Ο Πάνος Πιλάτος είναι ένας αντιδογματικός εσωτεριστής μα, πάνω απ’ όλα, ένας αιρετικός δημιουργός που εκφράζεται μέσα από διάφορες εκφάνσεις της Τέχνης. Έχουμε να κάνουμε με έναν πολυτάλαντο άνθρωπο, multi artist, ο οποίος εκτός των άλλων είναι ιδρυτικό μέλος και η φωνή του συγκροτήματος Νίπτω Τας Χείρας. Παρουσίασε ή παρουσιάζει έργο και δραστηριοποιείται ως: συγγραφέας, στιχουργός-συνθέτης-τραγουδιστής, δημοσιογράφος-κειμενογράφος-αρθρογράφος, comic artist, ερευνητής paranormal φαινόμενων, creative director & concept artist, ραδιοφωνικός παραγωγός, εκδότης, μουσικοκριτικός, επαγγελματίας DJ, υπεύθυνος προγράμματος και PR σε νυχτερινά alternative καταστήματα. Τους τελευταίους μήνες μετοίκησε σε ψυχρά και ομιχλώδη τοπία της Στερεάς Ελλάδας, όπου επιβιώνει με συμβατικούς τρόπους, ασκώντας παράλληλα την ιδιότητα του Μύστη και, ενίοτε, δημιουργώντας Τέχνη στο περιθώριο.
«Βρίσκομαι σε έναν πόλεμο επιβίωσης, σωματικής και πνευματικής…».
Συνέντευξη στον Αντρέα Σεϊντή.
Ως ιδρυτικός μέλος και frontman του συγκροτήματος Νίπτω Τα Χείρας, πως έβλεπες τα πράγματα τότε σε σχέση με σήμερα και τί έχεις νοσταλγήσει περισσότερο;
Προφανώς, μιλώντας για το «τότε», αναφέρεσαι στην εποχή που ξεκίνησε το σχήμα, τουτέστιν, χοντρικά, στο 1995-1996. Όπως κι αν το έβλεπα ή το βλέπω, 16 χρόνια πέρασαν. Με τους ρυθμούς που αλλάζουν τα πάντα γύρω μας, αυτά τα 16 χρόνια είναι μια ζωή ολόκληρη, μοιρασμένη, μάλιστα, σε 3 δεκαετίες: 90s, 00s και 2/10s. Αυτομάτως μπορεί κανείς να αντιληφθεί το εύρος των αλλαγών, των επιρροών, των εμπειριών και της εξέλιξης που λαμβάνει χώρα σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονική περίοδο όπως αυτή που ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, περνά από τα περιβόητα zeros και συνεχίζει στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Τότε, λοιπόν, τα έβλεπα όλα σαν το ξεκίνημα ενός αστρικού ταξιδιού. Σήμερα, αγναντεύω τη Γη από τα συντρίμμια του σκάφους μου, με τα όνειρα που έτρεφα κλεισμένα σε κάψουλες. Όσο για το τι έχω νοσταλγήσει, θα σου έλεγα το πάθος. Εξατμίστηκε κατά την ανάφλεξη της εκτόξευσής μας, και θαρρώ δεν έχει απομείνει πολύ στις δεξαμενές μας.
Πως σχηματίστηκε η μπάντα; Το όνομα του group έχει να κάνει με το επίθετο σου;
Μέσω των fanzines μου, εκείνη την τελευταία εποχή άνθισης του underground, επικοινωνούσα δια αλληλογραφίας με εκατοντάδες άτομα από όλο τον κόσμο, συγκροτήματα και ακροατές. Ένας από τους αλληλογράφους μου, ο Τέλης Καυκάς, μου έστειλε ένα demo tape του, από το προσωπικό του project TELIS E.M.W., για να το παρουσιάσω στα fanzines μου και, περίπου στο τέλος του 1995, με αρχές του 1996, του πρότεινα να φτιάξουμε ένα μουσικό project. Μου απάντησε θετικά (πάντα δια αλληλογραφίας όλα αυτά, να μη ξεχνιόμαστε… γράμματα μέσω ταχυδρομείου… όνειρο) και του εξήγησα τον τρόπο που θα μπορούσαμε να το κάνουμε (όντας εγώ Αθήνα, εκείνος Λαμία). Το σχέδιό μου ήταν ελαφρώς πολύπλοκο, μα όπως συμφώνησε κι ο ίδιος ο Τέλης θα είχε αποτελέσματα.
Έτσι, το κάναμε πράξη, κι όσο το προχωρούσαμε, τόσο το εξελίσσαμε. Προσωπικά ανέλαβα οτιδήποτε είχε σχέση με την ταυτότητα του συγκροτήματος, επισημαίνοντας από το που θα κινούμασταν ως style (κι αφήνοντάς τον να προσθέσει τα δικά του στοιχεία, ή να αναπτύξει τις προσωπικές μου επιθυμίες και επιταγές) μέχρι βαφτίζοντας το project, έχοντας επίσης το εν λευκώ στην στιχουργική κατεύθυνση, αλλά και στην οποιαδήποτε εικαστική παρουσίαση ή οποιαδήποτε promo δραστηριότητα. Κι εκείνος ανέλαβε όλη τη studio εργασία, με την ευθύνη να καλύψει όσο καλύτερα μπορούσε τα θέματα της παραγωγής.
Σιγά-σιγά η μπάντα να απέκτησε line-up και το όνομα που επέλεξα για το όλο project ήταν το AURORA’S CANCER. Ήθελα να παρουσιάσουμε έναν παράδοξο, progressive δίσκο, που θα έβγαινε μονάχα σε κασέτα, και ήθελα να το κάνουμε σα να μην υπήρχε αύριο. Κάποτε οι ηχογραφήσεις τέλειωσαν, και το cassette album των AURORA’S CANCER κυκλοφόρησε. Σε γενικές γραμμές, είχε σαφώς αδυναμίες σε κάποια θέματα παραγωγής, ή στην ερμηνεία των φωνητικών, μα στο σύνολό του αποτέλεσε ένα πλήρες έργο, από το concept και τις συνθέσεις, έως τους στίχους και τις εκτελέσεις, και από τη συσκευασία έως το μυστήριο που αναδεικνυόταν από την αλλόκοτη progressive προσέγγιση. Μέσα σε ένα εξάμηνο, με τη μέθοδο της underground διανομής μέσω ταχυδρομείου, το «Γεννημένοι Στο Σκοτάδι» πούλησε περισσότερα από 600 αντίτυπα! Αυτό σημαίνει τεράστια επιτυχία για τα δεδομένα της εποχής, του ανένταχτου έως αιρετικού style μας και του γεγονότος ότι ήμασταν πρωτοεμφανιζόμενοι. Συνάμα, οι κριτικές που πήρε το cassette album μας ήταν ενθαρρυντικές έως εξαιρετικές.
Το φθινόπωρο του 1997, μπήκαμε σε μια περίεργη φάση… Ο Τέλης, ως session μουσικός mainstream καλλιτεχνών, άρχισε να ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ευρώπη…) για συναυλίες, κι εγώ μπλέχτηκα σε διάφορα projects, γράφοντας δικό μου υλικό. Κατά την επιστροφή του από το εξωτερικό, το 1998, με ειδοποίησε πως θα ήθελε να βρεθούμε και να δουλέψουμε πάλι μαζί. Με συνοπτικές διαδικασίες, υπό κλίμα απόλυτης φυσικότητας, είπαμε: «Πάμε να ηχογραφήσουμε νέο υλικό AURORA’S CANCER».
Του έδωσα σε κασέτες τα τραγούδια μου, μου έδωσε μερικά demos από δικές του συνθετικές ιδέες για να βάλω στίχους, φωνητικές γραμμές και για να σχηματοποιήσω concepts, και μέσα σε ένα εντυπωσιακά μικρό χρονικό διάστημα (τριών – τεσσάρων μηνών στις αρχές του 1998), βρεθήκαμε ξαφνικά να έχουμε μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών, που ξεπερνούσαν τα 17! Πολλά από αυτά τα τραγούδια, αποφασίσαμε να αποτελέσουν το υλικό της δεύτερης δουλειάς των AURORA’S CANCER.
Τι θα γινόταν όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια που ετοιμάσαμε εκείνο το εκπληκτικά παραγωγικό τετράμηνο; Εκείνα τα κομμάτια ήταν… άλλο φρούτο.
Έχοντας την ανάγκη να πειραματιστώ με πιο electronica και ατμοσφαιρικές φόρμες, και με την έμπνευση-διακαή πόθο να χρησιμοποιήσω ως κύρια φωνητική εφαρμογή το rap με συνοδεία, όμως, ψυχεδελικών περασμάτων και κιθαριστικών ξεσπασμάτων, οδήγησα τον Τέλη να πλησιάσει ακόμα πιο κοντά στις μύχιες επιθυμίες μου. Και δημιουργηθήκαν τραγούδια με ηλεκτρονικό υπόβαθρο, ατμοσφαιρική αστική θλίψη, άλλοτε ποιητικό στίχο κι άλλοτε… στεγνό καθάρισμα, οργισμένα ξεσπάσματα, μεταμοντέρνα αμηχανία. Σε αυτά τα τραγούδια γρήγορα αισθάνθηκα εκείνη την περίοδο πιο «κοντά». Ενδόμυχα αυτά ήθελα να υποστηρίξω, να τα προωθήσω περισσότερο, να τα μοιραστώ με κόσμο. Τότε προέτρεψα τον Τέλη να αφήσουμε όντως για λίγο καιρό στο συρτάρι το «Για Το Φιλί Της Λίλιθ» των AURORA’S CANCER (τη δεύτερη κυκλοφορία μας, δηλαδή) και να προσπαθήσουμε να βρούμε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο για το πειραματικό μας CD. Αν δεν τα καταφέρναμε –είπα- να βρούμε συμβόλαιο στους επόμενους 6 μήνες, θα παγώναμε το πειραματικό, και θα εκδίδαμε μόνοι μας, underground, το CD album των AURORA’S CANCER, όπως σχεδιάζαμε έτσι κι αλλιώς. Απλά, θα δίναμε μια παράταση στο αρχικό μας πλάνο, και θα κάναμε ένα εγχείρημα να βγούμε over ground με το πειραματικό μας υλικό, το οποίο μπορεί να ήταν κατά κάποιο τρόπο αλλόκοτο, ή έστω ασυνήθιστο, μα εμπεριείχε στοιχεία οικεία στο ευρύτερο mainstream κοινό.
Νομίζω πως εδώ πρέπει να σημειώσω ότι είχαμε κατασταλάξει μέσα μας πως τόσο το CD album των AURORA’S CANCER, όσο και το πειραματικό CD, ήταν απλά δύο εκδοχές του ιδίου πράγματος: δύο εκδοχές του δημιουργικού μας πυρήνα, τουτέστιν εμού και του Τέλη. Περίπου τότε ήταν που αντιληφθήκαμε ότι χρειαζόμασταν και έναν «υπέρτιτλο» για να μπει υπό τη σκέπη του το πειραματικό υλικό μας.
Χρειαζόμασταν, εν ολίγοις, ένα ακόμη όνομα!
Τελικά, με τα πολλά και με τα λίγα, το πειραματικό CD οριοθετήθηκε ως demo E.P. και κυκλοφόρησε κάτω από το άμεσα συνδεδεμένο με το επίθετό μου όνομα ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ, με τίτλο «Ντόμινο – Το Πρώτο Demo», προς το τέλος του 1998, από το προσωπικό μου underground label Ethismosis REC, σε limited edition tape 100 αριθμημένων αντιτύπων και extra limited edition CD μόλις 20 αντιτύπων. Οι AURORA’S CANCER, εν ολίγοις, ήταν οι πρώιμοι ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ, και με τη σειρά τους οι ΝΤΧ, ήταν η εξέλιξη των A.C..
Πως χαρακτηρίζεις το είδος της μουσικής που παίζατε και τί απήχηση είχε στον κόσμο; Υπήρχε κάποιος διχασμός ανάμεσα σε αυτούς που άκουγαν hip hop και rock;
Υιοθετήσαμε τον όρο «progressive crossover», γιατί κάλυπτε την προοδευτικότητα της προσέγγισής μας και την επιμειξία εκ διαμέτρου αντίθετων τάσεων. Δεν κάναμε hip hop. «Απλά», χρησιμοποίησα το rap σαν κύρια φωνητική εφαρμογή, πάνω σε ένα μουσικό υπόβαθρο που εμπεριείχε metalcore, electronica, gothic και post rock στοιχεία. Φυσικά και υπήρξε ο διχασμός που λες. Πολλοί ροκάδες ή μεταλλάδες δεν μας έβρισκαν αρκετά… true, ενώ στους χιπχοπάδες ηχούσαμε ιδιαίτερα πολύπλοκοι και σκληροί για τα γούστα τους. Όμως η ιστορία, κι όχι εγώ, μας κατέγραψε ως τους πρώτους που επιχείρησαν στην Ελλάδα αυτό το πάντρεμα, άλλοτε εξυψώνοντάς μας με δημοσιεύματα σε εμπνευσμένους δημιουργούς, κι άλλοτε κράζοντάς μας ως καμένους. Τουλάχιστον μια δεκαετία μετά, την πήραν χαμπάρι έστω και καθυστερημένα κι άλλοι, και θα το χαιρόμουν ιδιαίτερα αν δεν με χάλαγε ο μηδενισμός που εξέφρασαν μερικοί από αυτούς προς την καταγεγραμμένη πρωτιά μας. Είναι ωστόσο ηδονικό το γεγονός ότι μιάμιση δεκαετία από τότε που παρουσιάσαμε τα πρώτα μας δείγματα, υπάρχει κόσμος που ανακαλύπτει σήμερα το πόσο μπροστά ήμασταν τότε, και μου το εκφράζει είτε κατ’ ιδίαν, είτε επικοινωνώντας μαζί μου στο Internet. Και με γεμίζει χαρά όποτε με προσεγγίζουν νέα παιδιά και μου λένε «με το τάδε τραγούδι σου μεγάλωσα», όταν μέλη από συγκροτήματα μου ζητούν να συνεργαστούμε, ή όταν ανακαλύπτω συχνά-πυκνά ερασιτεχνικά videos ή slideshows στο YouTube με κομμάτια των ΝΤΧ.
Από πού είναι εμπνευσμένος ο στίχος και που στοχεύει;
Όπως έχω πει, η έμπνευση είναι κάτι που δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις. Οι δικοί μου μηχανισμοί έμπνευσης εμπεριέχουν βιώματα, ερεθίσματα που γεννούν οι τόποι που έζησα ή ζω, μυστικιστικές αναζητήσεις, στοιχεία εσωτερισμού, αντιλήψεις από το Βαμπιρικό Μονοπάτι που ακολουθώ και το σκουλήκι της ποίησης.
Με ποιον τρόπο προωθούσατε τη μουσική σας και πόσο δύσκολο ήταν να κανονιστεί ένα Live;
Προωθούσαμε το έργο μας παράλληλα με την προώθηση του λόγου και της οπτικής μου. Επειδή από πολύ παλιά υπήρξα δραστήριος multi artist, δεχόμουν συχνά προσεγγίσεις να εκφράσω τις απόψεις μου μέσω συνεντεύξεων, με αποτέλεσμα να το έχω πράξει σε πάμπολλα Μέσα, από μικρής εμβέλειας fanzines, έως τηλεοπτικά τερατουργήματα, και φυσικά δεν άφηνα την ευκαιρία να παρουσιάσω όσα περισσότερα μπορούσα σχετικά με τους ΝΤΧ. Τα live, επίσης, ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος διάδοσης του trip μας. Από τη στιγμή που υπήρχε πλήρης μπάντα, για μας δεν ήταν δύσκολο να κλείσουμε εμφανίσεις, κι αυτό γιατί στις αρχές των 00s ήμασταν ήδη ένα γνωστό όνομα, που οι επιχειρηματίες ήθελαν να συνεργαστούν. Σε αυτό οφείλεται και το ότι σε όλα μας τα live ήμασταν headliners, και επιλέγαμε ποια σχήματα θα έπαιζαν support, με κριτήριο το πόσο μας άρεσαν ή το πόσο θέλαμε να τα βοηθήσουμε να αναδειχθούν. Μεταξύ 1999-2001, ο μέσος όρος θεατών στα live μας, στα clubs που παίζαμε, ήταν 150-200 άτομα, και είχαμε παίξει σε Rodeo, An Club, Afterdark, Στον Αέρα κ.α., δίνοντας μια συναυλία το μήνα, με ένα set που ξεπερνούσε τις 2 ώρες και αποκλειστικά με δικό μας υλικό. Η διακοπή των δραστηριοτήτων μας για κάποια χρόνια, και οι περιπέτειες που περάσαμε ως σχήμα ή σε προσωπικό επίπεδο, μας έκαναν να εμφανιστούμε ξανά ζωντανά το 2009, δηλαδή 8 έτη μετά την τελευταία μας συναυλία! Μεταξύ 2009-2010 παίξαμε σε πολλά live, προσπαθώντας κατά κάποιο τρόπο να βιώσουμε τη μέθεξη που απέπνεε πλέον η συσσώρευση εμπειριών, να αναπληρώσουμε τα χαμένα χρόνια και να δηλώσουμε παρών, καλώντας τους παλαιούς οπαδούς σε νοσταλγικές συνυπάρξεις και προσεγγίζοντας νεότερο κόσμο. Σε τούτο το νέο κύκλο είδα να μας αντιμετωπίζουν σαν… μνημεία, με την καλή μεν έννοια, αλλά το συναίσθημα ήταν αλλόκοτο. Και υπήρξε θέρμη, αλλά κάποιες φορές όχι η προσέλευση που περίμενα. Ωστόσο το ευχαριστηθήκαμε, μια και πατήσαμε σε σανίδια που δεν το είχαμε ξανακάνει, όπως στο Κύτταρο, στο Onstage, στο Eightball στη Θεσσαλονίκη κ.α.
Τί σας οδήγησε στην υπογραφή με τη Legend Records και τελικά τί ήταν αυτό που σας προσέφερε πέρα από την κυκλοφορία του δίσκου;
Αυτή κι αν είναι αρχαία ιστορία! Όταν κυκλοφορήσαμε το «Ντόμινο», το 1998, υπήρξαν πολλές εταιρίες που έσπευσαν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, μα η Legend ήταν η πρώτη που μας πλεύρισε με δηλωμένη διάθεση να υπογράψουμε άμεσα. Οι διαπραγματεύσεις ευδοκίμησαν και έπεσαν οι υπογραφές. Σύντομα όμως άρχισε μια σχέση μίσους μεταξύ των ΝΤΧ και της Legend. Η λογική super market που επιδείκνυε μας έβρισκε κάθετα αντίθετους, και μέρα παρά μέρα είχαμε προβλήματα, επειδή η οπτική μας και η στάση μας δεν ταίριαζε με τους στόχους της. Οι τσακωμοί μας ήταν συχνοί, με αποκορύφωμα ένα μάτσο χριστοπαναγίες που τους έριξα μέσα στα γραφεία τους λίγο πριν κυκλοφορήσει το album, επειδή είχαν κάνει κάτι εκτρωματικό σχετικά με το όνομά μας. Να καταλάβεις, ήμασταν συγκρότημα της εταιρίας, και σε κάποιες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις που μας έκλειναν, τους έκραζα κανονικά στον αέρα. Ακόμα έχω τις κασέτες από εκείνες τις εκπομπές, και ρίχνω γέλιο με το θράσος μου. Χαχαχαχαχαχα. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ήταν εμφανές ότι δεν πήγαινε άλλο, και σπάσαμε το συμβόλαιο, το οποίο για πολλά-πολλά χρόνια, ωστόσο, κρατούσε δέσμιο το υλικό μας, το οποίο η εταιρία το εκμεταλλεύτηκε μέχρις εσχάτων. Τι μας πρόσφερε πέρα από την κυκλοφορία του δίσκου; Εκείνα τα χρόνια σίγουρα μας έδωσε τη δυνατότητα να μας ακούσει ένα πιο mainstream κοινό, αλλά ήταν δώρο άδωρο, επειδή η παιδεία αυτού του κοινού δεν ήταν κατάλληλη να κατανοήσει την προοδευτικότητά μας και να μας αποδεχτεί. Μακροπρόθεσμα, οφείλω να ομολογήσω πως με το να εκμεταλλεύεται δίκην όρου του συμβολαίου για αρκετά χρόνια το υλικό μας σε συλλογές χωρίς τη δυνατότητα να δώσουμε την άδειά μας, κατά κάποιο τρόπο μας κράτησε στην επικαιρότητα, στα διαστήματα που εμείς ήμασταν αποτραβηγμένοι από τα κοινά. Μια αλήθεια πάντως είναι και αυτή: η Legend υπήρξε ένα από τα πρώτα ΜΜΕ εμπορικά εγχειρήματα ατόμων που έφτασαν το ALTER στη σημερινή κατάσταση, και δηλώνω ότι στην πλάτη τη δική μας και πέντε-έξι ακόμα συγκροτημάτων, εκείνα τα χρόνια, αυτά τα άτομα «εκπαιδεύτηκαν» στη λαμογιά…
Είδαμε πολλές παύσεις στην πορεία σας και ένα δεύτερο album να προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια να κυκλοφορήσει στο ευρύ κοινό. Τί ήταν αυτό που «έφταιξε» τελικά;
Να σου πω ότι στην πραγματικότητα στο συρτάρι μου υπάρχουν (εκτός από 350 ακυκλοφόρητα τραγούδια) άλλα 3 albums των ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ, κι όχι μόνο ένα. Είναι το album «Αίρεση» που θα κυκλοφορούσε το 2001, το album «Το Όνειρο Ενός Κακού Αγοριού» που θα κυκλοφορούσε το 2006, και το πιο πρόσφατο «Η Τελευταία Σπορά», που είναι σχεδόν ολοκληρωμένο από το 2009. Έφταιξαν πάρα πολλά, μα αν ήθελα να κάνω οικονομία χώρου θα εστίαζα σε δύο στοιχεία: Πρώτον, πάντα στην Τέχνη μου ακολουθούσα τις ορμές μου, οπότε σε κάθε καλή μου περίοδο δραστηριοποιούμουν παρασέρνοντας στη δράση και τους ΝΤΧ, και σε κάθε καταθλιπτική μου φάση αποτραβιόμουν, οδηγώντας τη μπάντα σε παύση. Δεύτερον, απογοητεύτηκα πολλές φορές τόσο από συνεργάτες ή μέλη του συγκροτήματος, όσο και από τη δυστοκία του Συστήματος να μας στηρίξει, ώστε δεν έβλεπα το λόγο γιατί να συνεχίζω να προσπαθώ, κόντρα μάλιστα στον μόχθο μου για επιβίωση ή εν μέσω προσωπικών κολάσεων. Όπως κι αν το δει κανείς, όσο χώρο κι αν πήραν όσοι πέρασαν από το συγκρότημα, οι ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ είναι εγώ, με κάθε μείον ή συν. Και όσο ζω, οι ΝΤΧ θα υπάρχουν, είτε κάποιες φορές δραστήριοι και μάχιμοι, είτε κάποιες άλλες μέσα στο μυαλό μου και μόνο. Από την άλλη, να μη ξεχνάμε ότι υπήρξαν κυκλοφορίες ΝΤΧ. Το 2005 βγάλαμε το promo E.P. «Προσευχή», και το 2009 το D.I.Y. CD-Single «Τι Σου Ζητώ», ενώ μέσω των επίσημων ιστοσελίδων μας διέρρευσαν αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια μας που οπαδοί τα οπτικοποίησαν και τα ανέβασαν στο YouTube. Αυτή τη περίοδο δεν είμαστε ενεργοί. Στα μέσα του 2010 απομάκρυνα ορισμένα μέλη, στη συνέχεια πέρασα μια φρικαλέα προσωπική κρίση, και σήμερα δεν είμαι ακόμα σε θέση να δραστηριοποιηθώ υπό το ΝΤΧ λογότυπο, καθώς προσπαθώ ακόμη να σταθώ στα πόδια μου, ευρισκόμενος σε έναν πόλεμο επιβίωσης, σωματικής και πνευματικής.
Πες μου ένα σημείο ορόσημο που στιγμάτισε την πορεία των ΝΤΧ;
Νομίζω ορόσημο ήταν η διάλυση του σχήματος, στην οποία προέβηκα στα τέλη του 2001. Βρισκόμασταν στην καλύτερή μας φάση. Δίναμε ένα με δύο live το μήνα, είχαμε σχεδόν έτοιμο το νέο album «Αίρεση», μιλούσαμε για καινούριο συμβόλαιο με κραταιά πολυεθνική που έδειξε απίστευτο σεβασμό στην οπτική μας, από παντού οι κριτικές για το style μας και τους στίχους μου είχαν πλέον κατασταλάξει σε επαίνους, και ήμασταν εξαιρετικά αναγνωρίσιμοι. Και τότε, απογοητευμένος από την τροπή που είχαν πάρει οι μεταξύ μας σχέσεις, αντί να απομακρύνω ένα συγκεκριμένο μέλος που ήταν η ρίζα του κακού, θεώρησα πιο τίμιο να διακόψω τις δραστηριότητες του σχήματος, για να μην τον θίξω ως καλλιτέχνη και συνδημιουργό. Τόσο μαλάκας υπήρξα, ναι! Όταν 3 χρόνια μετά συγκεντρωθήκαμε και πάλι, όλα είχαν αλλάξει δραματικά στη μουσική βιομηχανία, και η άλλοτε ανερχόμενη έως κραταιά θέση μας στον μουσικό χάρτη είχε θολώσει από την αποχή μας και τις εξελίξεις που έτρεχαν.
Συμμετέχεις και σε άλλα συγκροτήματα;
Τα side projects ήταν ανέκαθεν η αδυναμία μου. Από το 2000 περίπου διατηρώ το απόλυτα προσωπικό μου όχημα, ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ + ΤΟ ΟΞΥΜΩΡΟ ΣΧΗΜΑ, με το οποίο έχω κάνει πάρα πολλές δισκογραφικές συνεργασίες και ευελπιστώ κάποια στιγμή να κυκλοφορήσω ένα album. Επίσης, εδώ και κάποια χρόνια ξεκινήσαμε ένα melodic death/gothic project, τους Theia TraGODia, που ο δίσκος είναι έτοιμος απ’ όλα εκτός από τα φωνητικά. Στο παρελθόν δημιούργησα πολλά βραχύβια σχήματα, όπως οι SNAKE WITHIN, οι ORIGINAL SOUNDTRACK, το ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ κ.α. Κι έχω συνεργαστεί με ονόματα όπως οι FF.C., o ΜΕΓΑΣ, οι FLIPTOP BOX, o ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗΣ, οι TANG-RAM, η ELISABETH των EN-GARDE κ.α.
Εκτός από τη μουσική σε είδαμε να ασχολείσαι και με τη δημοσιογραφία, τη σκιτσογραφία αλλά και με τη συγγραφή βιβλίων. Πως προέκυψαν αυτά;
Θα επαναληφθώ εδώ, σε σχέση με άλλες συνεντεύξεις μου, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Λοιπόν, ως δημιουργός ποτέ μου δεν αρκέστηκα σε μία και μόνο μορφή Τέχνης. Είμαι ένας multi artist, κι όπως έχω ξαναπεί, προσωπικά θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να ψάχνεται σε πολλές οδούς έκφρασης και αποτύπωσης του στίγματός του. Ξεκίνησα ως comic artist, στη συνέχεια αφοσιώθηκα στη συγγραφή, έπειτα καταπιάστηκα με κάθε είδους εικαστική προσέγγιση (ζωγραφική, φωτογραφικές παραγωγές, video clips), εργάστηκα δυο δεκαετίες ως δημοσιογράφος, είμαι ενεργός DJ, ενώ στη δημιουργία μουσικής στράφηκα αρχικά για να ντύσω με ήχους τους στίχους μου και να ερμηνεύσω τις εφιαλτικές μου εξορμήσεις, και στη συνέχεια αναζήτησα να σχηματοποιήσω μυστικιστικές μουσικές φόρμες. Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, και είναι η συγγραφή εκείνο που με γεμίζει περισσότερο από καθετί.
Εκτός των άλλων είσαι και ερευνητής paranormal φαινομένων. Πες μου μια παράδοξη κατάσταση που έχεις βιώσει;
Από μικρός, επέδειξα μια εμφανή διαφοροποίηση από τους γύρω μου σχετικά με τους τρόπους που αντιλαμβανόμουν το περιβάλλον. Ένιωθα Ξένος, κοινωνιολογικά, πνευματικά και σε φυσικό επίπεδο… Δυσκολευόμουν να επικοινωνήσω σε ουσιαστικό επίπεδο με τους συνδαιτυμόνες μου, και με κούραζε η προβλεπόμενη και πεζή συμπεριφορά των άλλων.
Παράλληλα, ξεκίνησε μια «επίθεση» του μεταφυσικού απέναντί μου, καθώς άρχισα να γίνομαι μάρτυρας παράδοξων περιστατικών, που περιλάμβαναν από παρουσίες οντοτήτων έως ονειρικά στοιχειώματα. Στην ηλικία των 10, για να μπορέσω να ερμηνεύσω τα συμβάντα και για να κατανοήσω τι μου συμβαίνει, στράφηκα προς οποιαδήποτε πηγή αναφερόταν σε μεταφυσικές δραστηριότητες, απορροφήθηκα σε μια μακροχρόνια αναζήτηση Γνώσης και σιγά-σιγά βάλθηκα να αποτινάξω από μέσα μου κάθε κατάλοιπο ανθρώπινης παρέμβασης και να καταλύσω κάθε δεσμό με τους δεσμούς αίματός μου, αποκηρύσσοντας έτσι την οικογένειά μου, τη δογματική αντίληψη σχετικά με κάθε είδους θρησκεία και την μικρότητα της ράτσας όπου γεννήθηκα αλλά δεν της ανήκω. Ως μέσο για να το πετύχω, χρησιμοποίησα τον εσωτερισμό αλλά και κάποιες μυητικές ατραπούς. Μέσα από επίπονες και επώδυνες πνευματικές διεργασίες τα κατάφερα, κι έγινα κάτι πέρα από άνθρωπος. Διαμόρφωσα ένα καινούριο Εγώ, επανεφεύρα τον εαυτό μου. Από μόνη της όλη η μυητική πορεία που σου περιγράφω, αποτελεί τον ορισμό της «παράδοξης κατάστασης». Για περισσότερα θα σε παραπέμψω σε δημοσιευμένα κείμενά μου σε περιοδικά, σε δοκίμιά μου στο προσωπικό μου blog (panospilatos.blogspot.com), σε αποσπάσματα από τα βιβλία μου, σε σημεία της στιχουργικής μου κατάθεσης, αλλά και σε άρθρα που δημοσιεύω εδώ και λίγο καιρό στο cobrasports.gr, ενώ θα μπορέσεις να με κατανοήσεις πιο πολύ αν διαβάσεις και τη συνέντευξή μου στο Gothic Imagination του Πανεπιστημίου Sterling της Σκοτίας, υπό τον τίτλο «Interview With A Greek Vampire».
Ποια η γνώμη σου για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα; Είσαι υπέρ ή κατά των μνημονίων;
Είμαι κατά σε οτιδήποτε στερεί τις ελευθερίες μου, σε οτιδήποτε εκμηδενίζει την εθνική μου αξιοπρέπεια, σε οτιδήποτε ικανοποιεί τις εδώ και αιώνες ορέξεις των αλλοδαπών κύκλων εξουσίας για υποδούλωση και ταπείνωση του Ελληνικού Πνεύματος. Τα μνημόνια είναι αισχρότητες, που το πολιτικό μας σύστημα μας τα σφήνωσε στον κώλο, με τις ευλογίες της πλειονότητας ενός λαού ικανού για μεγαλουργήματα μα και εξωφρενικά αφελούς και βολεμένου στις ψευδείς ηδονές. Θα χαιρόμουν αν έβλεπα 300 τομάρια, και κάμποσα παραπάνω, να στεγνώνουν κρεμασμένα στον ήλιο, απέναντι από ένα γκρεμισμένο οίκο ενοχής στο Σύνταγμα.
Υπάρχουν κάποια σχέδια μουσικά ή μη για το μέλλον;
Έπειτα από μια σειρά γεγονότων που διαδραματίστηκαν στη ζωή μου από το 2008, και ειδικά κατά την μαύρη χρονιά του 2010, σταμάτησα πλέον να κάνω σχέδια. Υπάρχουν πολλοί που με παρακινούν να δραστηριοποιηθώ μουσικά, φέρνοντάς μου για παράδειγμα τραγούδια που κάθισαν και τα έγραψαν για να βάλω στίχο και να τα ερμηνεύσω, μα δεν έχω όρεξη για κάτι τέτοιο αυτή την περίοδο. Από την άλλη, όπως προείπα, στο συρτάρι μου υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τραγούδια, ακυκλοφόρητα. Δίσκοι ολόκληροι. Δεν ξέρω αν θα καταπιαστώ ποτέ μαζί τους. Ίσως σύντομα, ίσως έπειτα από καιρό, ίσως κάποτε, ίσως ποτέ. Ίσως βγουν από κει μέσα αφότου αναχωρήσω από αυτή τη ψευδαίσθηση ζωής, ως μεταθανάτιο αστείο. Στα συρτάρια μου υπάρχουν κι άλλα ακυκλοφόρητα ή αδημοσίευτα έργα. Κείμενα, comics και, πάνω απ’ όλα, πολλά βιβλία. Αυτά τα τελευταία θέλω διακαώς να τα εκδώσω πριν εγκαταλείψω τα εγκόσμια. Τα αγαπάω πάρα πολύ, και είναι δημιουργήματα που χτίστηκαν σε αμέτρητες ώρες μοναχικής έμπνευσης και κατάθεσης. Σου μιλάω για ένα μυθιστόρημα (που θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο σύνθετο έχω γράψει), ένα ακόμη μισοτελειωμένο, ένα τεράστιο μυστικιστικό και μυθοπλαστικό βιβλίο σκότους, δύο βιβλία της σειράς The Dark Side Project, ένα βιβλίο με δοκίμια βασισμένα σε εφιάλτες, ένα παράδοξο βιβλίο για την έμβια ζωή στη Γη, μια ποιητική συλλογή και κάνα-δυο ακόμη που τα δουλεύω σποραδικά. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι θα κάνω με όλα αυτά. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τίποτα, ενώ συνάμα οι ώμοι μου κυρτώνουν από το βάρος της Επίγνωσης. Βρισκόμαστε στις αρχές ακόμα του 2012, και όπως πολλοί περιμένουν τι θα συμβεί αύριο, προσμένω κι εγώ κάτι που θα με βγάλει από την εκούσια νάρκη. Ταυτόχρονα, ανακαλύπτω ξανά την ανθρώπινη εμπειρία, και ως πνευματικό ον βασανίζομαι από αυτό.
Links:
https://www.facebook.com/pages/NTX-BAND-GR/183777673439
http://www.myspace.com/pilatosmusicprojectsroom
http://www.myspace.com/niptotasxeiras