Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήρθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι του 2017/2018, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίζουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 2 of ?
Μ3ΜΦ1Σ
Δίσκος: Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε Το Θάνατο
Ξεσκονίστε από την αποθήκη σας το αλυσοπρίονο, λαδώστε το, γεμίστε το και ετοιμαστεί να το βάλετε μπροστά γιατί εδώ έχουμε έναν δίσκο που η λέξη πριόνι είναι μικρή απέναντι σε όσα θα ακούσετε!
Δεύτερος δίσκος (if I’ m not mistaken) για τα παιδιά από Salonica και βουρ στο θέμα. «1312» το κομμάτι-μπάσιμο σε αυτόν τον κόσμο των Μ3ΜΦ1Σ και οι αλυσίδες ήδη κροταλίζουν σe μια hard wired/pure core κομματάρα που κάνει χρήση μελωδιών γκάιντας (yes ρε μάγκες!) και ανεβάζει περισσότερο την αυθεντικότητά της. «Μόνο Για Μένα» στη συνέχεια και μια upper tone stoner-ιά για τους λάτρεις του είδους, μια ανοιχτά μελαγχολική prog/metal σύνθεση για τους πιο ανοιχτόμυαλους (λάτρεψα το ρεφρέν της! Δεν της λείπει τίποτα λέμε ρε!) Το κομμάτι έπαιζε ξανά και ξανά για ώρες αλλά όταν πήγα στο επόμενο του δίσκου κατάλαβα πως η νύχτα είναι δοσμένη «Στην Κόλαση Εδώ» και πείτε μου: ποιος καλύτερος στίχος από αυτόν εδώ, μπορεί να μας δέσει όλους μαζί σε μια γροθιά και στο σήμερα που ζούμε, μέσα σε ετούτη τη λάσπη που μας πέταξαν; Ετούτο το κομμάτι στα live θα σπάσει τζάμια, θα τρίξει κόκαλα, θα στραβώσει σύρματα, θα κάνει μάτια να ιδρώσουν (well done guys).
«Ρουβικών» το επόμενο κομμάτι αλλά με τα όσα έχουν ήδη ακούσει οι metallheads ως τώρα στον δίσκο, ο κύβος ερρίφθη σε κάθε ποτάμι ανάμεσα στην μπάντα και εκείνους. Το κομμάτι έρχεται να συμπληρώσει τη θέση μου πως τα παιδιά γνωρίζουν τι κάνουνε και ποια είναι η extreme nu/core μεταλλική γεύση που ζητάνε τα αυτιά μας (ψαλμωδία και απαγγελία ρε μάγκες; Respect!). Μετά τη γροθιά έρχεται «Ο Ιχνηλάτης» να μας επουλώσει τα κότσια και να μας σβήσει. Ballad-άρει αλλά δεν μπαλαντζάρει το κομμάτι, δε γέρνει, σε αγκαλιάζει με υπέροχους στίχους (Σε ακολουθώ/σαν να ζητώ/λίγο απ’ το θάνατο που κρύβεις να σωθώ –hell yeah!–). Επόμενο το «Όταν Βρέχει Θα Είμαι Εκεί» και βρίσκομαι απέναντι σε μια metal σύνθεση παντρεμένη με μια prog μαύρη νύφη που πετάει δόντια και δαγκώνει στα riffs. Eντάξει… ένα κομμάτι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε παραγωγή και σύνθεση από εκείνες του εξωτερικού.
«Εσωθανής» το επόμενο, pure ballad στις γραμμές που τράβηξαν μπαντάρες ως τα σήμερα και στη θέση που της αρμόζει μέσα στον δίσκο. Εφευρετικός τίτλος και στίχος, χάδι στο μάγουλο άτυχου παιδιού που θα το ακούει στα αυτιά του περπατώντας στη βροχή. Επόμενο «Οι φίλοι μου» που τελικά γίνανε και φίλοι μας με αυτό το δισκάκι που βάλαμε στη μεταλλική καρδιά μας. Εντάξει… τρελαίνεσαι εδώ! Δεν υπάρχουν λόγια για ετούτο το τραγούδι, το μόνο που θα πω είναι πως εδώ συνοψίζεται η θέση αγάπης που έχω για τον υπέροχα άμεσο ελληνικό στίχο που αν γουστάρει κάποιος να τον υιοθετήσει σωστά μπορεί να μας προσφέρει διαμάντια. «Λυδία Λίθος» για λίγο πριν το τέλος με μια σύνθεση που θέλει να μας σβήνει την ένταση που απολαύσαμε για ώρα, και στο τέλος να μας αποχαιρετήσει η μπάντα με την acoustic ballad «Πάνω Απ’ Τη Φθορά».
Εντάξει… πήρα ανάσα!
Το δηλώνω: αγαπώ ελληνικό στίχο, λείπει από τον χώρο και πρέπει επιτέλους να δούμε κι άλλες μπάντες που θα ξορκίσουν την ιδέα πως μονάχα με αγγλικό στίχο κάνεις metal. Εσείς εκεί έξω παιδιά, σηκώστε μανίκια και δώστε μας το άμεσο, το αληθινό, εκείνο που δεν καίει μόνο τα ηχεία αλλά και τα μέσα μας!
Στους Μ3ΜΦ1Σ; Προμηνύω να μαθαίνουν ελληνικά σε ολάκερη Ευρώπη ίσα για το headbanging που αγκαλιασμένοι θα κάνουμε στις συναυλίες τους! Άξιοι και άμεσοι στίχοι, τσαμπουκαλεμένοι, πολιτικοποιημένοι όχι ως κλισέ μοτίβα αλλά ως αλήθειες ατόμων που ζούνε τη ζημιά και το κάψιμο, τον ιδρώτα και την αγωνία, ως δικοί μας άνθρωποι. Μέσα στις επιρροές τους ακούς να παρελαύνουν μεγαθήρια (System of a Down, Tool, Slipknot, ίσως ακόμα και Linkin Park στα πρώτα τους) και όμως η μπάντα σέβεται δίχως τίποτα να δανείζεται ή να αρπάζει χάριν εντυπωσιασμού, πολύ απλά γιατί τα παιδιά μπορούνε να το κάνουν και μόνοι τους με όσα κατέχουν και αγαπούν. Ω, ναι, κατέχουν! Κιθαριστικές συνθέσεις με riff-ηλεκτρικά σκαρφαλώματα, bass ‘n’ chaos (hell yeah!), κρουστικές ανασυστάσεις τυμπάνων, εμβόλιμες μελωδικές ιδέες από χρήση παραδοσιακών οργάνων μέχρι ψαλμούς και έχεις έναν δίσκο που είσαι περήφανος να τον ακούς και να τον έχεις. Guys, σέβεστε την ιστορία από extreme rock/metal/nu/core και αυτό θα αναγνωριστεί. Ηχητικέ μου αναγνώστη ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ!
Πάντα με τους λίγους/πάντα με τους τρελούς/λύκοι με τους λύκους και εχθροί με τους εχθρούς!
Στηρίξτε τους τρελαμένους εδώ:
https://www.facebook.com/memfisofficial
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
