Η τέταρτη δισκογραφική δουλειά των Αθηναίων «Έμμονο Γκρίζο» είναι γεγονός και ακούει στον τίτλο «Στα ίχνη του θηρίου».
Μετά τον καταπληκτικό δίσκο («Βραδύτητα») που κυκλοφόρησαν το 2012, ο οποίος βρέθηκε στην λίστα του Rockap με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, η μπάντα προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Τα καταφέρνει όμως;
Οι Έμμονο Γκρίζο έχουν φτιάξει έναν εξίσου δυνατό δίσκο, καλοδουλεμένο, με ωραία παραγωγή και ήχο. Μουσικές βουτηγμένες στο Αμερικάνικο grunge-rock των 90s, φιλιτραρισμένα μέσα από το δικό τους πρίσμα.
Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά, πολύ δυνατά, αλλά κάτι μου λείπει. Τα τραγούδια ηχούν ευχάριστα στα αυτιά μου (αφού είναι ένας ήχος που μου αρέσει να ακούω), αλλά δεν καταφέρνουν να με αγγίξουν όσο περίμενα, είτε στιχουργικά, όπου θα τους ήθελα πχ να αναφερθούν σε θέματα που καίνε σήμερα και όχι τόσο στις προσωπικές σκέψεις και εικόνες, είτε μουσικά που μου λείπει η μελωδικότητα τους, όπως και οι μπαλάντες στις οποίες είναι πολύ καλοί και η φωνή του Μπάμπη Τζανιδάκη γλυκαίνει όμορφα… όπως στο «Γλυκιά μου θλίψη» το οποίο είναι και το καλύτερο σημείο του δίσκου και εύστοχα έχουν φτιάξει σε βίντεο κλιπ.
Φτάνοντας προς το τέλος βλέπουμε και ένα αγγλόφωνο τραγούδι, το «Hive», πράγμα που ξενίζει λίγο την όλη συνοχή των ελληνόφωνων τραγουδιών, αλλά εδώ έχουν αυτά τα στοιχεία που μου λείπουν παραπάνω και που τα είχαν σε μεγάλο βαθμό στην προηγούμενη δουλειά τους, την οποία έβαλα να ακούσω για να θυμηθώ τι είναι αυτό που μου λείπει σε αυτό τον δίσκο. Είναι αυτά που παίζουν στο τελευταίο τραγούδι, στο «Να ξαναρθείς», το οποίο είναι επίσης μια ωραία στιγμή.
Θα ήθελα την μπάντα να ξεφύγει λίγο από αυτό το grunge ηχόχρωμα και να δοκιμάσει να εμπλουτίσει την μουσική της και με άλλα μουσικά όργανα. Ίσως και ένας παραγωγός να έδινε το κάτι παραπάνω, ίσως και όχι βέβαια, πάντα είναι δίκοπο μαχαίρι αυτό. Επίσης μια σκέψη που πρέπει να πάρουν σοβαρά, είναι για το αν θα πρέπει να φτιάξουν έναν αγγλόφωνο δίσκο και να δουν την τύχη τους και έξω από τα μικρά μας σύνορα. Όλα αυτά τα σχόλια βέβαια είναι απόψεις και προτάσεις ενός ακροατή και φίλου της μουσικής τους, που τους γουστάρει για την ελληνική ταυτότητα και το μέχρι τώρα έργο τους. Οι Έμμονο Γκρίζο ξέρουν καλύτερα τι θέλουν και σίγουρα θα κάνουν αυτό που γουστάρουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι πάντα ένα δυνατό χαρτί της σκηνής του σήμερα.
Νίκος Γραμμάτος
Τα τραγούδια:
1) Εισαγωγή
2) Θηρίο
3) Πάλι πίσω στον κόσμο
4) Ο Θεός των κενών
5) Παρεστιγμένο
6) Τυφλή σελήνη
7) Γεννήθηκα
8) Γλυκιά μου θλίψη
9) Την τελευταία φορά
10) Goldman
11) Hive
12) Να ξαναρθείς
https://www.facebook.com/EmmonoGrizoBand