Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα επί ώρες μουσική και έγραφα για κείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δεν γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι τους πρόσφατοι, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 24 of ?
Μέμφις
Δίσκος: Το σκοτάδι εντός μου
Εκτιμώ τους Μέμφις για την επιθετική τσαντίλα που βγάζουν. Μου θυμίζουν τύπους από λέσχη μηχανόβιων, όμως αυτό δεν θα αρκούσε αν δεν είχαμε να κάνουμε και με ένα σύνολο μουσικών που γνωρίζουν να παίζουν με γνώση στο αντικείμενο και την υπευθυνότητα γα ένα καλό αποτέλεσμα. Μη λέμε πολλά όμως, βουτιά στα κομμάτια του νέου τους δίσκου για να τους ακούσω.
Η πρώτη ηχητική επαφή είναι hell yeah! Λέγεται «Σ’ αυτή την πόλη» και είναι μια επική stoner-ιά που βρίθει στιχουργικής μελαγχολίας και κάμποσης τροφής για σκέψη. Βαριές κιθαριές, aggressive voice από τον front man και αλαλάζοντα κύμβαλα που δένουν όμορφα στο βηματισμό της σύνθεσης. Πολύ καλή αρχή και repeat track ήδη! Επόμενο κομμάτι, το «Λεγεώνα του Βορρά» και εδώ έχουμε μια τσαμπουκαλεμένη σύνθεση σε almost metal πρόζες. Αλυχτάει επιθετικά το κομμάτι και οι δεύτερες φωνές ανοίγουν μια μελωδική βεντάλια που θα αρέσει σε πολλούς (headbanger’s choice το κομμάτι). Το τρίτο ηχοβήμα του δίσκου λέγεται «Καμία γη» και μέχρι στιγμής είναι το πιο airplayable κομμάτι του δίσκου. Tone down σε main rock steps και το κομμάτι φωνάζει ήδη για clip gyus.
Tο επόμενο έχει τίτλο «Ραντεβού στα επείγοντα» και αν εξαιρέσεις την εισαγωγή που είναι κάπως catchy, εξελίσσεται ως ένα ok κομμάτι για μεταλλοκοπάνημα καθώς η ένταση διαχέει τη διάθεση της μπάντας για live. «Άξιζαν όλα» ο τίτλος του επόμενου και εδώ έχουμε το slow break του δίσκου. Μια lyric state έμπνευση που εκρήγνυται στιχουργικά και σε παρασέρνει στην όμορφη αγριάδα της. «Πομπηία» το επόμενο και εδώ μιλάμε για αυθεντική γεύση από Κόλαση των Μέμφις. Το κομμάτι θυμίζει B-side δίσκου ξεχασμένου στη δισκοθήκη τoυ Διαόλου και θα αγαπηθεί από κάμποσο κόσμο.
Το ομώνυμο του δίσκου ακολουθεί και έχει τίτλο «Το σκοτάδι εντός μου». Κιθαριστικές riff-ο-ταλαντεύσεις και κινηματογραφικές under-post χροιές που οδηγούν σε μια πανέμορφη έκπληξη που βγάζει γλώσσα (και μπράβο του!). Θαρρώ πως το κομμάτι είναι δείγμα γραφής των Μέμφις και της εποχής που θα ακολουθήσει για εκείνους. Το κομμάτι προσφέρεται για τα live και θα κάνει αίσθηση. Ακολουθεί το κομμάτι «Ανηδονία» και αποτελεί μια start/stop σύνθεση με τα όλα της (επίσης κομμάτι για setlist) ενώ οι κιθάρες συνταιριάζουν τα τύμπανα και σε περικυκλώνουν απειλητικά. «Νέκυια» το επόμενο και στέκεσαι απέναντι σε μια σύνθεση που σέβεται εξαιρετικά τον εαυτό της και δείχνει σημάδια πλουραλισμού και εξέλιξης για το μέλλον της ομάδας. Οι μπασογραμμές στα καλύτερά τους και η επίθεση κατάμουτρα από τον front man προσφέρει ένα κομμάτι που ανεμίζει σημαία μαυροκόκκινη (absolute repeat track).
«Έχω ένα σπίτι» λέγεται το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου και έχουμε μια post εκδήλωση εδώ από την ομάδα. Υποστηρίζεται στις γκρουβαριστές κιθαριές και αυτό το κάνει total airplayed για ένα ραδιόφωνο που σέβεται την ύπαρξή του. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο λέγεται «Σίσυφος» και αποτελεί μια almost acoustic μπαλάντα που εξελίσσεται υπέροχα σε ένα dark theme σύνολο και δείχνει ένα ακόμη πρόσωπο της ομάδας. Θεωρώ πως είναι από τα ομορφότερα φινάλε δίσκου που έχω ακούσει τελευταία και απολαμβάνεται με ένα ποτήρι Jack Daniel’s που στο τέλος το σπας!
To sum up: Έντεκα τα κομμάτια σε αυτό τον δίσκο των Μέμφις που συνεχίζουν να διατηρούν αληθινή τη φάση των εμπνεύσεών τους (στιχουργικά μα και συνθετικά). Δίσκος ποικιλίας και πολυπρόσωπος, μαλακότερος ίσως από τον προηγούμενό τους (στα δικά μου αυτιά πάντα) όμως αυτό δεν στερεί κάτι από τον ήχο του. «Το σκοτάδι εντός μου» είναι μια απολαυστική δουλειά και ένα σκοτεινό διαμαντάκι για τη δισκοθήκη σας καθώς αποδεικνύει πως δεν κάνει απλώς τη δουλίτσα για να περνάει η ώρα αλλά επιθυμεί να αφήσει ιστορία για την ομάδα Μέμφις. Η φωνή του front man σε αυτόν τον δίσκο είναι less gore και αυτό συνεργάζεται με τους δουλεμένους στίχους. Δυνατός, εμπνευσμένος, λυρικός ήχος και η γενική γεύση του δίσκου είναι η ανατροπή. Τα νέα κομμάτια συνεχίζουν να διατηρούν ακόπαστη την επαναστατική, aggressive χροιά, σε αρπάζουν όμορφα από τα μούτρα και σε ταξιδεύουν σε διαφορετικά μονοπάτια ανά κομμάτι. Προσφέρει stonish γεύσεις αλλά ενίοτε και blues-αριστές επιλογές που αγκαλιάζουν μελαγχολικούς στίχους και λυρικές dark post χροιές. Οι τόνοι μετρημένοι, οι συνθέσεις live-τζίδικες και στο σύνολο αναγνωρίζεις στην ομάδα πως είναι pure και γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η παραγωγή είναι εξαιρετική όπως επίσης και η τοποθέτηση των κομματιών στη σειρά τους, και αυτό, το έχω ξαναπεί, δεν είναι λίγο καθώς επιδεικνύει μεράκι.
Για φουλ κοπάνημα με τους Μέμφις, στηρίξτε το μέλλον τους εδώ:
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
