλοί καλλιτέχνες τους κατηγόρησαν ότι το έκαναν επειδή είχαν την οικονομική δυνατότητα και ότι κλείνει τον δρόμο στα νέα συγκροτήματα.
Στην Ελλάδα θυμάμαι ακόμα ποσό με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός που είχα δει σε cd τον ΧΑΣΜΑ στο πίσω μέρος να αναφέρει ότι απαγορεύεται η πώληση του πάνω από 4 ευρώ (Νομίζω, δεν θυμάμαι σίγουρα την τιμή, ίσως να ήταν και 400 δραχμές) αφού τόσο αντιστοιχούσαν και τα έξοδα της παραγωγής κτλ. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες πολλές τέτοιες αντίστοιχες ενέργειες που μου διαφεύγουν.
Η άποψη μου είναι ότι πλέον ένα συγκρότημα με λίγες γνώσεις πάνω στα μουσικά προγράμματα σε έναν υπολογιστή , με κάποια έξτρα εξαρτήματα (βλέπε κονσόλες για να συνδέεις όργανα κτλ κτλ ) μπορεί να κάνει αξιόλογα πράγματα, να κρατήσει την αξιοπρέπεια του και να αποφύγει της δεσμεύσεις μιας εταιρίας που την διευθύνουν άνθρωποι γκριζαρισμένοι με γραβάτες και ακριβά αμάξια που στους ανθρώπους βλέπουν νούμερα και στατιστικές και στα συγκροτήματα βλέπουν τον μισθό τους.
Ρέκβιεμ
Και εδώ αρχίζει ο επιθανάτιος βρόγχος της γερασμένης μουσικής βιομηχανίας. Σαν ρυτιδιασμένη βεντέτα που αρχίζει να χάνει την επιτηδευμένα ψεύτικη λάμψη της και να την αγνοούν . Τώρα κάνουν ότι μπορούν για να περιορίσουν το δικαίωμα της ελευθερίας και της επιλογής που έχει ο καθένας μας. Γιατί επιλογή μου είναι να κατεβάσω ένα cd και αν μου αρέσει να το αγοράσω παρά να δώσω 15-20 ευρώ να πάρω ένα cd που θα ακούσω μια φορά.
Όσο για αυτά τα άμοιρα πνευματικά δικαιώματα (όσο αφορά την πειρατεία) νομίζω τα επικαλούνται συνέχεια αυτοί που δεν έχουν καν πνεύμα. Αυτοι που κοιτάνε μόνο πως θα γεμίσουν τις τσέπες τους φτιάχνοντας ετοιμόρροπες εύκολες μουσικές. Αυτοί που ξέρουν ότι αν τους κρίνει πραγματικά ο κόσμος, θα χάσουν όλο αυτό το ψεύτικο βασίλειο . Τα υβρίδια εταιριών .
«* σύμφωνα με στατιστικές τα cd με τα περισσότερα “πειρατικά” downloads κάνουν και της περισσότερες πώλησης. Τυχαίο; Δεν νομίζω!»