Οι Διόνυσος είναι μπάντα με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, από αυτές τις μπάντες που έζησαν για λίγο την χρυσή δεκαετία του 90 και τις καλές εποχές όπου το ελληνόφωνο ροκ ήταν στα φόρτε του, τα τραγούδια έπαιζαν συνέχεια στα ραδιόφωνα και η κάθε δισκογραφική, μικρή η μεγάλη, κονομούσε τα άντερά της από το έμψυχο δυναμικό και τις μουσικές που κυκλοφορούσαν.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι όλη την πορεία των Διόνυσος, όταν πριν αρκετά χρόνια (για να μην πω πολλά), είχα σκαλώσει με τον Δημήτρη Πετροβίτση σε ένα παλιοροκάδικο στην κοινή μας έδρα και γενέτειρα, την πόλη της Καβάλας. Από τότε η επαφή μου με την μπάντα ήταν στενή, αφού λάμβανα συνέχεια κάθε νέο υλικό τους. Φτάνουμε λοιπόν αισίως στον τέταρτο δίσκο της μπάντας. Ο τίτλος του δίσκου είναι «Η γη είναι επίπεδη». Κυκλοφόρησε στις 31 Δεκεμβρίου του 2013, ανεξάρτητα, όσο πιο ανεξάρτητα γίνεται, μακριά από εταιρίες και μπαγλαμάδες που κοιτάνε να σου ρουφήξουν την τσέπη. Άργησα λίγο να τοποθετηθώ η αλήθεια είναι, και για αυτό φταίει το πολύ υλικό που έχει πέσει στα χέρια μου (αυτό είναι ευχάριστο πάντα), όπως επίσης το ότι τα mp3 ξεχνιούνται πιο εύκολα, κατ’ εμέ, απ’ ότι ένα cd που θα περιμένει με αγωνία στο γραφείο μου και θα μου φωνάζει να το ακούσω.
Πάμε στο ρεζουμέ τις υπόθεσης…
Οι Διόνυσος βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους, πιο ώριμοι από ποτέ, καταθέτοντας 11 νέα τραγούδια, στους γνώριμους ρυθμούς της μπάντας, αλλά με φρέσκια εξέλιξη και τοποθέτηση ηλεκτρονικού ήχου, πράγμα που δίνει φρεσκάδα και άλλο αέρα στην μπάντα. Κάτι τέτοιο που είχανε κάνει τα Ξύλινα Σπαθιά από το «Τροφή για τα θηρία» και μετά. Θα μου πεις ότι ήρθαν δεύτεροι και μετά από καμιά 15 χρόνια μετά, αλλά τι να λέει; Είναι φανερό ότι υπάρχουν επιρροές στον ήχο τους, αλλά και πώς να μην υπάρχουν; Όλοι μας ήμαστε παιδιά και κληρονόμοι των μεγαλυτέρων μας, παρθενογένεση δεν υπάρχει πλέον, οπότε η ουσία των πραγμάτων είναι η ψυχή και η δουλειά που καταθέτει ο καθένας. Για τον λόγο αυτό οι Διόνυσος έχουν όλο τον σεβασμό και τα εύσημα για αυτή τους την προσπάθεια, γιατί με αυτό τον τρόπο στηρίζουν μια σκηνή που για εμένα είναι πιο αγνή και ψαγμένη από το χθες. Δεν νοσταλγώ σε καμία περίπτωση τα 90s, ανήκουν στο παρελθόν και ποτέ δεν θα γυρίσουν πίσω. Έτσι πρέπει να λειτουργούμε σαν άνθρωποι, να εξελισσόμαστε… και ναι υπάρχει εξέλιξη στα πάντα. Ζωντανό παράδειγμα οι Διόνυσος.
Η παραγωγή των τραγουδιών και ο ήχος είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα για ανεξάρτητη παραγωγή. Σίγουρα θα μπορούσαν και καλύτερα, αλλά όταν δεν υπάρχει μπάτζετ, θα χτίσεις με πέτρες και ξύλα που θα μαζέψεις μόνος σου από το βουνό… και εν τέλει εκεί είναι η μαγκιά, και οι Διόνυσος είναι μάγκες και αυθεντικοί ροκάδες.
Ψάξτε τους, γνωρίστε τους καλύτερα και δώστε τους τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να τους νιώσετε και να τους κατανοήσετε. Βάλτε ένα ποτήρι κρασί και ταξιδέψτε μαζί τους στις πολύ όμορφες μουσικές και τους στίχους τους.
Συνεχίστε παιδιά, μην το αφήσετε ποτέ… για όσο αναπνέετε!
Νίκος Γραμμάτος
Τα τραγούδια:
1) Σαν πράξη ερωτική
2) Μια αφορμή
3) το τρένο της σιωπής
4) Τελευταίο φεγγάρι
5) Που’ ναι η αγάπη
6) Ταξίδεψέ με
7) Μικρός πρίγκιπας
8) Κανόβαλη φυλή
9) Ήρθαμε ξένοι
10) People are strange
11) Μια μόνο φορά (demo 1998)