Είναι κάτι τέτοιες ώρες που κάθεσαι μπροστά στο pc με έτοιμη την κεντρική ιδέα του άρθρου αλλά δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και σε πιάνουν τα άγχη πώς να στριμώξεις όλα αυτά που θες να πεις!
Σοκ και δέος είναι δύο από τα αισθήματα που με βασανίζουν μέρες τώρα- από εκείνη την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά το Legion of freaks. Μα γιατί να τύχει σε μένα αυτή η παρουσίαση;
Δεν είναι τυχαία ούτε τα αμέτρητα live από το 1999, ούτε οι κομματάρες-ύμνοι που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν γενιές, ούτε οι φανατικοί θαυμαστές , εντός και εκτός της χώρας, ούτε το “punk, βία, χάος και αναρχία” που είναι γραμμένο σε τουλάχιστον ένα τοίχο κάθε πόλης ανά την Ελλάδα.
Είναι τα μαστόρια του street punk και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και σε τούτον’ δω το δίσκο.
Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός, γιατί δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, κι όσο κι αν επαινώ το χάος, θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου για να βγάλετε κι εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, ένα κάποιο νόημα.
Μετά το intro-κομμάτι στην πρώτη θέση έρχεται το «ούτε ένα βήμα» δυνατές ταμπουριές και η δεύτερη φωνή γεμάτη σαπίλα στριγγλίζει “Εγκλωβισμένος “. Μόνο τούπα τούπα και μόνο αυθεντικό street punk συνθέτουν ένα ένα σερί από heargasm μελωδίες στις επόμενες θέσεις με το “Είμαστε η τελευταία γενιά” το “Τhe answer will be violence”, “Για πόσο ακόμα” και “Do it all together” με το κεφάλι να μην σταματά να χτυπιέται και το χεράκι να είναι κολλημένο στο repeat αποκλείοντας σε από το να ακούσεις και τον υπόλοιπο δίσκο!
“Τhrow nazis out of football”. Πως γίνεται street punk μπάντα που σέβεται τον εαυτό της να μην έχει τουλάχιστον ένα τραγούδι αφιερωμένο στη στρογγυλή θεά; Κομμάτι που ξεκαθαρίζει τα πιστεύω και τις ιδεολογίες των παιδιών και έχει βάλει στόχο να μας ξαλαφρώσει από τις βρωμιές του αθλητισμού. Παρόμοια πετυχημένη φάση είχαμε συναντήσει και μερικά χρόνια πίσω, με τους los fastidos.
Η ώρα που περίμενα “Ομίχλη”. Τις περισσότερες φορές που μια κυκλοφορίαεμπεριέχει κομμάτι με το όνομα της μπάντας, ή με τον τίτλο της κυκλοφορίαςέχει τύχει να μη μου αρέσει (κάτι σαν τον νόμο του Μurphy προσαρμοσμένο στην μουσική ας πούμε ). Εδώ όμως έχουμε μια ξεχωριστή περίπτωση όπου το κομμάτι όχι μόνο είναι καλό αλλά είναι και το αγαπημένο μου από τον δίσκο, μιας και μιλά για όμορφες καταστάσεις, φιλίες,πιώματα και μουσική που καίει με τη φλόγα του αντισυμβατισμού.
“Τι να μου πείς” και “Clockwork punx” τα κομμάτια που κλείνουν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς αυτή την δυνατή κυκλοφορία, κάτι σαν punk μπαλάντες που θα μπορούν να τραγουδηθούν ανέμελα από μεθυσμένους πάνκηδες με το “clockwork punx” να έχει εισαγωγή από το theme του clockwork orange.
Γενική εικόνα: Η παραγωγή είναι πολύ καλή και ο ήχος αρκετά συμπαγής και στακάτος, πράγμα που σπανίζει συνήθως σε μπάντες τέτοιου είδους που έχουν μάθει να θεωρούν ότι, όσο πιο χύμα τόσο πιο underground. Είναι μια μπάντα που μας έχει αποδείξει εδώ και καιρό ότι είναι μοναδική στο είδος της στα ελληνικά δεδομένα και φροντίζει με κάθε της κυκλοφορία να το υποστηρίζει ακόμα.
Tracklist:
1)Legion of freaks
2)Ούτε ένα βήμα
3)Είμαστε η τελευταία γενιά
4)The answer will be violence
5)Για πόσο ακόμα
6)Do it all together
7)Throw nazis out of football
8)Oμίχλη
9)Τι να μου πεις
10)Clockwork punx
label: Joe Pogo Records (USA) 2012
Αλέξανδρος Καγκαράς