Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν χρησίμευε μονάχα ως ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα για ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για άλλους, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Οkey! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου στη διαδρομή έχασα 20 χρόνια. Πολλά; Λίγα; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω νέα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήρθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δεν γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι του 2019, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίζουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 21 of ?
Five Star Slaughterhouse
Δίσκος: Voice Inside My Head
Ξεκινώ επιθετικά, λέγοντας πως ετούτα τα Salonica boys δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα! Το θέμα του δίσκου τους με απασχόλησε σοβαρότατα και ελπίζω (I pray to be honest!) να συνεχίσουν να παίζουν με ψυχή και να το κάνουν τόσο honest ‘n’ true όσο ξεκίνησαν.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι το ομώνυμο «Voice Inside My Head» και η groovy ταχύτητά του σε αρπάζει από τα μούτρα. Σου δηλώνει αμέσως την stoner ηχητική χροιά των όσων θα ακούσεις και οι τρομπέτες του σε απογειώνουν στη στρατόσφαιρα ενός heavy rock ‘n’ roll σύμπαντος. Επόμενο το «Lucky Night» και το ταξίδι συνεχίζεται με μια playful boogie rockιά απαραίτητη για το setlist των παιδιών. Είναι μια old school rock’n’rollιά που χρίζει προσεκτικής ακρόασης και τσιμπάει ενέργεια από παντού (repeat track here!). «Burning The Bed» το επόμενο και έχουμε ένα pure heavy rock σύνολο που η θεατρικότητα της φωνής του front man δίνει ρέστα (επίσης αγαπημένο και repeat track!). «Freak Mother» το επόμενο και stoneάρει εντός μιας μελωδίας που σε σβερκώνει αγριεμένα και αλήτικα. Βρώμικες κιθαριές με break stops για τη φωνή και μανιασμένα κύμβαλα που θες να κουνηθείς μαζί τους ενώ για κερασάκι έρχεται εκείνη διαολεμένη τρομπέτα που ανεβάζει τρελό επίπεδο στο όλο σύνολο. «Feel The Sound» το επόμενο και αποτελεί μια catchy groovy σύνθεση που οι γραμμές του μπάσου και τα σόλο της κιθάρας δίνουν ρέστα (airplayed track αυτό!) και του χαρίζουν πόντους για να παιχτεί στα live της ομάδας. Επόμενο είναι το «Psycho Baby» και –hell yeah!– είναι το κομμάτι που λάτρεψα (fuck, I truly did!) και με ρωτάς γιατί; Ξέρει ποτέ κανείς γιατί γουστάρει την πίκλα μέσα στο cheeseburger; Κάπως έτσι λειτούργησε αυτό το κομμάτι στην ηχητική μου σχιζοφρένεια και για ώρες δεν σταματάει ο εθισμός μου καθώς παίζει στα ηχεία μου over ‘n’ over again! Μια ηχητική boogie funk’a’delicious μπουκιά με ένα αρρωστιάρη Waits στη γωνιά να καπνίζει λέγοντας «Well done guys». «Let Me Go» το επόμενο και η rock’n’roll ψυχή των παιδιών συνεχίζει να ουρλιάζει σε αυτό το κομμάτι παντρεύοντας το με αλυχτίσματα από punk χροιές (well done guys!). Ένα βήμα πριν το τέλος έχουμε το «Children Of The Damn» που αποτελεί μια μελετημένη μελωδική ιδέα και αγγίζει mainstream κανάλια ενώ το κομμάτι «Monster» που κλείνει και τον δίσκο μου χαρίζει μια θεατρική darkίλα που στημένη σε βάθρο φωνάζει την αλήθεια της. Μέσα στην stoner απλότητά της αποτελεί τέλειο κομμάτι για έναρξη συναυλίας και με ωθεί να το ακούσω ξανά και ξανά λέγοντας πως είχα καιρό να συναντήσω ένα τόσο καλό κομμάτι σε φινάλε δίσκου.
Εντέλει…
Από πού ξεκινάς να μιλάς για έναν δίσκο τόσο δεμένο και τι να πρωτοπείς; Μοναδικό μέσα στα εννέα κομμάτια του και μια έκταση περίπου τα τριάντα λεπτά που σε χορταίνει μα θες να το ακούσεις ξανά και ξανά. Θεατράλε σύνολο από μια ομάδα που δείχνει πρώτα να γουστάρει την πάρτη της και ύστερα όσους θα την ακούσουν (και μπράβο σας μάγκες!). Τζαμαριστή stonish ηχητική γεύση, groovy παρεΐστικη αίσθηση, εύγευστο dark spirit μέσω φωνητικών και rock ‘n’ roll με βιτριόλικη punk χροιά αναδυόμενη από τα πηγάδια της κόλασης. Για εσένα ηχητικέ μου αναγνώστη που γυρεύεις επαφές και ακουστικά δεσίματα, να ξέρεις πως ο ήχος της ομάδας αποτελεί έναν συνδυασμό Kuyss, Queens Of The Stone Age και Tom Waits αλλά κλείνει σαφώς και τον μάτι στον προπάτορα Howlin’ Wolf. Ένας πρώτος δίσκος που οφείλεις να ακούσεις, να τον έχεις στη δισκοθήκη σου ενώ σίγουρα θα πρέπει να αναζητήσεις ένα live των «Five Star Slaughterhouse».
Για περισσότερη στήριξη του σφαγείου τους, στήριξη την ομάδα εδώ: https://www.facebook.com/Five-Star-Slaughterhouse-141468033219178/
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
