Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι του 2018, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 5 of ?
Grey River & The Smoky Mountain
Δίσκος: Captain Death
Είσοδος στο άλμπουμ με το ομώνυμο «Captain Death» μία από τις ομορφότερες μελωδίες που έχω ακούσει τελευταία. Ακουστική κιθάρα, βιολί, τσέλο και μια καθαρή, φρέσκια φωνή από την front woman της ομάδας. Από το πρώτο άκουσμα, τολμώ να χαρακτηρίσω το ύφος της μπάντας ως southern navy (© εδώ heh, heh!)
Mε το επόμενο «Dark Man» συνεχίζεται το ψυχικό αρμένισμα στην πραγματικότητα των παιδιών που έχουν διάθεση να μας διηγηθούν τις ιστορίες των ναυτικών που χάθηκαν (το μπάντζο με ξετρέλανε, well done fellaz!). «Let The River Flow» και ετούτο το κομμάτι μου προκάλεσε μια ευφορία, ένα χαμόγελο. Κουβαλάει μια δύναμη αγκαζέ με την δυναμική πραότητα και η φωνή της lead είναι ομολογουμένως στη θεατρική θέση που αρμόζει σε ένα τέτοιο all together feeling (αγαπημένο μου!). «Lucky Bastard» λέγεται η επόμενη τρέλα (yeahaaa) για να χαράξει το playful southern στοιχείο της μπάντας ακόμη περισσότερο! «The King And The Crow» και από τον τίτλο ήλπιζα πως θα έχω μια μπαλάντα. Δεν έπεσα έξω αλλά αντί για την έως τώρα θηλυκή χροιά, έρχεται το βαρύτονο γρέζι μιας αντρικής φωνής (admiration εδώ!) και κλείνω τα μάτια σε ετούτο τον sailor up the mountain και στο ντουέτο με την λαίδη. Στο «Oh Mama» που ακολουθεί ένα μελαγχολικό βιολί με καλωσορίζει (και δίνει ρέστα αργότερα στο κομμάτι!) σε μια swing/polka ιστοριούλα ικανή να σε ωθήσει να το ακούς και να το ξανακούς. Το «The Rambler’s Way» ξεκινά με μια επική ατακάρα του Κλιντ Ιστγουντ από την ταινία «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» (όχι δε σ’ τη λέω, να ακούσεις τον δίσκο των παιδιών ηχητικέ μου αναγνώστη!). Η southern/desert διάθεση της μπάντας συνεχίζεται στο κομμάτι με μια φυσαρμόνικα που κλαίει παπάδες κι ένα βιολί που χαμογελάει στους νεκροθάφτες. «All The Rainy Days» στη συνέχεια και ένα ακόμα duet-ballad navy αρμένισμα (καθόμαστε όλοι μαζί σας στο κατάστρωμα brothers, να το ξέρετε! Χαρ, χαρ!). Ακολουθεί το θεατρικότατο «Rosemary Jones» ως ένα cabaret διαμαντάκι που δεν το περίμενα ομολογώ και με εξέπληξε (και αυτό!) Ο δίσκος κλείνει ως οφείλει να κλείνει μια ζωή, με το «Cold Skin» ως ένα αποχαιρετιστήριο μοιρολόι ατενίζοντας τη θάλασσα, πετώντας στα κύματα τις δαντέλες για τους αγαπημένους που μας πήρε, για όσους θα μας πάρει ο καπετάνιος θάνατος.
Κλείνω το δισκάκι με χαμόγελο και κρώζω ουάου! Τι ομορφιά άκουσα; Και ναι, το ξαναβάζω! Μα πως στους χίλιους δαίμονες κατάφεραν να παντρέψουν το navy στοιχείο με το american southern; Θα τα βρεις όλα εδώ μέσα, από ιστορίες για ναυτικούς και dark Nick Cave element μέχρι τη ζωτική τρέλα των 16 Horsepower και τη μελαγχολία του Johnny Cash. Πώς καταφέρνει η ομάδα και τα παντρεύει μη με ρωτήσεις, αλλά τελικά ναι, τα καράβια προσχωρούν στις ερήμους του Τέξας και συνδέουν πραγματικότητες, παντρεύουν πολιτισμούς και ρεύματα (όπως κι οι θάλασσες άλλωστε). Στο μέλλον η ομάδα πρέπει να support-άρει τους Tiger Lillies! I won’t take no for an answer! Η ομάδα ξέρει από μουσική, δεν γρατζουνάει απλά το μπάντζο, το βιολί και το μαντολίνο, κι ούτε φυσάει τη φυσαρμόνικα για πλάκα, κατέχει να σκαρώνει ιστορίες όχι απλώς στίχους και έχει μεράκι! Alternative rock, country, americana, άνοιγμα στα early blues και το experimental. Τι άλλο ζητάς από ένα αρμένισμα δέκα κομματιών γεμάτων εικόνες που ξεπερνούν το μισάωρο και θα παίζουν over ‘n’ over στα αυτιά σου; Επίσης εξαιρετικό και το artwork του εξωφύλλου Καλά ταξίδια και καλό κατευόδιο παιδιά, ελπίζω να ανταμώσουμε σε κάποιο live σας sailor riders! (εντέλει ταξίδεψα και στο EP σας!)
Για περισσότερα ποτάμια και βουνά προς ηχητική τέρψιν εδώ:
https://www.facebook.com/GreyRiverSmokyMountain
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
