Οι Δραμαμίνι είναι ένα συγκρότημα από την Δράμα εξού και το Δραμα-μίνι. Όταν φέρνω στο μυαλό μου την γείτονα Δράμα και τις μπάντες που έχει βγάλει η σκέψη σταματάει μέσα σε ένα λεπτό. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι οι “Κύνοι και κόνικλοι” ένα συγκρότημα έχοντας κυκλοφορήσει ένα mini άλμπουμ αν θυμάμαι καλά το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρων.
Οι Δραμαμίνι σίγουρα μπορούνε να γίνουν “σημαία” για την πόλη τους και αφορμή για πολλές επαρχιακές μπάντες για να πάνε παραπέρα. Ακούγοντας τα δυο πρώτα τραγούδια του δίσκου μένω καθηλωμένος ακουγοντάς τα προσεκτικά, διακρίνω έξυπνες μελωδίες καθόλου βαρετές πάνω σε ερωτικό στίχο και καθώς συνεχίσω το άκουσμά μου αντιλαμβάνομαι ότι τίποτα δεν με παρακινεί να αλλάξω τραγούδι έτσι ώστε να το ακούσω περιληπτικά και να τελειώνω γρήγορα μαζί τους.
Οι Δραμαμίνι, ναι είναι ένα σκαλοπάτι, μια πόρτα, για κάποιον/α που ακούει ένα διαφορετικό στιλ μουσικής και θέλει να ξεφύγει, να το κάνει μαζί τους και το όφελος της προκειμένης κατάστασης είναι να αποκτήσει το Ελληνικό ροκ ακόμα ένα λάτρη του είδους. Είναι δύσκολο από το ποπ να φτάσεις να ακούς Διάφανα Κρίνα και Ενδελέχεια, χρειάζεται ένα μεταβατικό στάδιο, ε οι Δραμαμίνι το προσφέρουν αυτό στον ακροατή και είναι καλό να υπάρχουν τέτοια συγκροτήματα όχι μόνο γι αυτό τον λόγο, άνετα μπορώ να ξανακούσω τον δίσκο τους που δεν είμαι και fun των συγκεκριμένων ρυθμών. Τραγούδια που μπορείς να ξεχωρίσεις με το πρώτο άκουσμα : “Έχω μια αγάπη”, “Τα παράπονα μιλούν”, “Στην άκρη του κόσμου”, “Πόσο άλλαξα”. Για τους fun των πιο ακουστικών ροκ καταστάσεων το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αξίζει να το έχετε!
Νίκος Γραμμάτος