Σάκης Μπουλάς- Μπουλάς Ελλάς (CBS, 1986)
Γράφει ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης
Στήλη ρομαντική, αναρχική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι Santé άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινώνεποχών…
Θα διαβάσεις πολλά αυτές τις μέρες για το Σάκη Μπουλά. Για το πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης ήταν, πόσο μεγάλη φωνή, πόσο καλός ηθοποιός. Μπούρδες, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος, χαμογελώντας μ’ εκείνο το αιώνιο εφηβικό χαμόγελό του. Ο Μπουλάς δεν ήταν τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω. Ήταν πολύ πιο πάνω απ’ αυτά. Ήταν εκείνος που θα ήθελες για φίλο σου, έστω κι αν δεν τον ήξερες προσωπικά. Ο τύπος της διπλανής πόρτας που ακούει «περίεργες» μουσικές κι ο οποίος με την παρέα του ξεσήκωναν την Αθήνα της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Το «κακό παιδί».
Κι αυτή η παρέα…Ο Ζούγα, ο Άσιμος, ο Αδριανός, ο Χαρβάς, ο Λάκης, ο Βασίλης, η Ισιδώρα, ο Βλάσης, ο Βαβούρας, ο Τζίμης και τόσοι άλλοι. Κι εκείνο το πρώτο μουσικό καφενείο στην Ελλάδα με το όνομα “Σούσουρο” που χρησιμοποιούσε τη φόρμα του γερμανικού πολιτικού καμπαρέ κι όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα δρώμενα. Ή το “Αχ Μαρία” στα Εξάρχεια, η θρυλική σκηνή όπου για δέκα χρόνια λειτούργησε ο ίδιος και το παρεάκι με ανατρεπτικότητα, χιούμορ κι αγάπη στη μουσική.
Και είναι και οι θύμησες από εκείνη την εποχή που προλάβαμε και ζήσαμε. Τα δύο κανάλια στην τηλεόραση, τα «Κουφώματα», το άσμα «Μπανάκι Μανάκι», τα eighties ντυσίματα, οι πρώτοι παιδοεφηβικοί έρωτες, το βινύλιο του «Μπουλάς Ελλάς» που είχε πέσει στα χέρια μας πιτσιρικάδες, σε μια εκδρομή στην Κεφαλλονιά…
Να, τον φαντάζομαι στον Παράδεισο, να σκαρώνει φάρσες μαζί με τον Βλάση, τον Ζάπα και τον Μπελούσι. Ίδια συνομοταξία με όλους αυτούς. Φίλος μας. Όπως κι όλοι αυτοί που έχουν τη λάμψη της τρέλας στα μάτια τους. Ως την τελευταία στιγμή. Γεια σου, φίλε. Μια ολόκληρη εποχή τελειώνει μαζί σου…