Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι τους πρόσφατοι, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 15 of ?
Salto Mortale
Δίσκος: Ατελές το ον
Mπάντα την μπάντα βρέθηκα αιωρούμενος πάνω σε αυτόν τον δίσκο και διαβάζω πως η πατρινή μπάντα έχει ήδη πέντε χρόνια ζωής, πολλά live στο ενεργητικό τους και δύο EP’s. Έχω στα χέρια μου το πρώτο ολοκληρωμένο δισκογέννημά τους με τίτλο «Ατελές το ον», οπότε βουτιά στα κομμάτια για να τους ακούσω!
Η πρώτη ηχητική επαφή λέγεται «Λάχεση» και είναι μια μελαγχολική εισαγωγή στον δίσκο που με αρπάζει όμορφα από τα μούτρα για τις πρώτες καλές εντυπώσεις. Βροντερές κιθαριές, aggressive voice από τον front man και αλαλάζοντα κύμβαλα που δένουν όμορφα στο βηματισμό της up/down σύνθεσης. Πολύ καλή αρχή! Επόμενο κομμάτι, το ομώνυμο «Ατελές το ον» και εδώ συναντάμε μια ακόμα πιο τσαμπουκαλεμένη up tempo σύνθεση σε rock/almost metal πρόζες που θυμίζει b-side από R.A.T.M (και αυτό είναι πανέμορφο guys). Το μόνο που μου λείπει, είναι το ότι εδώ θα ήθελα τη φωνή του front να αλυχτούσε, να τα έσπαγε, να έφτυνε αίμα και μην είναι τόσο counted, αλλά γούστα είναι αυτά. Το τρίτο βήμα λέγεται «απο(σύνθεση)»· κουβαλάει dark lyrics και πρόκειται για ένα totally airplayable κομμάτι. Εξαιρετική η ιδέα των riff brakes, ενώ τα φωνητικά στην καλύτερή τους μέχρι στιγμής στον δίσκο. Επόμενο με τίτλο «Γρα Γρου» και ακούμε μια rock-funky βουτιά που είναι σε απόλυτο δέσιμο με το προηγούμενο κομμάτι (επίσης airplayable) και διαχέει τη διάθεση της μπάντας (κομμάτι για live).
Στο επόμενο με τίτλο «Soundtrack για μια προσμονή», έχουμε την καλύτερη συνθετική στιγμή του δίσκου (κατά τα γούστα του γράφοντος πάντα). Στιχουργικά το κομμάτι ψιθυρίζει σπαρακτικές αλήθειες (περιμένω να ξυπνήσω ένα πρωί/κι ο αέρας που αναπνέω να ‘ναι ελεύθερο πουλί), ενώ η lower vibration σύνθεση που εκρήγνυται σε κάθε ρεφρέν τσιτάρει νεύρα, σφίγγει γροθιές και το κομμάτι σε παρασέρνει στην αγριάδα του με όμορφες εναλλαγές πριν τέλος. «Δεσμός σ.» το επόμενο και ακούμε ένα slow state κομμάτι· μελωδικό και blues-αριστό, όμορφο αλλά μέχρι εκεί (αυστηρός εδώ, απλώς το έχω ακούσει σε πολλούς δίσκους το συγκεκριμένο pattern). «Πληθυντικός αγενείας» το επόμενο και ένας κυμβαλοσημαδιάρης ήχος γκρουβάρει, βγάζει γλώσσα (και μπράβο του) αλλά too much στιχουργικά –κάτι που θα αναλύσω στο τέλος του άρθρου.
To «Plaza de Mayo» με τα samples του είναι η ηχητική έκπληξη του δίσκου, ξεχωρίζει από το σύνολο αλλά και στο επόμενο με τίτλο «Σωματοποίηση χρόνιου κενού» στέκεσαι απέναντι σε μια σύνθεση που σέβεται εξαιρετικά τον εαυτό της και δείχνει σημάδια εξέλιξης για το μέλλον και την ομάδα. Stomp-post rock κομμάτι που σερβίρεται με μια female voice απαγγελία και προσφέρει θεατρικότητα στο σύνολο του δίσκου ενώ οι κιθάρες συνταιριάζουν τα τύμπανα και σε περικυκλώνουν απειλητικά (repeat track εδώ). «Και αυτό θα περάσει» λέγεται το φινάλε του δίσκου και… nop! Unplugged κομμάτι και φωνή που εντεχνίζει (sorry guys), αποτελώντας ίσως ένα άδικο κλείσιμο για έναν δίσκο που θέλει κάποιος να θυμάται. Τέτοιες μπαλάντες δεν είναι τυχαίο που πάντα μπαίνουν στη μέση ενός δίσκου, εδώ χάθηκαν points για την ομάδα.
To sum up: Δέκα κομμάτια στον πρώτο δίσκο των Salto Mortale που είναι as far as it goes okay. Δίσκος pure rock με stonish upgrades, post περάσματα αλλά και funky elements, αυθεντικά επηρεασμένος από τις 90s ρίζες (Υπόγεια Ρεύματα, Κίτρινα Ποδήλατα and the list goes on). Οι τόνοι έμπνευσης μετρημένοι, οι συνθέσεις χειροπιαστές, live-τζίδικες, και στο σύνολο αναγνωρίζεις στην ομάδα πως απέχει από μελιστάλαχτες υπερβολές, είναι pure και γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η παραγωγή ήθελε λίγη δουλίτσα και θα μπορούσε να είναι καλύτερη (με προσοχή στα echos, voice starts/stops και πιατίνια που δυστυχώς εκθέτουν τον ήχο τους καλύπτοντας κατά σημεία τις κιθαριές και εξαφανίζοντας το μπάσο), αυτό ωστόσο είναι στα ψιλά γράμματα και δεν σε εμποδίζει να απολαύσεις τον δίσκο. Δυνατός, εμπνευσμένος, λυρικός ήχος, όμως θέλω να σταθώ λίγο στον βαρύ στίχο και τη γενική μελαγχολία που ανάγεται. Το συναντάω συχνά (σε όλες τις Τέχνες!), να συμβαίνει ως καλλιτέχνης να θες ένα καλό αποτέλεσμα για την έμπνευσή σου, πολλές φορές όμως δουλεύεις τόσες φορές ξανά και ξανά ένα κείμενο/έργο/κομμάτι που στο τέλος δένεις λέξεις που μπορεί να μην είναι, όμως δείχνουν επιτηδευμένα τοποθετημένες εκεί. Δεν είναι απαραιτήτως κακό, αδικεί όμως το σύνολο του έργου σου και αφήνει ανοιχτό μέτωπο για haters και οφείλω να το καταθέσω γιατί για τον αποδέκτη ενός δίσκου might be too much, επειδή πώς να το κάνουμε; It’s a fucking shithole out there guys και ο κόσμος το θέλει πιο απλό. Για εμένα, η γενική γεύση του δίσκου είναι πως κάτι μου λείπει από το σύνολό του και αυτό μάλλον είναι η αίσθηση του πειραματισμού, της ανατροπής και της νεανικής βρωμιάς· κοντολογίς δεν τα ήθελα όλα εξαιρετικά μελετημένα για να είναι άριστα καθώς ετούτο πάντα κλέβει λίγο από το rock. Τα γράφω με αγάπη καθώς διακρίνω όρεξη, αναγνωρίζω στην ομάδα ταλέντο και στο μέλλον θέλω να δω περισσότερα από τα παιδιά.
Για φουλ Salto Mortale στη μουσική τους, στηρίξτε το μέλλον τους εδώ:
https://saltomortalebandgreece.bandcamp.com/
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
