Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι του 2018, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 8 of ?
Damirah
Δίσκος: Lights and Guns and Fire
Ξεκινώ λέγοντας ότι ομολογουμένως είναι ένας επιτυχημένος τίτλος (κάποιος στον ψιθυρίζει στο αυτί όταν ολοκληρώσεις το άκουσμα του δίσκου) και ένα υπέροχο artwork που αντιπροσωπεύει όσα θέλουν τα παιδιά να μας προσφέρουν.
Το άλμπουμ ανοίγει με το «Dotted Bright Lights» με τις πρώτες post μελαγχολικές γραμμές του να σε καλημερίζουν. Σε αγκαλιάζει για δεκατρία λεπτά με ένταση που επιστρέφει και κλείνει στην ελπίδα της παιδικότητας. Δίχως ανάσα προσφέρεται το επόμενο «Shootout» με τους υπέροχους ηλεκτρικούς κιθαρισμούς του, νότες που αναμοχλεύουν μια ιστορία με παύσεις, ανηφορίζουν για να αποκαλύψουν τη φωνή τους δυναμική σε riff-οσκεπάσματα και κλείνουν σε underblues influence. Το επόμενο «As a Child, I Always Dreamed Οf Fire» είναι το πιο straight rock κομμάτι του δίσκου. Ξεκινάει με μια movie voice να απαγγέλει ένα υπέροχο κείμενο που κουβαλάει την ένταση της ζωής, των θρυμματισμένων ονείρων, της στιγμής που οφείλεις να ξυπνάς και να αναμετράσαι με τον εαυτό σου. Στα ελληνικά το κείμενο, άμετρος λόγος, εξαιρετικά ποιητικός και δυστοπικός. Εντυπωσιασμένος από αυτό, (δε γνωρίζω αν είναι όντως ποίημα, αλλά αν δεν είναι, μέσα από το κομμάτι μόλις έγινε!)
Τέλος από τα τρία πρώτα κομμάτια που είναι δεκατριάλεπτα το καθένα και περνάμε στο «Papilles» εν είδει μουσικής γέφυρας που καλμάρει τα νερά μας στα πλήκτρα του, ίσα για να έρθει το επιτιμητικά brut «Burn People Up» που σε αρπάζει με τους θέρεμιν ήχους του και σε εγκλωβίζει σε ένα κιθαριστικό παιχνίδι που πυγμαχεί με τους ηλεκτρονικούς συνοδοιπόρους του, διαξιφίζεται με τις επαναστατικές εισβολές των samples που περνάνε από το κομμάτι (ομιλία Κάστρο αν δε λαθεύω) ενώ κλείνει μεταλλικά. Με ξένισε κάπως το κομμάτι από το γενικό σύνολο του δίσκου αλλά εντέλει δεν ήταν άσχημη έκπληξη! Το άλμπουμ κλείνει τόσο ονειροταξιδιάρικα όσο ξεκίνησε (έχουμε πάλι sample Fidel από ομιλία του και ίσως αυτά τα δύο last tracks θα πρέπει να τα εκλάβουμε ως αδελφικά) και χαμογελώ που το «New Scenery, New Noise» (και εν γένει η μπάντα) καταφέρνουν να προσφέρει την επανάστασή τους στον ακροατή μέσω της μουσικής του.
(με αυτό τον τίτλο κατά νου, μη λησμονήσετε να δείτε την τελευταία ταινία του Γούντι Άλλεν με τίτλο “Wonder Whell” –trust me, you’ll remember me!).
Το λοιπόν: Είχα ακούσεις τις πρώτες νότες βράδυ αλλά προγραμμάτισα το δισκάκι για το επόμενο πρωί –και δεν έκανα λάθος! Ηχητικέ μου αναγνώστη, εδώ καλύπτεις περίπου μια ώρα ταξιδέματος μέσα από τις ψυχεδελικές post συνθέσεις του. Είναι ένας υπέροχος δίσκος για τη στιγμή που τραβάς τις κουρτίνες κάθε μέρας και το φως εισβάλλει μέσα σου, προσφέρει ελπίδα για νέο ξεκίνημα, δίνει χρώμα (ακόμα και σκοτεινό εν μέρει). Η ομάδα είναι νοσταλγική και πετυχαίνει να δώσει μια άρτια δουλειά στους φαν του είδους. Η Πάτρα απ’ όπου μας έρχονται, ανασαίνει έμπνευση ταξιδιάρικη στα υψίπεδα και τους γιαλούς της και αυτό διαφαίνεται στις ρομαντικές εμπνεύσεις και τις αναζητήσεις της μουσικής ετούτης ομάδας. Ατμοσφαιρικές Portishead εντάσεις, ανοίγματα και χρώματα Jean-Michel Jarre, επιστροφές και εναλλαγές (που σε ένα live θα είναι υπέροχοι οπτικά!) από την Floyd history (middle era) και εξαιρετικά urban αλλά και space ήχος. Μπράβο στα παιδιά!
Για περισσότερο ταξίδεμα και στήριξη εδώ:
https://www.facebook.com/DamirahBand/
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
