Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι του 2017/2018, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 7 of ?
Blue Veil
Δίσκος: 6 Degrees Of Separation
Ντεμπούτο άλμπουμ για τα παιδιά και γεμάτος όρεξη, ιδέες, πετυχημένα πειράματα αγάπης για αυτό που κάνουν, σεβασμό στο παρελθόν και nevertheless μια εξαιρετική παραγωγή που έρχεται από την Πάτρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το «Circle I» και απαγγελία του πατρινού συγγραφέα Κώστα Λογαρά για να περάσει σε λίγο στην κυρία Ανθή που μιλάει στο «Anthe». Στις εμπνεύσεις αυτές τα παιδιά θέλουν προφανώς να μας δώσουν το στίγμα της ανθρώπινης επαφής αλλά και να προσδιορίσουν τη ματαιότητα της ύπαρξης, και αυτό σε τοποθετεί άμεσα εντός του έργου τους και του τι πρόκειται να ακούσεις.
Το κομμάτι «From Scratch» είναι ουσιαστικά το πρώτο που ξεχωρίζει και σου γαντζώνει τα αυτιά με το rock ‘n’ roll funky feeling που το διαποτίζει. To επόμενο «No Cigar» είναι ένα funky/prog σύνολο και καταθέτει εμπιστοσύνη στη θηλυκή φωνή της front woman που on stage θα πρέπει να το απογειώνει το κομμάτι και να χορεύουν όλοι. Στο «Wish I Knew» ξεκινάς τις dark σκέψεις καθώς τα μελωδικομεταλλικά κατεβάσματα σε περιστοιχίζουν ενώ στο «Baby Don’t Go» σήκωσα τα χέρια ψηλά! Το θαύμασα! Το είδα να ερμηνεύεται μπροστά στα μάτια μου, χοροθεατρικό μέσα στους κιθαρισμούς και το βιολί του, ταξιδιάρικο και γεμάτο αγάπη για μια σχολή/στιγμή/ζωή χαμένη; (personal favourite το κομμάτι!).
Ακολουθεί άριστα δεμένο το «Nostalgia» όπως υπαγορεύει το νόημα της λέξης: πίσω από μια ύφανση παραιτημένης μνήμης άλλων χρόνων, περασμένων πια, και την ηλεκτρισμένη δυναμική του παρόντος που το παραμορφώνει, ίσα για να γραμμοφωνίσει το sample με Αττίκ με το «Από Μέσα Πεθαμένος» και… τι να πεις; Ακούστε το! (εξαιρετική δουλειά κάνατε εδώ πέρα ρε guys!). Στο «Last Chapter: Entreaty» μια under siege blues-ιά που επίσης δε χορταίνεται η θεατρικότητά της. Στο επόμενο «White» που ξεκινάει ύποπτα σβηστό, δεν αργεί να μιλήσει ξανά η playful jazz/funky ψυχή των παιδιών και δένει υπέροχα στο σύνολο, ενώ το μελαγχολικά οπερετικό «Equilibrium» με τυλίγει με τον περίπατό του κάτω από γέφυρες και παραποτάμους συναισθημάτων, ίσα για να κλείσει ο δίσκος με το «Circle II» επαναλαμβάνοντας τα λόγια του κυρίου Λογαρά και να ξεκινήσει πάλι να παίζει στα ηχεία σου το έργο.
Εν κατακλείδι, ακούγοντας τον δίσκο, παίζοντάς τον ξανά και ξανά, ένιωσα τον διαχωριστικό τίτλο του να μην αποσχίζει αλλά να αποτολμά ένα άπλωμα χεριού, μια ένωση, ένα δέσιμο. Εκείνη η μεταλλική κενότητα στο παγωμένο συνοφρύωμα της προτομής του εξωφύλλου, είναι μια απέλπιδα προσπάθεια εκείνου που ζει σε έναν κόσμο αναζητώντας επαφή, φωνάζοντας σιωπηρά «Είμαι κι εγώ εδώ!». Έτσι είναι… για όλους μας… Τι λείπει λοιπόν από αυτό το ρομαντικό διαμαντάκι; Θαρρώ τίποτα! Πρόζα, απαγγελία, ποίηση, γρέζι ελληνικότατης φωνής και στίχου, αντάμα με blues/progressive, rock/hip και φυσικά jazz/funk στιγμές και έχεις ένα ημίχρονο μουσικάρες που τις στιγμές που χαμηλώνουν το κάνουν μονάχα για να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν ψηλά, επ ουδενί δεν ολισθαίνουν για να επαναπαυθούν. Εξαιρετικοί λαρυγγισμοί από τη direct clean χροιά της front woman, blues riffs ‘n’ red melodic kicks και να τολμήσω να το πω; Θα το πω! Σε ετούτο τον δίσκο δεν άκουσα μονάχα, αλλά παρακολούθησα θέατρο, ίσως ακόμη και να πήρα μια γεύση από τους Έλληνες Portishead. Καλό κατευόδιο παιδιά, καλή αντάμωση και ναι… όλα τελειώνουν… και όλα ξεκινούν απ’ την αρχή.
Για περισσότερο Μπλε Βέλο, στηρίξτε τους εδώ:
https://www.youtube.com/channel/UC7CRNQSvcPuwp7EBRYZ9LYw
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
